Ma 01 03

Het Vlaamse kwaliteitsdrama is in hetzelfde bedje ziek als de Vlaamse kwaliteitspers: een ontwikkelde vorm van zelfoverschatting. Wie zich in beide domeinen verdiept – uw dienaar heeft zich opgeofferd – kan geen andere conclusie trekken. En toch zijn er opmerkelijke momenten, en opmerkelijke mensen, die het bestuderen ervan de moeite waard maken.

In de kwaliteitspers vermelden wij graag Mia Doornaert. Gebruikt haar tweewekelijkse column in De Standaard nog uitsluitend om af te rekenen met Guy Verhofstadt. Waardoor de indruk ontstaat dat het tegenwoordig niet Mia is die de teksten van Yves Leterme schrijft, maar omgekeerd. Het sarcasme druipt ervan af. Over de kritiek van het Joenk op het identiteitsdebat in Frankrijk: ‘Als Guy Verhofstadt beweert dat er niet meer verschil bestaat tussen pakweg een Zweed en een Chinees of een Congolees dan tussen de Zweden onderling, wie zijn wij dan om het beter te willen weten? De heer Verhofstadt verkeert al lang in veel hogere kringen dan waar gewone stervelingen vertoeven.’ Goed gezegd, Mia. Een geluk dat ze in Nederland geen nationale identiteit hebben, zoals telkens blijkt tijdens grote sporttoernooien, anders had Geert Wilders de verkiezingen gewonnen.

In de kwaliteitsfictie brengen wij hulde aan Fred Rodenburg. U kent Fred? Uit De Rodenburgs op VTM? Een mislukkeling en een dronkenlap, Cliff Barnes uit Dallas op Kortrijkse schaal. Noemde Hanne, de vrouw van zijn rivaal Stijn De Ridder, niet meer of niet minder dan een hoer. Zeker nadat ze in een luxejacht op de Leie in de koffer was gedoken met zijn eigen broer. Die, het zal niemand verbazen, de politicus van de familie is.

Welnu, en er zijn al mensen van minder achterovergevallen: vorige week bewees Witse dat Fred Rodenburg gelijk had! Die Hanne is effectief een hoer. Met als schuilnaam Josée de prostituee! Pikt klanten op in het beroemde casino van Halle, soms drie per avond, en kruipt met hen tussen de lakens in de Pomme d’Amour, een in de wijde streek bekend hotelletje. Volgens Hanne, of Josée zo u wilt, is ze daar als alleenstaande moeder met twee kinderen toe verplicht. Terwijl iedereen toch weet dat ze maar één dochter heeft, zowat de ellendigste trien op de hele kabel: ons Freya.

Overigens was deze keer de dader van de – als wij het goed hebben opgeteld – viervoudige moord in Halle de assistent-agent van de Wilfried uit Van vlees en bloed. Herinnert u zich hem? Die streber met zijn dunne snorretje, die de kwestie van de clandestien geschoten reebok tot op het bot wou uitzoeken. En uiteindelijk door de Wilfried zelf, onder bedreiging van een pistool, verplicht werd om het oor van die reebok in de aars van een koe te stoppen. Jaja, er gebeurt nogal wat in het kleine wereldje van de Vlaamse kwaliteitsfictie.

Eerder die avond was het grote geheim van Witse onthuld: zijn voornaam. Wij hebben het al vaker gezegd: scenaristen van fictie- en zeker van crimiseries stelen als de raven, nog erger dan socialisten. En dus heeft Witse geen voornaam, want ook inspector Morse had er geen. Of weigerde die bekend te maken. Toen in de laatste aflevering bleek dat het Endeavour was, stierf hij vijf minuten later. Bij Witse hoefden we niet zo lang te wachten. Exact één uur voor hij in zijn functie van commissaris bij de VRT in de ether ging, dook hij bij VTM plots op in Lili en Marleen. Waar Nieke zoals gewoonlijk haar mond voorbijpraatte: ‘Dag, nonkel Frans!’

Het is dus Frans, Frans Witse.

Di 02 03

Rampen, rampen en nog eens rampen. We zijn pas twee maanden ver in dit vervloekte jaar, en zowel de wereld als ons land heeft zijn deel al ruim gehad. Voor wie vertrouwd is met getallensymboliek kan dat nauwelijks een verrassing zijn: 2010, de onheilstijding staat open en bloot voor je ogen te dansen.

Het komt maar één keer in de 200 jaar voor dat het tweede deel van het jaartal de helft is van het eerste. De vorige keer was in 1809 en wat bleek: rampspoed en verderf over Europa, het belooft voor Herman Van Rompuy. Napoleon, in volle verovering uitgedaagd door de ietwat overmoedige operettemilitairen uit Oostenrijk, versloeg Franz I, Franz II en Franz III, hakte Franz IV tot en met Franz VIII in de pan, en duwde Franz IX persoonlijk onder de guillotine. Tegen het eind van het jaar was er in Oostenrijk geen Franz meer over.

Maar daar hield hij het niet bij: Napoleon arresteerde ook nog de paus! Dat is nog eens een ideetje voor Van Rompuy. Pius de Zevende had het wel een beetje gezocht door Bonaparte eerst in de ban van de kerk te doen vanwege de annexatie van de Stati Pontifici. Dat was snel opgelost: Pius de bak in. En alsof die slag nog niet hard genoeg was voor de mannen van Rome, werd dat jaar Charles Darwin geboren, die kerel van wie Dirk Draulans een tweedehandsboot heeft gekocht. Ook Pierre Proudhon zag in 1809 het levenslicht.

‘Dat valt dan al bij al nog mee’, horen wij u denken, maar zoveel geluk zullen wij niet hebben. Het vervloekte jaartal 2010 heeft al meerdere aardbevingen gebracht, overstromingen, tsunami’s, lawines, ontplofte huizen, verkeersongelukken, seriemoor-denaars… En voor Vlaanderen moet het ergste nog komen: het vertrek van Lutin Mary.

Sergio wil nu ook al weg! Tussen Sergio en Lutin wáren al heel wat punten van overeenkomst. Beiden zijn niet al te groot, maken veel lawaai, en bij een eventuele vermissing is ‘intelligentie’ niet het eerste kenmerk dat aan Alain Remue zal worden doorgegeven. Ze hebben ook allebei een kolossale eetlust. Sergio at tot voor kort elke dag drie keer frieten, en Lutin deed nóg sterker: die schranste zich op kosten van de belastingbetaler elke maand voor 10.000 euro vol in de duurste restaurants van het land. Voor 10.000 euro! Beiden worden ook geboycot door de VRT. Die weigert de cd’s van Sergio te draaien en de politieke standpunten van Lutin te vermelden. Vandaar de beslissing om onze gouw gauw te verlaten: Lutin naar Montpellier, Sergio naar Benidorm.

Sergio in Het Laatste Nieuws: ‘Ik móét hier weg of ik doe domme dingen.’ Deze domme dingen worden nadien nader toegelicht: ‘Met mijn auto tegen een boom knallen? Ik zou dat durven, ja. Maar eerst zou ik een pak anderen mee de dood in sleuren. Sergio the serial killer, wees gerust.’

Lutin in De Standaard: ‘Op de VRT komt maar één idee aan bod: Vlaanderen boven. Ik heb Vlaanderen ooit prefascis- tisch genoemd, wel, anderen doodzwijgen ís prefascistisch. En dat maakt mij mateloos kwaad. Ik ben de zoon van een ambtenaar en ik ben grootgebracht met het grootste respect voor het openbare belang, de democratie en de rechtsstaat. Als ik de kans niet meer krijg om te spreken, dan ga ik ergens anders heen. Naar Frankrijk! Ik zal me in Montpellier niet elke dag meer ergeren als ik de krant vastpak. Je ne suis pas concerné.’

En nu krijgen die twee zage- en klagemannen ook nog de steun van Fons Verplaetse, de jongste bediende op de redactie van Knack. Fons, twee weken geleden in dit blad: ‘We zijn een klein landje met een kleine mentaliteit geworden. Vroeger hadden we tenminste nog een grote gouverneur van de Nationale Bank.’

2010 wordt een verschrikkelijk jaar. Het is het al. Slechts één troost voor wie de magie van de numerologie vreest: het volgende rampjaar is 2211. Tegen dan zitten Lutin en Sergio in een home: Lutin in Montpellier, Sergio in Benidorm. Voor Fons zorgt Marcia.

Do 04 03

Met regelmatige tussenpozen vinden wij in onze brievenbus een grote witte envelop van het gemeentebestuur van Herent. Dat doet steeds veel genoegen. Om te beginnen bewijst het dat Willy Kuijpers nog leeft, wat niet evident is na vijf hartinfarcten en zeven chirurgische ingrepen om een arsenaal kogels van respectievelijk het Britse, Turkse en Spaanse leger uit longen, nieren en milt te verwijderen.

Willy heeft ooit een granaat ingeslikt! Per ongeluk. Hij had een granaatappel besteld, in het Euskadisch in een restaurant in San Sebastian, maar daar hadden ze dat verkeerd begrepen. Toen hij op de spoedafdeling werd opengesneden, stonden de chirurgen met de handen in het haar: ‘Hoe halen we dat eruit?’ Tot een van de assistenten een goed idee kreeg: ‘We zullen eerst die pin er al uittrekken. Misschien komt de rest dan gemakkelijker los.’ Dat waren ware woorden. Acht seconden later was het volledige operatiekwartier in een ruïne herschapen.

Dat Kuijpers überhaupt nog brieven kán versturen, is dus al meer dan een wonder. Het moge een indicatie zijn van de taaiheid van een volksnationalist. De natuur heeft dat goed geregeld. Men hoeft niet op een boot de wereld rond te zeilen om voorbeelden van the survival of the fittest te gaan zoeken, de beste illustratie van Darwins stelling vindt men in Herent. De op één na beste drie kilometer verderop in Heverlee.

En let nu op, wat volgt is sensationeel: wie alle gezamenlijke letters uit de namen ‘Herent’ en ‘Heverlee’ bij elkaar voegt, zal tot zijn verbazing vaststellen dat hij het woord ‘Heer’ heeft gevormd. De bewijzen voor én het bestaan van God én het gelijk van Darwin bevinden zich dus in een straal van nog geen drie kilometer rond Leuven.

Dat is wel even een andere vaststelling dan die waarmee onze chef-Wetstraat onlangs de redactievergadering perplex deed staan. Volgens Van Cauwelaert zijn de twee stenen tafelen en de daaruit volgende joods-christelijke beschaving het gevolg van een tijdelijk tekort aan glucose. Bij Mozes. Een wetenschapper had hem dat in het oor gefluisterd. Een tekort aan glucose veroorzaakt namelijk hallucinaties, en komt vaak voor bij mensen die te lang in de woestijn rond-dolen, laat staan veertig jaar.

Toen Mozes helemaal in de war weer van de berg kwam gestrompeld, stopten zijn medewerkers hem een boule de Berlin toe. Hierna was zijn suikerspiegel snel weer in evenwicht, en besefte Mozes dat hij een vreselijke waanvoorstelling had gehad. Maar toen was het gerucht over die stenen tafelen al vertrokken, en hou zoiets dan nog maar tegen. Mocht Mozes eerder een boule de Berlin hebben gegeten, zou er nu geen ruzie zijn tussen Mia Doornaert en Guy Verhofstadt. Of toch niet over de nationale identiteit.

Waar waren we? De correspondentie van Willy Kuijpers. Bewijst dat hij nog altijd gezond en wel is, in elk geval fysiek, en wat ons ook verheugt is dat we telkens een nauwkeurige stand van zaken krijgen over welke volkeren in welke mate gefnuikt worden in hun streven naar autonomie. Wat Willy allemaal opstuurt, daarmee vul je een ‘bibliotheek van de revolutie’. Pamfletten, brochures, vlugschriften, protestbrieven, handleidingen voor explosieven… Een rariteitenkabinet in één envelop.

Deze week vraagt hij nog eens aandacht voor de lotgevallen van zijn goede vrienden de Q’eqchi-indianen uit Nimlahakok (Guatemala). Die waren er bijna even slecht aan toe als de Vlamingen, maar dankzij hun partnerschap met Herent (Vlaams-Brabant) zijn ze er toch in geslaagd een beperkte autonomie af te dwingen van de regering in… nu ja, in de hoofdstad van Guatemala. Caracas! Nee, dat is Venezuela. Maakt niet uit, het was de mayor van Herent die de Q’eqchi wees op de secties A IV en B V in de Guatemalteekse grondwet, op de nationale talenwetgeving uit 1947, en op conventie 169 van de Verenigde Naties over de rechten van inheemse volkeren.

En nu, meldt Willy in een brief aan alle Herentenaren, zijn ze dus erkend als Maya-Q’eqchi en hebben zelfbestuur verworven. Daarna gaat hij over tot de alfabetische opsomming van de vierenveertig deelgemeenschappen waaruit de Mayabevolking van Nimlahakok bestaat: La Bendición 8 de Septiembre, Cerro Alto Montecristo, Chinajacoc, Chinamococh enzovoort, tot Xalabe Roca Pasakuk en Xalaché. Vierenveertig.

‘De gemeente Herent’, besluit Willy, ‘mag als enige buitenlandse bestuurlijke partner in de regio best trots zijn op haar doorgedreven steun aan de lokale indiaanse autoriteiten. Er is nog een lange weg te gaan, desalniettemin is er reden om de autonomieverklaring te begroeten en ze met copalpom, cacao en tortilla’s te zegenen.’

In een ander pamflet breekt hij een lans om Bolzano in het bedreigde Zuid-Tirol alleen nog Bozen te noemen, dit om de totale italianisering van de streek tegen te gaan. En verder vinden wij kopieën van antwoorden die hij stuurde naar verscheidene Franse firma’s en scholen die graag in Herent hun diensten en producten hadden willen slijten. Dat antwoord is telkens hetzelfde:

‘Geachten, dank voor de mij toegezonden Franstalige inlichtingen. Maar ik kan ze niet aan de betrokken dienst doorgeven. Zoals u wellicht weet, bestaat ons gefedereerd land grondwettelijk uit taalgebieden. In Vlaanderen (= de meerderheid van de bevolking in België) is dientengevolge het Nederlands de enige gebruikstaal voor ambtenaren. Hopende u met deze inlichting van dienst te zijn, groet ik U met hoogachting, Schild en Vriend, Willy Kuijpers, burgemeester.’

door Koen Meulenaere

De bewijzen voor én het bestaan van God én het gelijk van Darwin, bevinden zich in een straal van nog geen drie kilometer.