MA 09 03

Hillary Clinton heeft veel gehoord tijdens haar eerste tournee door Europa, veel kerels ook die zielig hun best deden om indruk op haar te maken, maar weinig overtrof wat haar in het Egmontpaleis in Brussel door een kennelijk beschonken kluiver in het gepoederde oor werd gefluisterd: ‘Madam, there are five important Karels in the history of Europe: Karel the Bold, Karel the Bald, Karel the Great, Karel the Fifth, and Karel the Gucht. I knew very well the woman before you, the black one, the doctor. Are you a doctor too? My family was on the origin of the great farmers war against France, and I have a eclectic house near Lake Donk in the city of Berlare, where I am titlebearing mayor. I like a good meal and after that a good cigar. Does your husband like cigars?’

DI 10 03

In De Standaard uiteraard, over drie volle pagina’s zelfs want minder mag niet meer van de marketeer. In De Morgen dus ook. In Humo natuurlijk. En vanzelfsprekend ook in tal van VRT-programma’s op radio en televisie… Kortom, bij het hele clubje dat voorschrijft welk gedacht het juiste is: de sm-rechter. De nieuwe held van correct links. Niet weg te branden, om het in zijn eigen terminologie te verwoorden. Nog erger dan de weken voordien Bart De Wever, enigszins in dezelfde branche actief. En telkens één boodschap: wat een onrecht is die man aangedaan. Stel u voor: rechters hebben over hem geoordeeld!

Dat heeft hij zelf ook dertig jaar lang gedaan, maar wie door hém is gevonnist, had het geluk dat dat objectief gebeurde. Staat hij op zijn beurt één keer terecht, blijkt dat hele systeem niet te deugen. U moet er eens op letten: elke magistraat of elke advocaat die zelf voor een tribunaal wordt gedaagd, schreeuwt nadien van de daken hoe onrechtvaardig hij is behandeld en mag uitgebreid zijn gal spuwen in de media. Een voorrecht dat niet is weggelegd voor de tienduizenden gewone rechtsonderhorigen, die dagelijks de soms hemeltergende behandeling door justitie lijdzaam moeten ondergaan.

Wie na onze veelgeprezen bijdrage van vorige week dacht dat ze in de club van de sm-rechter met die dichtgenaaide vagina van zijn vrouw wel aan de grens zaten, heeft het mis. Uit alle lofzangen op Koen Aurousseau die de voorbije weken in onze zelfverklaarde kwaliteitspers zijn opgedist, blijkt dat staan filmen terwijl andere viespeuken de schaamlippen van je vrouw aan elkaar driegen niet meer is dan een opwarmertje. Iets voor beginners. Een amuse-gueule, al ben je in dat milieu ook met deze uitdrukking best wat voorzichtig.

Neenee, tijd voor het echte werk. Hij heeft ook gefilmd terwijl ze zijn vrouw met haken in haar voeten aan een katrol ondersteboven optakelden, haar benen opengesperd in een hoek van honderdveertig graden, waarna ze een rubberen darm in haar vagina propten en een vat bier lieten aanrollen.

Ja maar wacht, vooraleer weer te gaan protesteren. U altijd met uw conservatieve bezwaren. Het andere einde van die darm werd dan vastgeklikt aan de dop van het vat, de koolzuurcilinder open en dan met drie bar druk erop die hele ton bier bij dat wijf naar binnen. Vijfentwintig liter. Daarna mocht de hele club komen drinken. Als je op de juiste plaats op haar geslacht drukte, spoot het bier zo in je mond. Lekker. Verfrissend ook in de zomer. Maar niets van zeggen hoor, u daar. Heel normaal allemaal. Is nog parlementair medewerker van Jean-Marie Dedecker geweest, de rechter. Om maar te zeggen dat hij wel vaker aberrant gedrag vertoonde. ‘Magda was in sm olympisch kampioene’, prees hij zijn echtgenote, die zelf tijdelijk in de onmogelijkheid verkeerde dit te beamen.

En dan nu een gewaagde overgang: Leo Stoops. Niet gehoord over de sm-rechter, hoewel die toch de twee competenties van Leo in zich verenigt. Sinds Stoops gepromoveerd is van expert justitie Journaal naar expert justitie Duiding is het niet goed met hem gegaan. Lijkt wel van het scherm gebannen. Uit de Duiding, én uit het Journaal.

Het was nochtans een officiële nota van het college van hoofdredacteurs die de promotie openbaar maakte: Leo was er klaar voor, voor de overstap. Na dertig jaar. Dat bleek alvast niet uit de praktijk. Zijn eerste optredens in TerZake waren zonder meer slap. Zat als een debutant te snuiven en te schuiven op zijn stoel, hakkelde en kwakkelde dat je er thuis ook zenuwachtig van werd, en het zweet gutste hem van het gelaat tot in het geheimzinnige decolleté van Lisbeth Imbo aan de andere kant van de tafel.

Aan de uiteenzettingen van Leo viel geen touw vast te knopen. Na zijn uitleg over de juridische implicaties van het derdenverzet werd dit hoofdstuk prompt uit het gerechtelijk wetboek geschrapt. En zijn aanschouwelijke voorstelling van de scheiding der machten in de Fortiszaak ging de wereld rond. Leo stond in de studio van De zevende dag een kwartier lang cirkeltjes en driehoekjes te trekken rond allerlei foto’s en namen op een schoolbord, veegde er tussendoor met zijn mouw een paar uit om er weer nieuwe in de plaats te zetten, trok pijltjes van deze naar gene en van gene weer verder naar een derde en een vierde, en toen hij na zijn betoog uitgeput aan tafel ging zitten, verklaarde grondwetspecialist Paul Van Orshoven droogweg dat wat hij had verteld niet klopte. Leo had per ongeluk één magistraat op de juiste plek in het organigram geposteerd, al de rest was verkeerd.

Het zal zelden gebeurd zijn, maar stilaan kreeg het idee vorm dat het college van hoofdredacteurs zich vergist had: Leo was er nog niet klaar voor, voor de grote stap naar Duiding. Nog even wachten. De voorbije maanden heeft het juridische dossiers geregend, spraakmakende processen vochten om de grootste aandacht met parlementaire onderzoekscommissies en gerechtelijke affaires, maar wie nooit meer in beeld kwam, was Leo. Nochtans is Caroline Van den Berghe met bevallingsverlof, en hebben Machteld Libert en Sofie Demeyer ook slechts twee, weliswaar fraaie, benen. Maar op Leo deed niemand een beroep. Weggestuurd naar de radio, de ultieme vernedering op de VRT. En naar de vroege ochtend dan nog, wie hem wil beluisteren moet met de kippen van stok.

Zo hoorden wij hem onlangs vóór zeven uur aan het woord over het assisenproces tegen Marcel Habran, dat meer dan zes maanden had geduurd. Twaalf juryleden en twaalf reserves hebben daar een half jaar van hun tijd aan moeten opofferen. Bij de beraadslaging werden ze twee weken opgesloten in een Luiks hotel. Vierhonderdvijftien vragen om te beantwoorden.

‘Onmenselijk,’ beweerde Leo, ‘en juridisch zeer betwistbaar aangezien de representativiteit van de jury hier in het gedrang is. Wie kan zich zes maanden vrijmaken? Gepensioneerden, huisvrouwen, gehandicapten… Alles wat niet tot de normale mensen behoort. Dat is geen goede jury.’

Hij waarschuwde meteen voor een ander monsterproces dat op komst is in Antwerpen: drie Oekraïeners hebben vier andere Oekra-ieners vermoord, en die staan volgens Leo binnenkort alle zeven terecht. ‘Dat zal me daar een soepje worden’, zuchtte hij. ‘Normaal is assisen voor simpele alledaagse zaakjes. Man vermoordt vrouw of vrouw vermoordt man, het openbaar ministerie pleit, Jef Vermassen weent, jury beraadslaagt, verdachte vrij. Maar met zeven Oekraïeners ligt dat anders. Omdat die alleen Oekraïens spreken, en de jury en het hof doorgaans niet. We hangen dus af van de tolk, maar wie vertrouwt een Oekraïense tolk? Ik in elk geval niet.’

Bieke Beck wenste nu te weten of een jurylid mag weigeren zitting te nemen. ‘In principe niet’, antwoordde Leo, en wie goed luisterde, kon zijn oogjes van pret horen blinken. ‘Maar er zijn natuurlijk trucjes. Ik heb meegemaakt dat de hoofdman van de jury de eerste dag een epilepsieaanval simuleerde. Of effectief kreeg, want hij is wel overleden. Die was er meteen van verlost. Je kunt aanvoeren dat je moet zorgen voor de kat van je buur. Of voor zijn kanarie. Een goudvis wordt meestal niet aanvaard. Iemand die zich komt aanbieden in een overall vol verfplekken zal ook niet gemakkelijk behouden blijven. Die overalls zijn goedkoop te verkrijgen in de Gamma, en dat geldt ook voor de verf. Pas op met analfabetisme. Ik heb geweten dat iemand een uur de krant zat te lezen en toen het aan hem was, beweerde dat hij analfabeet was. Alleen Herman Brusselmans is daar ooit mee weggekomen, toen hij zei wel te kunnen lezen maar afgaande op zijn critici niet te kunnen schrijven. Ook af te raden is waanzin voorwenden, zoals ik zelf in mijn jonge jaren eens heb gedaan. Ik werd toen wel afgewezen, maar heb uiteindelijk langer in het sanatorium gezeten dan ik in de jury had moeten zitten.’

Toen was het tijd voor het nieuws van zeven uur. Leo had nog net de kans om op te merken dat beroepsrechters in het proces Habran ongetwijfeld dezelfde uitspraak zouden hebben gedaan als de jury. ‘Eigenlijk is dat het beste argument tegen de jury’, sloot hij met een bizarre en typisch stoopsiaanse redenering zijn tussenkomst af.

Aangezien hij op zijn eigen nieuwsdienst niet bekwaam werd geacht om duiding te verstrekken over de sm-rechter, hebben wij hem zelf opgebeld. ‘Leo, luister. Vindt gij dat het kan dat een rechter staat te filmen terwijl andere kerels middels een darm een vat bier in de vagina van zijn aan haar voeten opgetakelde vrouw pompen?’

Aan de andere kant van de lijn bleef het enkele tellen stil, en toen vroeg Leo: ‘Welk bier?’

DO 12 03

Het is dus nog erger dan wij dachten, een columnist kan nooit genoeg overdrijven. Wilfried Martens. Op Canvas in Mijn Vader geconfronteerd met zijn dochter Anne, met wie hij gedurende een jaar of tien het contact had verbroken. Dat was de schuld van Ilse Schouteden, zijn tweede vrouw.

Bij Wilfried Martens is het altijd de schuld van een ander. Onder zijn bewind explodeerden de staatsfinanciën? Dat was Fons Verplaetse. Dolk in de rug van de jonge Guy Verhofstadt? Te wijten aan Jef Houthuys. Staatsstructuur volstrekt onwerkbaar? Fout van Leo Tindemans en vader Eyskens.

Tien jaar had hij geweigerd zijn dochter te zien. ‘In interviews sprak hij alleen nog over het geluk met zijn drie kleine kinderen bij zijn nieuwe vrouw’, gromde een nog steeds diep verontwaardigde Anne Martens. ‘Over mijn broer en mij sprak hij nooit. Het was alsof wij niet meer bestonden, uit zijn leven gewist.’

En het was vroeger zo gezellig geweest. Eén keer om de vier weken was hij een namiddag thuis, en dan ging het altijd over politiek. Lag zij met veertig graden koorts in bed, dan moest ze toch mee naar zee omdat hij daar wilde gaan uitwaaien. Nooit enige interesse voor haar schoolwerk of haar hobby’s. Toen zijn zoon in Spanje een zwaar ongeluk had, moesten andere ministers hem dwingen om af te reizen, hij wou eerst nog wat vergaderen.

Wilfried Martens wás al een stevige kandidaat voor onze trofee Vader van het Jaar. Was erin geslaagd om zich tussen het ijzersterke duo koning Albert-Louis Tobback in te wringen, en om de nijdige nieuwkomer kabouter Mary van zich af te houden. De koning moet hij nog voor zich dulden. Deze ook al christelijke mens weigert zijn dochter zelfs te erkennen, ook wanneer hij weer eens op de eerste rij van een of andere kerkdienst zo hard zit te bidden dat de heiligen van de muur vallen. Albert blijft voorlopig op één, maar Martens zit in zijn wiel, klaar voor de jump.

Huwde op een intrieste zaterdag met zijn voormalige maîtresse, die hij bij zijn tweede huwelijk zonder compassie aan de kant had geveegd voor een jongere rivale, die hij in al zijn egoïsme de eerste plaats op de Europese kieslijst niet had gegund, maar die nu plots wel van dienst kon zijn als oppas. Had niet eens zijn eigen kinderen, 12 en 8 jaar, verteld dat hij ging trouwen. Die hebben dat via de radio vernomen! Mochten er niet bij zijn.

Na Mijn Vader weten we dat het nog wreder kan. Toen hij nog getrouwd was met de eerste mevrouw Martens en een affaire had met de derde mevrouw Martens, had hij de tweede mevrouw Martens zwanger gemaakt. Haar schuld, niet de zijne. Weet u wat die smiecht deed? Schakelde Mine De Jaegere in, de vrouw van Stefaan De Clerck. Zij moest aan zijn dochter Anne vertellen dat haar vader op zijn 65e zijn jonge woordvoerster in verwachting had gebracht en een echtscheiding wou. Te laf om het zelf te doen. En toen Anne hem van ellende dan maar kwam opzoeken, eiste hij dat zíj haar moeder zou vertellen dat hij wenste te scheiden.

Dat is toch niet meer te vatten? Kent u nu één nóg slechtere mens? En die komt daar nog mee uitpakken op televisie ook. ‘Hij heeft een goed hart’, snikte zijn dochter, het schaap, terwijl de tranen uit haar ogen drupten.

door Koen Meulenaere

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content