ma/ 22/ 06

Toen Karel Van Miert deel uitmaakte van De Kroonraad van Knack, had uw dienaar meermaals het genoegen hem zijn mening over de actualiteit van die week te mogen vragen. Gezien zijn drukke agenda gebeurde dat vaak telefonisch, en dat verliep niet altijd zonder horten en stoten.

Ofwel was Karel onderweg. Bijvoorbeeld op een trein tussen Keulen en Leipzig, en in elke tunnel viel de verbinding weg. Soms stond hij in de aula van een Nederlandse universiteit waar ze met ongeduld zaten te wachten op het begin van zijn lezing. Ooit hebben we ons gesprek gevoerd terwijl op de achtergrond de raad van bestuur van de luchthaven van Frankfurt aan het ruziën was.

Ofwel was Karel thuis, en dan ging het ongeveer als volgt. Na twaalf keer bellen werd er opgenomen:

‘ Tòòòòk, tok tok tok tòòk…‘

‘Mijnheer Van Miert?’

‘ Tòòòòk tok tok… Ja?… tok tòòòk… Ja, hallo?’

‘Mijnheer Van Miert, Knack hier. Ik zou u bellen voor onze Kroonraad.’

‘Ha vriend… tòòk tok tok… Ge raadt nooit waar ik nu zit.’

‘In uw kippenhok.’

‘ Tok tok tòòk… Hoe weet gij dat?’

‘Mijnheer Van Miert, wij van Knack weten alles. Ik zal u straks wel terugbellen. Schikt het over een halfuurtje?’

‘ Tòòk toktok… Neenee, doe nu maar, ik heb tijd.’

‘Ja maar, tussen uw kippen, is dat niet wat lastig?’

‘ Toktok… Nee, ik heb geen geheimen… tòòk toktok… voor mijn kippen.’

‘Voor uw vrouw wel, misschien?’

‘ Tòòk tok… Wat zegt ge? ‘

‘Niets.’

‘Kunt ge goed ín de hoorn spreken… tòòòòk tok toktok… want ik hoor u maar half en half.’

‘Ik doe mijn best. Eerste punt uit de actualiteit. Zal de uitbreiding van de Europese Unie niet tot een onwerkbare Commissie leiden?’

‘ Tòòòk toktok… Hoe zegt ge?’

‘OF DE UITBREIDING VAN DE EUROPESE UNIE NIET TOT EEN ONWERKBARE COMMISSIE ZAL LEIDEN.’

‘ Tòòk tok tok… Ik ben blij dat ge die vraag stelt. ZWIJG NU TOCH EENS!’

‘Ik zeg niks.’

‘Nee, het is tegen mijn kippen… Tòòòk tok… Luister: het drama van de uitbreiding is dat het Europese huis… tòòk tok tok… niet klaar is om nieuwe bewoners te ontvangen… klòòwòòk tok tok… Blijf er nu toch eens af.’

‘Blijf waarvan af? Van de Unie?’

‘Nee, het was tegen Dehaene.’

‘Moet Dehaene van de Unie afblijven? Bent u tegen zijn nieuwe grondwet?’

‘ Tòòòk tok tok tok… WAT?’

‘MOET JEAN-LUC DEHAENE VAN DE EUROPESE UNIE BLIJVEN?’

‘Jean-Luc? Nee,… tòòk tok… wie zegt dat?’

‘U.’

‘Ik?’

‘Ja, daarnet. Het was tegen Dehaene, zei u.’

‘ Tòòk tok tok… Neenee, het was tegen MIJN hanen, hier in het hok… tok tok tok… Ze moeten eens vijf minuten van die kippen blijven. Ze leggen al zo moeilijk.’

‘Goed. Dus het Europese huis is niet klaar voor de nieuwe lidstaten?’

‘ Tòòòòk… Wat?’

‘HET EUROPESE HUIS IS NIET KLAAR VOOR DE NIEUWE LIDSTATEN?’

‘Nee… tòòòk tok tok… en we gaan moeilijke tijden tegemoet indien… godverdekke, allez kss, weg gij… miaaauw tòòòk tok tòòk… hoe komt die kat hier nu weer binnen? CARLA!’

‘Zeg mijnheer Van Miert, ik ga toch straks eens terugbellen hoor, want het gesprek verloopt nogal moeizaam zo.’

‘ Tòòòòk tok tok… WABLIEFT?’

‘IK BEL STRAKS TERUG. OVER EEN UUR.’

‘Ja, dat is goed… tòòk tok tòòk… want ik zit in mijn kippenhok.’

‘Ah! U zit in uw kippenhok?’

‘ Tòòòòk tok tok… Ja, hoort ge het niet?’

Een uurtje later. Uw dienaar, blij dat hij de deadline op de dag nadien heeft gezet, belt zuchtend opnieuw naar het geachte Kroonraadlid. Nu wordt al na acht keer bellen opgenomen.

‘Van Miert.’

‘Mijnheer Van Miert, Knack opnieuw. Voor DeKroonraad. Over de Europese Unie.’

‘Ah ja.’

‘Kan het nu?’

‘Jaja. Ik zit hier wel boven in mijn kersenboom, maar doe maar.’

‘In uw kersenboom? Zitten daar ook kippen?’

‘In een kersenboom? Nee, in een kersenboom zitten geen kippen. Gij zijt ook van de stad geloof ik, hé? Weet ge wat: we zullen de volgende keer hier afspreken, dan kunnen we eens proeven van mijn perzikenwijn. Dat is ongelooflijk hoe zo een pêche groeit. Ik heb die nog zelf…’

‘Zal de uitbreiding van de Europese Unie niet leiden tot een onwerkbare Commissie?’

‘Weet ge wat het grote probleem is?’

‘Nee.’

‘Het Europese huis is niet klaar voor de uitbreiding. Als men niet… HELA GIJ DAAR! POTVERDOMME, WEG, ZEG IK! WEG!’

‘Wat nu weer?’

‘Die eksters jong, daar hebt ge geen gedacht van. Die pikken de helft van mijn kersen kapot. En ze eten alle mussen op.’

‘Daar zou de Europese Unie eens iets tegen moeten doen, tegen eksters.’

‘Wat zegt ge?’

‘Niets niets, geen belang.’

‘Dus, als men de bevoegdheden van de Commissie niet beter omlijnt… dju toch, pardon, daar is ze weer zunne, hoe is dat nu mogelijk. HEEELA! Klak…’

‘Mijnheer Van Miert?’

‘Tuut tuut tuut…’

Tien minuten later rinkelt de telefoon bij uw dienaar. ‘Ja, Karel hier weer. Sorry, maar ik had mijn gsm laten vallen. Ik ben even naar binnen gegaan, dat is gemakkelijker om te praten.’

‘Och, het viel wel mee.’

‘Zeg de vraag nog eens.’

‘Zal de uitbreiding van de Europese Unie niet leiden tot een onwerkbare Commissie?’

‘Dat is een goede vraag. Maar wacht eens, ik zie dat mijn batterij bijna leeg is. Ik zal u misschien met een vast toestel terugbellen, want anders raak ik mijn draad kwijt, dat is niet goed voor uw artikel.’

‘Artikel…?’

Als men het Karel had gevraagd, dan was hij nergens liever gestorven dan in zijn tuin. Alleen zou hij een iets latere datum hebben verkozen.

wo/ 24/ 06

Weet u het nog? Duizend miljard euro moest de Europese Unie in de economie injecteren, of vierduizend, en dat diende te worden betaald met de uitgave van Europese ‘staatsbons’.

Dat was het grote idee waarmee de ex-premier via de bevriende pers zijn Europese campagne vuur mocht inblazen. We staan al ver met dat voorstel, niet? Zeer enthousiast onthaald in de rest van de Unie, ze zijn zonder dralen met de uitvoering ervan begonnen. De ex-premier was volgens Het Laatste Nieuws, altijd bereid tot een steuntje, zelfs favoriet voor de opvolging van Jose Manuel Barroso. Hoe onnozel dat bericht ook was, de ex-premier heeft het gedurende enkele dagen echt geloofd. Tot Angela Merkel en Nicolas Sarkozy zich voor Barroso uitspraken, en het was gedaan. Het enige wat Verhofstadt nog te beurt kan vallen, is het fractieleiderschap van de Europese liberalen, maar dat is een absolute nepjob. Niemand wil die, en hij vereist bovendien een permanente aanwezigheid in het parlement, wat ook niet de bedoeling van de ex-premier was.

Ook in Vlaanderen liep hij met zijn gerestylede tronie tegen de muur. Eerst schrapte Kris Peeters de belangrijkste beloften waarmee de Open VLD naar de verkiezingen was gegaan, en toen Verhofstadt die vernedering had geslikt, werd hij door Bart De Wever als een koorknaap aan de kant gezet. Hij, de grote Europese voorman. Zelfs Bart Somers had die onderhandelingen beter gevoerd.

Kortom: niets in Europa, niets in België, niets in Vlaanderen… Guy Verhofstadt is enkel nog een backbencher in de gemeenteraad van Gent.

vr/ 26/ 06

Altijd een hachelijk moment op de redactievergadering: onze chef-Wetstraat die zich tot ondergetekende wendt en vraagt: ‘Waarover schrijft gij deze week?’

‘Tja…’

‘Wel?’

‘Euh… Ik dacht het eens te hebben over de geheime zuster van de ex-premier.’

‘De geheime zuster van de ex-premier? Wie is dat?’

‘Zijn geheime zuster. Zij over wie niet gesproken wordt.’

‘Hoezo? Die heeft helemaal geen zuster. Een broer ja, die al vijfentwintig jaar op onze kosten boekjes leest. Maar toch geen zuster?’

‘Daarom is ze ook geheim. Net als de herkomst van zijn fortuin. Om een of andere reden mag haar bestaan niet bekend raken.’

‘En wat scheelt er dat mens?’

‘Euh, niets. Toch niet meer dan aan die andere twee Verhofstadts.’

‘Wat voor onzin is dat nu weer? Over die zuster schrijft ge niet. Maak maar eens iets over de marketeer van De Standaard. Ik ben zelf misschien wat te mild geweest voor die knaap.’

‘Goed, u bent de baas, Rik.’

‘Inderdaad. Het zou niet slecht zijn mocht ge u daar wat meer bewust van zijn.’

En zo komt het, lezer, dat wij nu met een probleem zitten. Wat moeten we over die beunhaas nog melden? Dat hij kruipt voor elke politieke druk? Dat hij op bevel van Bart Somers zijn persen stil legt? Dat hij de erkenningsvoorwaarden van de journalist heeft geschonden door zich te lenen tot een commerciële advertentie? Dat hij met de ex-premier, ter promotie van diens zoveelste boekje, is gaan eten in het Griekse restaurant Notos en daarna in Culinaire Ambiance een hagiografie van zowel het restaurant als de ex-premier heeft geschreven? Dat hij Verhofstadt in Le Vif ‘Le Dieu bleu’ noemde? Dat ze hem met rectale chirurgie bij de ex-premier zijn moeten gaan terugzoeken? Dat hij via De Standaard Magazine zijn diëtiste probeerde te versieren, waarna een geschokte Linda De Win hem zeer gemeen aankondigde als ‘Peter Vandermeersch, hoofdredacteur van Het Nieuwsblad‘?

Dat weet u allemaal al. Wat valt daar nog aan toe te voegen? Oh wacht, hier: De Standaard Magazine van zaterdag 13 juni. Een overzichtje van de beste Vlaamse restaurants waar je in de tuin kunt eten. En wat wordt in ‘Brussel en omstreken’ aangeprezen als een aanrader voor wie graag onder een beuk of een plataan dineert? De Notos! Dezelfde van daarnet. Nu moet u weten dat die Notos niet eens een tuin hééft. En het terras bestaat uit twee piepkleine tafeltjes op de stoep van de razend drukke Livornostraat. Ideaal voor wie Griekse spijzen graag op smaak laat brengen met wat CO2- en roetuitstoot. En toch staat het in die selectie, zo kort nadat de marketeer en de ex-premier er zich zijn gaan volstouwen?

Eerbiedwaardig is Knack misschien alleen nog in naam, maar achterdochtig zijn we nog altijd in alles.

za/ 27/ 06

Nog zoiets: er is toch hopelijk niemand van jullie die gelooft dat die Siegfried Bracke uit vrije wil is opgestapt als hoofdredacteur? Zo willen sommigen het voor de buitenwereld wel voorstellen – hijzelf in de eerste plaats, kwestie van het gezichtsverlies te beperken – maar we mogen hopen dat geen lezer van Bladspiegel zich nog op dat niveau van naïviteit bevindt.

Een hoeraatje voor de man die hem meesterlijk heeft geflikt: Leo Hellemans. Bracke wou namelijk graag terug op het scherm, maar dan wel mét behoud van de rang van hoofdredacteur. Hellemans stimuleerde eerst het eerste, en blokkeerde daarna vakkundig het tweede. Waardoor Bracke het eerste slachtoffer werd van zijn eigen ijdeltuiterij. Die Leo verdient het om eind augustus Dirk Wouters op te volgen als grote baas van de omroep.

Overigens heeft Rudi Vranckx niet lang gewacht om zijn stempel te drukken op het nieuwe college van hoofdredacteurs. Jef Lambrecht, concurrent en rivaal van zovele Golfoorlogen, mag opstappen. ‘Er zal een elegante oplossing gezocht worden’, en wie nog kritiek durft te geven op het college vliegt stante pede buiten. En het programma Vranckx komt vanaf september elke dag op het scherm.

door Koen Meulenaere