Bladspiegel zo 2308
Hij kan daar op volle zee toch de Knack niet kopen, het is het moment om eens de vraag te stellen die iedereen bezighoudt: Dirk Draulans zes maanden op een zeilboot met de achterkleindochter van Charles Darwin, denkt u dat dat goed gaat aflopen? Wij niet. Daar gaat meer dan één missing link gevonden worden, zo valt te vrezen.
MA 2408
Voorpagina Het Laatste Nieuws: ‘Boef van 1m50 overvalt vier apotheken.’ Leuven, streepje, van onze correspondent. ‘ Een bleek gezicht, brede kop, hooguit 1m50 groot, amper 45 kilo zwaar, en een bijzonder autoritaire toon, zo omschrijven vier apothekers uit Leuven de overvaller die hen in hun zaak met een mes bedreigde. De kleine boef slaat telkens op dezelfde manier toe. Met een muts op het hoofd komt hij iets na de middag de apotheek binnen, haalt een mes boven en bedreigt de persoon achter de toonbank, tot nu toe was dat altijd een vrouw. Nadien vlucht hij te voet weg met een buit van zowat 500 euro. Ondanks de opvallende persoonsbeschrijving heeft de Leuvense politie geen enkel spoor van de man.‘
Mijnheerke Louis moet toch wat opletten met het uittesten van zijn eigen politiekorps. Zeker omdat dat binnenkort, net als zijn hoofd, op zijn tenen zal moeten lopen. Want zoals u mogelijk weet, is het later deze maand groot feest in Leuven: de plechtige opening van het imposante nieuwe M-museum. Op twintig september, zijnde twintig nul negen twintig nul negen. In aanwezigheid van de prinsessen Maxima en Mathilde. Dit vanwege de M waarmee hun naam begint. Gelukkig heet prins Laurent niet prins Marcel, hoewel dat beter met zijn persoonlijkheid zou overeenstemmen.
Het M-museum wordt dus geopend door M&M, het vroegere Radio Donna en de kleine chocoladesnoepjes. Meer: het wordt geopend door M&M&Mmeke, want ook mijnheerke Louis zal vanzelfsprekend present zijn, al is het niet zeker dat hij tussen die twee forse vrouwen ook duidelijk zichtbaar op de foto zal staan. Het komt trouwens zelden voor dat Maxima en Minima in één beeld verenigd kunnen worden, maar op twintig nul negen twintig nul negen is het in Leuven zover.
Dat u moet gaan kijken naar dat nieuwe M-museum, daarover kan geen discussie bestaan. De boetes die u zult krijgen als u meer dan dertig per uur rijdt of indien u het vermetele idee krijgt uw auto in de stad te parkeren, moet u er maar bij nemen.
Er is om te beginnen al de benijdenswaardige permanente tentoonstelling, met onder meer de minst slechte doeken van beroemde Leuvense schilders als Mark Eyskens en Rik Daems, en net boven de plinten ook enkele handwerkjes van de burgemeester. Het unieke van deze collectie, en dit bestaat nergens ter wereld, is dat bezoekers die dat zouden wensen de doeken gratis mee naar huis mogen nemen. Daarnaast is er de openingstentoonstelling met meesterstukken van Rogier Van der Weyden, in menig top tien aller tijden.
Het schijnt dat mijnheerke Louis ook plannen heeft om in de grote zaal van het M-museum een authentiek Contiusorgel te laten bouwen, op kosten van Carl Bevernage, maar dat wil voorlopig niemand on the record bevestigen.
DO 2708
Jef Lambrecht heeft zijn rivaal Rudi Vranckx een verwoestende slag toegebracht. Een waarvan hij niet te vlug meer recht zal kruipen. U weet dat Rudi sinds kort deel uitmaakt van wee wee wee punt de drie idio- ten plus Rudi Vranckx punt bee ee. In zeker opzicht is hij zelfs de leider van wat in de volksmond ‘het college van hoofdredacteurs’ heet. En dat hebben ze op de openbare nieuwsdienst snel ondervonden.
In zijn eerste vertrouwelijke interne mail kondigde Rudi onmiddellijk het ontslag aan van zijn grootste concurrent: Jef Lambrecht. ‘Er zal naar een elegante oplossing gezocht worden’, klonk het officieel, wat uiteraard hetzelfde betekent. Jef had gepleit voor meer kwaliteit in de berichtgeving, en dat was in strijd met de nieuwe beleidslijn van de hoofdredactie.
In een tweede confidentiële nota rekende Vranckx af met zijn andere tegenstander: ‘Ik ben Peter Verlinden voor de VRT, en ik sta op een hééél gevaarlijke plaats.’ Deze keer luidde het officiële argument dat ‘het niet past dat een verslaggever prominenter in beeld komt dan zijn onderwerp, uitgezonderd oorlogsverslaggevers in het Nabije en Minder Nabije Oosten’.
Goed, we zijn twee maanden later en het zijn vrije democratische verkiezingen in Afghanistan. Wij herhalen: vrije democratische verkiezingen in Afghanistan. Dat is toch wat, niet? Ooit in Afghanistan geweest? Daar zijn in geen zevenhonderd jaar vrije democratische verkiezingen gehouden, ze kennen het begrip niet eens. Maar dankzij de vastberadenheid van George Bush en Tony Blair, en dankzij het gestook van Mia Doornaert, zijn die er nu wel. De zittende dicta… pardon, president heeft ze waarschijnlijk gewonnen, al was dat bij het ter perse gaan van uw rubriek nog niet helemaal zeker. Mocht zijn opposant alsnog hebben gewonnen, des te beter.
Het spreekt toch vanzelf dat je bij een gebeurtenis van een dergelijk belang aanwezig moet zijn indien je overal rondbazuint dat je oorlogsverslaggever bent met als specialiteit alle -ans, -stans, en -aks rond de Perzische Golf en de Kaukasus. Of is het de Oeral die daar ligt? Jef wás er, ondanks het feit dat hij bij aankomst al meteen werd beroofd van zijn bagage. Rudi Vranckx was er niet. Meer: de verslagjes voor het Journaal, geplukt uit het aanbod van de echte nieuwsstations, werden ingelezen door Peter Verlinden. Dezelfde die volgens de interne nota ‘met zijn kop soms een heel plasmascherm vult’. Alsof iemand anders dan Andréke Vermeulen over het Eurovisie Songfestival zou berichten. Of een andere simultaanvertaler dan Alex Puissant de opvolger van Decimus de Zesde bekend zou maken. Op zekere dag las Verlinden eerst in, en volgde aansluitend een telefonisch interview met Jef! Dé ultieme vernedering voor Rudi Vranckx.
Jef liet zich vanzelfsprekend niet pramen om het mes diep in de wonde te draaien. Werkte voor zes in plaats van zoals anders voor vier. Ging niet in de rustige dure wijken de verkiezingssfeer opsnuiven, zoals Vranckx dat zou hebben gedaan. Die zou dan een paar in zwart gehulde krijsende vrouwen hebben ingehuurd om in zijn rug de dreigende couleur locale te evoceren, maar van die platte trucs gruwt een échte verslaggever. Nee, Jef ging naar de achterbuurten van Kabul waar net bij een vuurgevecht twintig doden waren gevallen. Een aanslag op een stembureau in Kandahar? Jef was een kwartier later al ter plaatse: ‘Wie heeft dat hier gedaan?’
Dag na dag werd hij stoutmoediger. Wie ooit is opgepakt en gefolterd door de geheime diensten van de ayatollahs, zoals Jef eerder dit jaar, is niet bang van een paar godsdienststudenten met een beginnend baardje. Jef besloot niet alleen verslag uit te brengen van de stembusgang, maar er ook toezicht op te houden. En ook op de telling van de stemmen de dagen nadien.
Hij bezocht tientallen verdachte telbureaus, en eiste daar de voorlegging van alle stemformulieren. Daarna controleerde hij zijn eigen telling met die op het verslag van de bureauvoorzitter. En stelde vast, een beetje tot zijn verbazing, dat die rapporten op een paar verwaarloosbare vergissingen na allemaal bleken te kloppen.
Dat viel tegen. Maar toen kwam Jef op een dag, het was al tegen de middag aan, een telbureau binnen waar hij tot zijn opluchting slechts één enkele kiescommissaris aantrof. Hier bood zich dé kans aan waarop hij al bij zijn afreis had gehoopt: het bewijs van fraude. ‘Waar zijn de anderen?’ beet Jef de onthutste voorzitter toe, maar er bleken geen anderen te zijn. ‘En waar zijn dan de getuigen van de kandidaten?’ drong Jef aan. Ook die waren niet komen opdagen.
‘Dan gaan wij samen opnieuw tellen, gij en ik, want ik vertrouw u voor geen haar, makker’, snauwde Jef, en dwong de verschrikte Afghaan zijn stembus om te keren en alle formulieren op de grond uit te kappen. Jef vlijde zich in yogazit neer op een licht versleten Perzisch tapijt, graaide in de papieren, en begon luid te tellen: ‘Bon, ik zal voorlezen, gij zet telkens een streepke. Karzai Hamid, één stem.’
De Afghaanse voorzitter zette één streepje achter de naam ‘Karzai’. Jef vouwde het tweede formulier open: ‘Karzai Hamid, twee stemmen.’ De Afghaan zette twee streepjes bij. Jef weer: ‘Karzai Hamid, drie stemmen.’ Weer zette zijn maat nauwkeurig drie streepjes op zijn lijst.
Na tien minuten was Jef al aan: ‘Harmai Kazid, honderd en zeventien stemmen.’ Onvermoeibaar schreef de Afghaan honderdzeventien streepjes bij op zijn papier. In Afghanistan hebben ze daar een slim systeem op gevonden: elk vijfde streepje trekken ze schuin doorheen de vier voorgaande, zodat je op het einde alleen de blokjes hoeft te tellen en dan maal vijf vermenigvuldigen! Eenvoudig, maar je moet eraan denken.
En toen kon Jef een schreeuw van ongeloof niet onderdrukken: ‘Wat is dat hier? Hier staat Abdullah Abdullah, wat betekent dat? Die vent heeft zijn eigen naam erop geschreven in plaats van die van de kandidaat, of wat? Dat mag niet, hé: de stemming is geheim, zo zegt het de wet. Deze is ongeldig, niet meetellen.’
De voorzitter van het bureau zat Jef verwonderd aan te kijken, maar deed wat ze hem altijd hadden geleerd: gehoorzamen. Jef mikte de stembrief met Abdullah Abdullah in de vuilnisemmer, en nam hoofdschuddend een volgend stembiljet uit de stapel: ‘Ha, dat is beter: Karzai Hamid. Aan hoeveel waren we?’
De Afghaan telde snel alle blokjes en antwoordde beleefd: ‘zesduizend zevenhonderdzesentachtig meneer.’
‘Mooi’, zei Jef, die door zijn woedeopstoot niet meer helemaal helder kon nadenken. En dat volgens Rudi Vranckx overigens nooit heeft gekund. ‘De volgende stem is voor… even kijken, Karzai Hamid. Dan zijn we aan zesduizend zevenhonderdzevenentachtig.’ De ander zette vliegensvlug zesduizend zevenhonderdzevenentachtig streepjes.
Dat ging weer een tijdje zo verder, tot Jef met een luide vloek de monotonie doorbrak: ‘Ah godverdomme, hier hebt ge hem weer, zenne: Abdullah Abdullah. Die clown heeft dus twee keer gestemd, hoe kan dat? Is er fraude gepleegd in het stembureau? Ze zullen daar een ernstige uitleg moeten verzinnen, of ik draai iedereen die niet heeft opgelet erachter. En dan stemt hij nog twee keer ongeldig ook, wat een dommekloot is dat? Kijk vriend, ik wil niet de betweter uithangen, maar ge zult moeten toegeven dat wij in het Westen langer vertrouwd zijn met democratie en met vrije verkiezingen dan gij hier. Luister goed naar wat ik u ga zeggen: het zijn deze mensen, deze Abdullah Abdullahs, die ge trouwens overal tegenkomt, maak u op dat punt geen zorgen, die de democratie ondergraven. Die maken er een spelleke van. Ik zie morgen de opperbevelhebber van de NAVO, ik zal hem vragen deze man op te sporen en maatregelen te treffen. Dit soort figuren hoort niet thuis in een vrije samenleving. Aan hoeveel waren we, want straks ben ik mijn tel nog kwijt ook.’
In dat ene district, waar achthonderd kiezers geregistreerd waren, behaalde Hamid Karzai uiteindelijk drieënnegentigduizend stemmen. Jef ondertekende de akte, en snelde naar een volgende bureau. Maar eerst liep hij nog een kleine kiosk met ansichtkaarten binnen, kocht een mooie postkaart met een paar verwoeste gebouwen erop, en stuurde die ongefrankeerd naar Rudi Vranckx, college van hoofdredacteurs, 1043 Brussel.
En wat lezen wij nu in de drukproeven van Focus Knack? Op 5 september zendt de VRT-nieuwsdienst een documentaire uit over Congo: ‘Congo, het woud van de dood.’ Gemaakt door Rudi Vranckx!! Dit slaat nu toch werkelijk alles? Vijftien jaar lang heeft Peter Verlinden rond de Meren en de evenaar elke nog levende Hutu geïnterviewd en elke nog levende Tutsi beschuldigd. Duizenden keren is het in de ether geweest: ‘Ik ben Peter Verlinden, in de Kivu.’ In de Kasaï. In Lubumbashi. In Bantan Kidul. Elk genocideproces heeft Verlinden proberen te manipuleren, zowel de berichtgeving erover als het juridische verloop ervan. Heeft in zijn eentje meer zilverpapier versleept naar de negertjes, toch naar degenen die klein en gedrongen waren, dan alle paters scheutisten samen. Dit nadat hij eerst alle chocola die erin zat zelf had opgegeten. En dan komt er een documentaire over Congo, maakt Rudi Vranckx ze!
Meteen is duidelijk waaróm Verlinden op de Afghaanse verkiezingen is gezet, en Jef zelfs naar ginder werd gestuurd. Verbannen, dat was het. Geen pottenkijkers in Brussel. Die documentaire moet u absoluut zien, en hou in de gaten of de Tutsi’s er voor één keer niet beter uit komen dan de Hutu’s. De oorlog op de VRT-nieuwsdienst volgen wij voor u.
VR 2808
Om het definitief en onomkeerbaar te maken heeft De Standaard vijftig bewijsfoto’s op de website gezet : Mia Doornaert is nu echt weg. Grote receptie met zo te zien geen enkele socialist en niemand van de vakbond. Alleen tjeven. Tja..
door Koen Meulenaere.
Op zekere dag las Verlinden eerst in, en volgde aansluitend een telefonisch interview met Jef! De ultieme vernedering voor Rudi Vranckx.
