zo/ 20/ 09

Mijnheerke Louis heeft weer vernietigend toegeslagen met de opening van het M-museum. Is dat een topmuseum of is dat een topmuseum? Daar kan de Tate niet tegenop, en in het Metropolitan zullen ze hun tenen moeten uitkuisen. De kranten staan vol over de fantastische openingstentoonstelling van Rogier van der Weyden, en in de gespecialiseerde pers wordt de nadruk gelegd op het hoge niveau van het permanent uitgestalde werk van plaatselijke kunstenaars als Rik Daems en Mark Eyskens.

Rik Daems heeft ook alles in het werk gesteld om in het voortreffelijke Museumcafé zijn Hagelandse wijn op de kaart te krijgen, maar dat is door een geschokte uitbater vooralsnog geweigerd. Nochtans pakt het Museumcafé uit met allerlei streek-producten. Succulente biertjes uit de omgeving zoals Rogier, Kessel Blond en Hof ten Dormaal, veel witlofgerechten, en bij de koffie de onweerstaanbare Fonskepralines. Maar geen wijn van Daems.

In het restaurant van het parlement in Brussel staat die ‘bocht’, zoals Daems hem zelf noemde, wél op de kaart, kunt u dat geloven? Wij hebben dat daar voor de grap eens besteld, maar toen zei de ober vanachter de hand, nadat hij eerst spiedend had rondgekeken: ‘Mijnheer, dat moet ge niet nemen, dat trekt op niks. Ik zal u een korting geven op onze Saint-Emilion.’

Over de meer dan geslaagde openingsact van M met M&M&M’eke – Maxima, Mathilde en Mijnheerke Louis – is ook genoeg bericht in de media. De foto van mijnheerke Louis die in verwarde gedachten verzonken staat te staren naar de uitnodigende derrières der beide voorovergebogen prinsessen, verdient een eigen muur in het nieuwe museum.

Staan wij wel nog even stil bij de architectuur van M. En stellen wij dan Patrick Janssens lijnrecht tegenover Louis Tobback, zoals in de SP.A al een paar jaar gebruikelijk. Trek uw slechtste kleren aan, en begeef u naar Antwerpen om daar de bestofte en beslijkte graansilo van het MuHKA binnen te waden. Vreselijk. Hierna gooit u die kleren weg, die kunt u zelfs in de tuin niet meer gebruiken, en vervang ze door uw beste pak. Schoenen glanzend oppoetsen, pochetje in uw colbert, kam nog eens extra door de haren halen, en op naar Leuven. Parkeren onder het Ladeuzeplein, waarschuw hiertoe vooraf uw bank, en dan het M binnenschrijden.

Wie weet hoe het daar vroeger was, zal moeten toegeven dat meester-architect Stéphane Beel weer een wonder heeft verricht. Schitterend hoe hij een verbinding heeft gemaakt tussen de vroegere academie en het oude Museum Luc Van der Kelen, waarin enkele prullaria uit de geschiedenis van de loge en de uitgeverij Hoste werden tentoongesteld.

Het moderne, lichte en functionele complex is een voorbeeld voor de hele wereld. We lezen maar af uit de krant hoor, denk niet dat wij zelf zoiets verzinnen. Een prachtige osmose tussen oud en nieuw, tevens een kenmerk van het college van burgemeester en schepenen in Leuven. Zij het dat in het college de factor alcohol er nog bij komt, die is in M beperkt tot het al genoemde café.

Ook inzake bouwkunst hoeft mijnheerke Louis nu echt niet meer onder te doen voor zijn helaas te vroeg en in wat ongelukkige omstandigheden gestorven geestesgenoot Nicolae Ceausescu. Wij hebben de tijd nog gekend dat er aan het station niets was. Ja, een station, en een wat obscuur depot. Maar voor de rest één lege vlakte tot aan de eerste huizen van de Tiensevest. Nu is alles vol gebouwd. Van de lelijke rode bakstenen muur van De Lijn tot de glazen torens van stadsbestuur, verzekeringsmaatschappijen, banken en andere door de wet gesteunde oplichters.

Mijnheerke Louis heeft ooit de tweede en derde plaats weggekaapt in zijn eigen Trofee, met bijzonder geestige quotes over architectuur. Die kwamen uit een interview in Het Nieuwsblad. De pagina werd opgesierd, het woord is op zijn plaats, met een foto van een streng kijkende Tobback, zoals altijd in een smetteloos pak en met op zijn neus een bril met gefumeerde glazen die meer voornaamheid verleende dan de drager ervan in rechte toekwam. Daarnaast een grote kop: ‘Een architect moet maken dat zijn gebouw niet omvalt, maar dat schijnt tegenwoordig geen vereiste meer te zijn.’

De tweede major league oneliner was: ‘Blijkbaar heb ik enkele jaren geleden de opdracht gegeven om een kunstwerk te bouwen: de voorpost van de Leuvense brandweer in Wespelaar. Die werd in De Standaard de hemel in geprezen als gold het de nieuwe Taj Mahal. Wat ik zie is een paar metalen rolluiken en een venster.’

In hetzelfde artikel maakte Tobback van zijn oren omdat het in het provinciegebouw van Vlaams-Brabant binnenregende, en omdat in de pas gerenoveerde bibliotheek Tweebronnen na vijf jaar de parketvloer al loskwam en de steunpilaren verkleurden. ‘Zes rechtszaken hebben we daarover lopen,’ wond mijnheerke Louis zich op, ‘maar ik zou geen vragen mogen stellen over de bekwaamheid van die architect? Luister eens hier: elke kunstschilder werkt in zijn eigen stijl, maar het eindresultaat moet wel een schilderij zijn. Dat schijnen moderne architecten niet te begrijpen.’

Met die uitspraken geconfronteerd antwoordde toenmalig Vlaams bouwmeester Marcel Smets: ‘Ik wil niet gezegd hebben dat de heer Tobback een zonderling is, maar ik vermoed dat hij zich in zijn uitspraken laat drijven door een eigen en twijfelachtige esthetische voorkeur. Bovendien vind ik dat mijnheer Tobback niet verkozen is om een persoonlijk standpunt te hebben over architectuur, maar dat hij zich beter, net als ernstige politici, kan bezighouden met brede maatschappelijke debatten.’ Twee weken later was Marcel Smets geen bouwmeester meer.

Het verschil in architect geeft een goed idee over het verschil in beschaving. Twee voorbeelden. Vorige week kreeg onze chef-Wetstraat een brief van Stéphane Beel: ‘Geachte heer Van Cauwelaert, zou u mij de eer en het genoegen willen doen een rondleiding te aanvaarden in het nieuwe M-museum in Leuven? Graag nodig ik u daarna uit op een diner in aanwezigheid van de heer burgemeester, om te luisteren naar uw commentaren en eventuele bezwaren over mijn werk. We sturen een chauffeur om u thuis op te halen en weer terug te brengen, en voorzien uiteraard een vergoeding voor de verloren tijd. Met de meeste hoogachting, ook namens de burgemeester.’

Een andere brief aan onze chef-Wetstraat, ook van een architect, of van een architecte, een zekere Rieke Jacobs: ‘Hoe verloopt een redactievergadering eigenlijk bij jullie? Waarschijnlijk heel rustig en totaal zonder inhoud, zo te zien aan de Knack. Wat moet u blij zijn dat Guy Verhofstadt terug is, zo kunnen jullie ‘operatie beschadiging’ weer opstarten, uw toch zo geliefkoosde bezigheid mijnheer de Hoofdredacteur. Walgelijk! Stop ermee, ga op pen-sioen. Het zou iedereen ten goede komen. Ik kan samen met zo vele anderen alleen besluiten: IK KAK OP KNACK.’

Dan nu de vraag: wie van de twee is de architect van Louis Tobback, en wie de architect of architecte van Guy Verhofstadt?

dI/ 22/ 09

Nog een mailtje, deze keer van een lezer uit Montpellier. Doet altijd plezier, correspondentie met buitenlandse abonnees. Leerzaam en verrijkend.

‘VERTROUWELIJK & Off the record. Toch leuk als je er zo één hebt zoals Koen Meulenaere die onder het mom van sarcasme alles kan en mag zeggen wat je zelf niet durft te zeggen binnen de journalistieke deontologie… Een schande voor wat zich voor een kwaliteitsblad wil laten doorgaan – en betrek er dan nog maar eens mensen bij die er niks mee te zien hebben – mijn zoon – en zich niet mogen, kunnen, willen verdedigen. De teneur van de plezantste thuis – Koen Meulenaere – is nog erger dan wat de blokkers op De Standaard online vertellen – jullie moeten ze maar eens lezen. We boeren voort, arm Vlaanderen! Vergeet de sneer volgende week niet. Lutin Mary, homme de lettres en exil, Montpellier.’

Wat dat ‘VERTROUWELIJK & Off the record’ betreft: die wens is moeilijk in te willigen wanneer de verzender zelf zijn mail in cc naar alle Vlaamse hoofdredacteurs en commentaarschrijvers doorstuurt.

Voor de andere lezers en voor alle duidelijkheid: alles wat twee weken geleden over de verhouding tussen zoon en vader Mary in Bladspiegel stond, komt letterlijk uit een dubbelinterview met beiden in Humo van 27 januari 2009. De aangehaalde vergoedingen staan in het parlementair verslag en in het rapport van het Rekenhof over de ondertussen weggejaagde VRT-top, en zijn bovendien door vader Mary zelf expliciet toegegeven in een interview met De Morgen van 21 juni 2008.

Zijn vertrek is toch een zwaar verlies voor Vlaanderen, we moeten eerlijk blijven.

wo/ 23/09

U moet er eens op letten: telkens als een BV in opspraak komt, blijkt nadien dat zijn vader of moeder net gestorven was. Wat dan klaarblijkelijk als een verschoningsgrond wordt beschouwd om met 3 promille in het bloed met 140 door een winkelwandelstraat te razen.

Nu ook weer dokter Luc Beaucourt. Reed 170 of iets van dat niveau, maar zijn vader was een maand voordien gestorven! Wie kan het iemand in die tragische omstandigheden kwalijk nemen? Het heeft weinig gescheeld of dokter Beaucourt had zelfmoord gepleegd, beseft u dat wel goed, met al uw goedkope kritiek? Hij heeft het niet gedaan, natuurlijk, dat doen mensen die het nadien vertellen nooit, maar was zijn vrouw er niet geweest hé, om elke minuut over hem te waken hé, wel dan hé, dan hadden we eens gezien wat we gezien zouden hebben zie. Na Maryloos was Vlaanderen ook Beaucourtloos geweest.

Zelfmoord voor een simpele verkeersboete… Zo’n urgentiearts houdt niet van halve maatregelen. Mochten alle sukkelaars die voor Mireille Schreurs of Peter D’Hondt moeten verschijnen zelfmoord plegen, er zou meer plaats zijn op de bus en de trein.

do/ 24/ 09

Om op onze vraag van vorige week te antwoorden: Mia. Het is Mia Doornaert die met Yves Leterme mee was naar New York, en Inge Vervotte is thuis moeten blijven. Nochtans had Leterme een meer dan omvangrijk gevolg mee, dank trouwens aan u allen om daarvoor het geld te hebben gegeven. Maar voor Inge was geen plaats.

De pikorde is daarmee definitief vastgelegd. En Mia heeft van de gelegenheid gebruik gemaakt om haar garderobe en haar Imelda Marcoscollectie flink aan te vullen. Draagt schoenen met gekleurde zolen, dat is wat anders dan de espadrilles van Inge.

vr/ 25/ 09

De Raad van State heeft vastgesteld dat de VRT de verplichting tot neutraliteit niet respecteert. En dan vooral die diensten van de VRT die ressorteren onder de leiding van wee wee wee punt de drie idioten plus Rudi Vranckx punt bee ee. Indien we het juridische jargon in meer gebruikelijk Nederlands vertalen, zegt de Raad van State dat het gedaan moet zijn dat die pipo’s op de Reyerslaan losweg hun goesting doen.

Eindelijk. Het toeval wil dat wij hier net een stukje klaar hadden waarin wij de afschaffing van de Raad van State eisten, omdat die elk initiatief onmogelijk maakt en dit land regelrecht terug naar de middeleeuwen leidt. Maar dat stukje hebben we snel weggegooid, leve de Raad van State.

Passen wij het nieuwe rechtsprincipe toe op, eens kijken… Phara. Met welk recht wordt daar voor de zoveelste keer een vrije tribune gegeven aan een charlatan als Noël Slangen? Er zijn veel slechte boeken in omloop, getuige de boekenrubriek van Knack. Er zijn zelfs veel abominabel slechte boeken in omloop. Maar geen énkel boek, niet één geschrift dat sinds de tijd van de monniken is uitgegeven, is zó slecht als het nieuwste haast-en-spoedwerkje van Noël Slangen. Gesprekken met wat hij ‘reuzen’ noemt. Uiteraard is Guy Verhofstadt een van hen, een commerçant kan bezwaarlijk voorbij aan de man die gedurende tien jaar zijn commerce heeft doen draaien. Praten met reuzen valt het best samen te vatten als pure lucht. Onzin. Kletskoek. Wie het koopt, is zot.

Welnu: tien minuten reclame mag die vent daarvoor maken in Phara! Een programma waar allerlei foute mensen graag geziene gasten zijn en met de grootste egards worden behandeld. Waar is de tijd dat Pharaïlde hen met een stiletto te lijf ging.

Noël Slangen is de man die via politieke contacten zijn bedrijf met overheidsgeld heeft volgepropt. Nu moeten we toegeven dat hij in ruil daarvoor wel topkwaliteit afleverde. Dat is het duidelijkst bewezen bij de BAM en de befaamde Oosterweelverbinding. In het vak is iedereen het erover eens dat nooit betere communicatie is gevoerd dan daar. Slangen is ook de man die wegens schriftvervalsing en fraude tot twintig maanden gevangenis is veroordeeld. En die daar in tegenstelling tot wat hij zelf beweert nooit voor is vrijgesproken: de zaak is in beroep niet behandeld wegens verjaring.

Daarom dit verzoek aan de Raad van State: als Noël Slangen van de VRT-nieuwsdienst gratis reclame krijgt zonder dat hem ook maar één kritische vraag wordt gesteld, waarom dan alle andere oplichters en fraudeurs niet?

door Koen Meulenaere

Mailtje gekregen van een lezer uit Montpellier. Doet altijd plezier, correspondentie met buitenlandse abonnees. Leerzaam en verrijkend.