ma 2809

In dit land is het zo: als u weet dat de koers van een aandeel gaat stijgen of dalen, mag u het niet kopen of verkopen. Anders gooien ze u in de gevangenis. Weet u echter van toeten noch blazen, dan mag u kopen of verkopen naar hartenlust. Via dat vernuf-tige systeem zijn vorig jaar honderdduizenden mensen hun zuurverdiende spaargeld verloren, maar dat is voor onze wetgevende en rechtsprekende machten vanzelfsprekend geen zorg.

De opsluiting van Luc Vansteenkiste, terecht of onterecht, heeft weer eens aangetoond dat in deze verdorven staat elke burger overgeleverd is aan de grillen van de eerste de beste oelewapper die via zijn politieke connecties tot onderzoeksrechter is benoemd. Die pakt je naar eigen goeddunken op, stopt je een paar dagen in de nor, dan moet je voor de raadkamer verschijnen waar een stel vermoeide magistraten honderd zaken op een voormiddag behandelen en niet eens de tijd hebben om nog maar te lezen waarover het gaat, spreken mag je daar niet en als de cipiers geen zin hebben kun je niet eens aanwezig zijn bij de behandeling van je eigen zaak.

Voor deze schande wordt België jaar na jaar op de vingers getikt door tal van internationale instanties, maar dacht u dat dat zootje dikbetaalde parlementsleden of nog dikker betaalde ministers van Justitie nu eens binnen de kortste tijd komaf zouden maken met dit structurele onrecht? Ga weg, u bent wel in België hoor, het land van Herman Van Rompuy, die voortdurend uitroept dat hij hier tegen zijn zin premier is en liever in Australië tussen de kangoeroes zou rondhuppelen.

Mocht uw dienaar dit alles verzuchten, u zou de schouders kunnen ophalen. Maar het is meester Hans Rieder die spreekt. En als meester Rieder spreekt, verdient het aanbeveling te luisteren. Behalve in de rechtszaal natuurlijk. Daar gaat iedereen lopen wanneer meester Rieder spreekt. Eerst het publiek. Dan de burgerlijke partijen. Daarna de jury, het Openbaar Ministerie en de gerechtsverslaggevers. Vervolgens de andere beklaagden. Na hen de door meester Rieder verdedigde beklaagde. Gevolgd door de rechter en zijn bijzitters. En uiteindelijk meester Van Steenbrugge, en op haar hoge stelten ook meester Mussche. Als iedereen veilig buiten is, stuurt rechter Van Fraechem het Interventie Eskadron binnen en wordt meester Rieder gearresteerd. Waarna hij ’s avonds naast zijn cliënt in de cel zit.

Wanneer meester Rieder evenwel buiten de rechtbank zijn stem verheft, kan het geen kwaad te aanhoren wat hij aankaart. Zo publiceerde hij twee weken geleden in De Standaard een open bief aan Luc Vansteenkiste waarin hij een hoog aantal al decennia aanslepende wantoestanden in de Belgische rechtspleging aan de kaak stelde. Zoals het niet in te tomen misbruik van de voorhechtenis, en voor de tienduizendste keer de mensonwaardige toestanden in onze gevangenissen.

Met de opeenvolgende ministers van Justitie is het al dertig jaar hetzelfde: je denkt dat het niet erger meer kan, maar dat wordt door de volgende met veel brio van tafel geveegd. En als je alles meent te hebben gehad, komt Stefaan De Clerck. Daarom deze vraag aan het warhoofd uit Kortrijk: hebt u dat opiniestuk van meester Rieder gelezen? Ja? Blijft wel even aan de ribben plakken, niet? Zou u dan eindelijk eens aan de slag willen gaan, hangoor? Uw justitie kan aan de burgers van dit land nog geen minimum aan rechtszekerheid en menswaardigheid garanderen. Het allereerste begin van een eerlijk proces, de gelijke behandeling van de partijen, is niet eens verzekerd. Dat het Openbaar Ministerie in de meeste rechtszalen hoger zit dan de advocaten van de verdediging, soms bijna letterlijk op de schoot van de rechter, is toch een aanfluiting van elk gelijkheidsbeginsel? Dat snapt toch het kleinste kind? Hoe is het dan mogelijk dat zelfs zoiets evidents niet opgelost raakt? We spreken nog niet over de onmiskenbare collusie tussen staande en zittende magistratuur.

Maar laat er uw slaap niet voor hoor, mijnheer De Clerck. Dat doet de premier ook niet, zo heeft hij vanuit Australië laten weten.

dI 2909

De Standaard, sinds kort ook op tabloidformaat, pakte er in het weekend van 26 september fors mee uit: ‘Brussels procureur maakt grote sier in Amsterdams bordeel op kosten van niet onbesproken zakenman.’ Het gaat over substituut-procureur Dirk Merckx en de beruchte Koen Blijweert. Die zou de substituut-procureur door zijn chauffeur meermaals naar een volgens De Standaard goed aangeschreven bordeel in Amsterdam hebben laten voeren, en daar ook met zijn creditcard de exorbitante rekeningen hebben laten betalen. Waarna de substituut in enkele gerechtelijke affaires ten gunste van Blijweert tussenbeide zou zijn gekomen.

Het schandaal wordt niet echt zuinig uitgesmeerd. De hele voorpagina. Op bladzijde twee een vernietigend commentaar van Bart Sturtewagen over het gebrek aan zelfreinigend vermogen bij justitie. En vier bomvolle pagina’s met een wirwar van malversaties en fraudeurs uit de wereld van ondernemers en magistraten.

Tussen twee haakjes: een gebrek aan zelfreinigend vermogen is iets wat altijd nuttig is om aan andere beroepsgroepen te verwijten. Zo lezen wij in De Standaard niets over bekende journalisten die zich sinds jaren, ook in tempore al meer dan suspecto, culinaire en andere gunsten van Koen Blijweert hebben laten welgevallen. Of die devoot knielend aanwezig waren op de begrafenis van vader Renaat Blijweert. Denken wij hierbij aan kerels die er niet voor terugdeinzen tegen betaling propagandamiddagen van in opspraak geraakte partijen te gaan verzorgen. Of aan rekels die zich eerst laten betalen door een socialistische partij, dan door een christendemocratische, tussendoor door een halvezool aan de rand van de groenen en de waanzin, en tot slot door een liberale premier die als dank nadien constant de hemel in wordt geprezen.

Het grootste slachtoffer van al het gesjoemel in deze onverkwikkelijke zaak is volgens De Standaard ex-carrossier Paul D.S., door de Blijweerts 18 miljoen frank afhandig gemaakt. En dan helemaal op het einde van het dossier, werkelijk in het alleruiterste uithoekje, staat dat ene zinnetje: ‘Zoals het er nu naar uitziet, is de enige die voor de rechtbank echt een prijs zal betalen ex-carrossier Paul D.S. Dit ondanks een vurig pleidooi van zijn advocaat, meester Walter Van Steenbrugge.’

do 0110

Het is zover: oktober, de vzw BPlus, de belgicistische pressiegroep die geboycot wordt door de VRT, zal zijn Prijs voor Politieke Moed uitreiken. Altijd een spannend moment, al kan er dit jaar niet veel twijfel zijn over wie zal winnen. Niemand anders dan Lutin Mary, de Frans-Belgische schrijver in ballingschap in Montpellier, kan voor deze begeerde onderscheiding in aanmerking komen. Lutin is tevens voorzitter van BPlus.

Het is lang geleden, vermoedelijk uit de tijd van de hertog van Alva, dat nog een Belgische schrijver het land uit werd gejaagd. De literatuurliefhebber kan dit betreuren, maar het is zo. Lutin Mary is de eerste in meer dan eeuwen. Lutin weet wat censuur is. Dreigde een paar jaar geleden om via een kort geding de eerstvolgende Knack uit de handel te houden omdat er een artikel zou instaan over zijn kostenvergoeding bij de VRT. Van zo’n artikel was helemaal geen sprake, maar het bracht ons wel op het idee die vergoeding eens nader te gaan bekijken. Daarvan viel zelfs de meest gelouterde reporter ( RVC, nvdr) achterover. Luxe-suites waar hij ook ging, bijna een half miljoen frank per maand om op restaurant te spenderen, feestjes voor zichzelf, feestjes voor zijn directeurs en hun partners in Comme chez soi en andere peperdure tenten… En de belastingbetaler maar betalen.

Wat de Pfaffs wel kunnen, kon Lutin Mary niet, maar hij weet dus wel wat censuur plegen is. En nu is hij er zelf het slachtoffer van: gebroodroofd door het Vlaams Parlement, doodgezwegen door zijn eigen VRT, weggetreiterd door overheid en media uit deze bekrompen gouw.

Nu zijn er natuurlijk weer mensen die zullen beweren: ‘Eerst krijgt hij van Vlaanderen 350.000 euro per jaar salaris, plus 10.000 euro per máánd om op te eten, daarbovenop een vertrekpremie van 750.000 euro om de openbare omroep aan de rand van het faillissement te hebben gebracht, en dan spuwt hij nog op de Vlaamse hand waaruit hij zo gulzig heeft gegeten.’ Maar dat is een typische reactie voor een kortzichtige samenleving als de onze.

Het is schrijnend dat in een zich democratisch noemende deelstaat kleine grote denkers als Lutin Mary de mond gesnoerd worden. Waar blijft de Pen-club eigenlijk? Waarom zwijgt Monika van Paemel? Kristien Hemmerechts ziek? Moord en brand roepen als een fatwa wordt uitgesproken tegen een of andere Indiër die zich daarna comfortabel kan wentelen in een door drank en vrouwen op peil gebrachte ballingschap. Maar wanneer een fatwa wordt uitgesproken over iemand van bij ons, die voortaan als clochard onder de bruggen van Montpellier moet gaan leven, horen we niemand.

Daarom is het minste wat BPlus kan doen, hem deze Prijs voor Politieke Moed toekennen. In zijn standaardwerk Les Cathares et qu’est-ce-que apprendre de eux poneert Lutin Mary zelf zeer lucide: ‘ Mieux est de ris que des larmes écrire, parce que rire est le propre de le homme.’ En dat vat zijn situatie goed samen.

vr 0210

Barack Obama is persoonlijk op het IOC-congres in Kopenhagen gaan lobbyen om de Olympische Spelen van 2016 naar Chicago te halen. De vraag is: waar was Bart Somers? Of is Vlaanderen niet minstens even geschikt als Chicago? In het aantal gangsters moeten we dankzij onze politieke elite zeker niet onderdoen. En dat we ook inzake antiterreurmaatregelen de Amerikanen de baas zijn, is in Mechelen onlangs afdoende bewezen.

Eén enkel zinnetje op één obscure website, en geen mens kon de stad nog in of uit. Aan alle schoolpoorten lagen scherpschutters, de kanonnen rolden door de straten, en boven op de Sint-Romboutstoren stond de Kolveniersgilde met brandende pijlen in de aanslag. De buurt rond de panden van bekende loftsocialisten werd tot no-goarea uitgeroepen, want als er één soort mensen is die ze in Mechelen willen beschermen, dan zijn het wel figuren die hun salaris laten betalen via een commanditaire vennootschap op aandelen, dit om fiscaal zo correct mogelijk te kunnen bijdragen aan de maatschappelijke solidariteit met de zwakkeren.

Tot slot nog dit: is de burgemeester van Chicago ooit bij machte gebleken om kort voor middernacht de persen van een kwaliteitskrant te doen stilleggen en de voorpagina op zijn bevel te doen veranderen?

za 0310

Bonje tussen Karel Vinck, makelaar in asbest, Lauriergracht 37 Amsterdam, en Patrick Janssens, makelaar in zichzelf, Grote Markt 1 Antwerpen. Volgens Vinck is de Simple d’Anvers een leugenaar. Daar is weinig tegenin te brengen, hij zou anders geen lid zijn van de SP.A,nietwaar? Al zijn wij niet zeker of hij dat wel degelijk is. Aan zijn politieke discours is het alvast niet te merken. In zijn verkiezingscampagne was van SP.A geen sprake. En in het Vlaams Parlement zit hij niet bij de SP.A-fractie, maar op de dichtste stoel naast de kassa, zodat hij zo snel mogelijk zijn vergoeding uit de la kangraaien en weer verdwijnen.

Nog eens herhalen hoe het zat. Hij was eerst voor de brug en tegen de tunnel. Dan tegen de tunnel en voor de brug. Dan voor de tunnel en tegen de brug. Hij was aanvankelijk tegen een referendum, nadien voor. Dan was hij voor twee vragen in dat referendum, één tegen de brug en één voor de tunnel, en tegen één vraag voor de tunnel. Nee, voor de brug. Toen hierover evenwel gestemd werd in de gemeenteraad, stemde hij tegen twee vragen, één tegen de brug en één voor de tunnel of omgekeerd, en voor één vraag, tegen de brug. Of eigenlijk voor de brug, en dus ook tegen.

Dan verklaarde hij dat de uitslag van de raadpleging bindend zou zijn, tenzij er werd gekozen voor de brug en tegen de tunnel, in dat geval zou het stadsbestuur een advies aan de Vlaamse regering overmaken tegen de brug en voor de tunnel. Toen kwam zijn belangrijkste schepen zeggen dat er géén rekening zou worden gehouden met een uitspraak voor de tunnel, noch met één tegen de brug, en evenmin met één voor de brug of tegen de tunnel.

Als reactie op dit alles toeterde de voorzitster van de SP.A dat haar partij de straat zou opgaan tegen de brug, die ‘een bedreiging is voor de toekomst van de stad’. Dit hoewel hun eigen burgemeester dus jarenlang de grote pleitbezorger vóór de brug was, hun eigen viceminister-president als lid van de BAM de brug altijd als enige optie naar voren heeft geschoven, en hun eigen minister van Mobiliteit vier jaar lang voor de brug en tegen de tunnel heeft geijverd.

Niet geschift hoor, de socialisten. Een volgende keer het hoofddoekverbod.

door Koen Meulenaere

Als meester Rieder spreekt, is het goed te luisteren. Behalve in de rechtszaal. Daar gaat iedereen lopen als meester Rieder spreekt.

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content