DI/09/09

De Saksen-Coburgs zijn deze zomer goed weggekomen in Knack. Ja, prins Filip werd wel een dief genoemd, in een rubriek die nogal vooraan in het blad staat, maar dat was blijkbaar terecht want de prins heeft zelf schuld bekend door de gestolen waar terug te geven. Of althans een deel ervan.

Het gaat over de inboedel van het Koninklijk Paleis op de Antwerpse Meir, eigendom van de Vlaamse Gemeenschap en dertig jaar geleden aan de koninklijke familie uitgeleend. Een risicovol initiatief, maar de prins heeft nu dus toch een paar stukken terugbezorgd. Niet eens een kwart eigenlijk, maar van een Saksen-Coburg mag men ook niet te veel verlangen. Bovendien weet de prins niet meer waar alles staat. Dat komt ervan als je familie zodanig veel paleizen en buitenverblijven bezit dat een mens er de tel bij kwijtraakt.

Zijn verloren gegaan: eenenzeventig (!) stoelen, acht zitbanken, een canapé uit 1850 van de Nederlandse koning Willem II, vier tafels, één commode in perenhout waarin Louis Quatorze zijn pruiken opborg en één commode in sparrenhout waarin Louis Tobback zijn haarverf opborg, vijf consoletafeltjes in empirestijl, een secretaire in acajouhout waaraan Karel de Vijfde pikante brieven schreef aan zijn minnaressen, een bed of acht, een bonheur-du-jour, enkele zeventiende-eeuwse voetbankjes, een toilettafel en een dartsbord.

Allez vooruit, dat is misschien wel een beetje onzorgzaam omspringen met andermans bezit, maar de prins heeft ook maar twee handen. Twee linkse dan nog. Mochten al die stoelen en tafels en banken toch nog boven water komen, gelieve ze dan op te sturen naar Antwerpen, monseigneur, en we kijken al uit naar uw eerste koninklijke 21 juli- en kersttoespraken, waarin u ons de les zult komen lezen over hoe we ons moeten gedragen.

Zoals uw vader dat zo goed kan. Spreekt niet meer tegen zijn jongste zoon, heeft een buitenechtelijke dochter die hij weigert te woord te staan, heeft volgens eerdere berichten in Knack een fortuin in het buitenland, krijgt niettemin van zijn onderdanen tientallen miljoenen euro’s dotatie, heeft zich een nieuw jacht gekocht, vliegt het hele jaar op onze kosten heen en weer naar Châteauneuf de Grasse, bewoont gratis kastelen in Brussel, Laken, Ciergnon, Opgrimbie en God of Jan Van den Berghe mag weten waar nog allemaal, maar geeft óns wel naar onze voeten omdat we niet solidair genoeg zijn met de armen.

Zou ook vijftig miljoen euro hebben geboden voor een buitenverblijfje in Toscane, zo bracht Het Laatste Nieuws deze zomer op zijn voorpagina, maar dat bericht is door het paleis met een dag of vier vertraging formeel ontkend. Wat minder fanatiek werd ontkend, was het bericht op het VTM-Nieuws dat prins Filip 20 miljoen euro had geboden. De prins zoekt namelijk iets in Toscane. Het moet niet zo duur zijn als dat van Guy Verhofstadt, maar het moet toch groot genoeg zijn voor eenenzeventig stoelen, acht zitbanken, een canapé uit 1850, vier tafels, een commode in perenhout en een commode in sparrenhout, vijf consoletafeltjes in em-pirestijl, een secretaire in acajouhout, een bed of acht, een bonheur-du-jour, enkele zeventiende-eeuwse voetbankjes, een toilettafel en een dartsbord.

Knack heeft zich in die Toscaanse kwestie terughoudend opgesteld. En deed dat ook in de discussie of koning Albert al dan niet aan ex-premier Verhofstadt had gevraagd om na zijn jongste ook zijn oudste zoon aan de kant te schuiven en prinses Astrid koningin te maken. Dat beweert Mario Danneels namelijk in zijn nieuwste boek, en Mario heeft er tot nu toe nog niet te veel naast gezeten.

De ex-premier was er als de kippen van Peter D’Hondt bij om dat bericht tegen te spreken, waardoor de geloofwaardigheid ervan meteen fors steeg. Knack legde de onthulling voor aan historicus Marc Van den Wijngaert, en die had zijn twijfels. Zij het dan vooral omdat in zijn ogen prinses Astrid een al even groot kalf is als prins Filip, wellicht groter. De professor verwoordde het wel net iets beleefder: ‘Haar dossierkennis en haar inzicht zijn onvoldoende’, maar dat verhullend woordgebruik is nu eenmaal eigen aan een professor, toch aan één die doceert aan een katholieke universiteit.

Verder dan dat (prins een dief, prinses een kalf, koning een pierewaaier) is Knack tijdens deze grote vakantie niet gegaan. En dat is opmerkelijk want jaren lang zijn er elke zomer met grote hardnekkigheid allerlei reeksen gepubliceerd waarin niet bepaald zachtzinnig werd omgegaan met de reputatie van onze koninklijke familie. Laten we zeggen dat het begin van die reeksen samenviel met het aantreden van onze chef-Wetstraat als hoofdredacteur.

Lezers van Bladspiegel weten: Rik Van Cauwelaert de Wyels is een afstammeling van Eugène graaf de Ligne, aan wie in 1830 zowel het regentschap als nadien de kroon was aangeboden. Maar graaf Eugène werd liever ambassadeur bij de Heilige Stoel en later Senaatsvoorzitter, en zo zitten we vandaag nog altijd opgescheept met de Coburgs, volgens onze chef-Wetstraat lange tijd een scheldwoord in Europa.

Onze chef-buitenland Hubert van Humbeeck heeft ooit in een van die series uit de doeken gedaan wat voor bestuurders de Coburgs eigenlijk waren. Stamden niet eens uit de adel, hebben hun titels gekocht, hebben hun minst onappetijtelijke dochters uitgehuwelijkt aan alle vorstenhuizen in Europa, en hebben zich via het ledikant tot op menige troon geturnd, om geen vulgairder woord te gebruiken. België, Bulgarije, Portugal, Engeland, Rusland, Ierland, Indië, Denemarken, Italië, Beieren… geen kroon in Europa of er wrong zich een Saksen-Coburg onder. Tot in Mexico toe.

Over stamvader Franz I van Saksen Coburg, schreef Van Humbeeck: ‘Als bestuurder van zijn vorstendom was Franz geen groot succes. Hij is vooral bekend van zijn verzameling kopergravures.’ Meer inkt werd aan Franz niet verspild, maar des te meer aan zijn vrouw Auguste. Die verkocht haar eigen amper vijftien jaar oude dochter aan een Rus! Aan een of andere dronken lor uit de Romanov-bende.

Opnieuw Van Humbeeck, die in zijn analyses van de internationale politiek veel door de vingers wil zien, maar dit niet: ‘Na een reis van vier maanden naar Sint-Petersburg, zag de arme Julia-ne haar moeder en haar twee zussen weer vertrekken zonder haar. Ze kende land noch taal, en was overgeleverd aan de grillen van een bruut, die er een onorthodoxe manier van copuleren op na hield en haar graag met zijn drinkebroers mocht delen. Was het een troost dat haar moeder niet met lege handen vertrok, nadat ze van Catharina de Grote een flinke som geld toegestopt had gekregen?’

Nee, dat was natuurlijk geen troost, wat zou het. Dit overtreft Bambi. U hebt het goed gelezen: Auguste, stammoeder der Saksen-Coburgs, verkocht haar eigen kinderen.

Wij zullen het niet opnieuw hebben over de Knackserie ‘ Wat een jong prinsesje weten moet’, waarin onze chef-Wetstraat tips, of beter gezegd waarschuwingen gaf aan de jonge prinses Mathilde. ‘Vlucht voor het te laat is’, was de onderliggende boodschap, maar d’Udekems d’Acoz staan niet bekend om hun vermogen noch om hun bereidheid tot luisteren. Kijk maar naar de pijnlijke ruzie tussen graaf Henri, graaf Raoul, en graaf Patrick over een bouwvallige kit in Proven. Tot in de hal van het gerechtshof stonden ze elkaar publiekelijk de huid vol te schelden.

Onze chef-Wetstraat lichtte de prinses in en voor. Over Leopold I, die blijkbaar een holebi was want hij werd door niemand minder dan Napoleon ‘de mooiste man van Europa’ genoemd. Kreeg de Engelse kroonprinses Charlotte aangeboden, trouwde ook met haar, had al de eerste weken van zijn huwelijk te maken met de beruchte Duitse danseuse Caroline Brauer, een Hilde Vautmans op muiltjes, en werd binnen de twee jaar weduwnaar, een wat al te gelukkig toeval waarmee hij bij de recherche van Halle niet zomaar was weggekomen.

Over Leopold II, die in het geniep naar Parijs spoorde om er te genieten van de voorstellingen van Le Pétomane, een artiest die door het kundig aanwenden van darmgassen de Marseillaise kon blazen. Misschien een ideetje voor de volgende interland van de Rode Duivels. Over Jack the Ripper, ook een Coburg volgens Van Cauwelaert. Over nonkel Karl-Edward van Saksen-Coburg, lid van de Sturm Abteilung en een persoonlijke vriend van Adolf Hitler. Over barones de Vaughan, ‘een alkoofgymnaste met een benijdenswaardige erelijst’. Over de prinses van Retie. Over barones Sélys de Longchamp et de Bonne Crédulité. Over Pier en over Pol.

Allemaal voor dovemansoren gesproken, tóch getrouwd natuurlijk. Is een mens verbaasd dat zelfs Knack het op de duur opgeeft?

WO/10/09

Het schijnt dat er gisteren één geweest is: een uitzending van het Journaal van zeven uur zonder één technische fout. Wij hebben wel tien mails met achteraan vrt punt bee ee gekregen om ons het heuglijke nieuws te melden. Hebben wij dat toch gemist zeker? Een jaar verbeten volgehouden, álles gezien, maar dan uitgeput afgehaakt na de laatste week van ingeblikte TerZakes, en dan is het de dag erna raak natuurlijk, je zult het altijd zien.

Wij komen nog eens terug op die TerZakes. Eerst leidde Annelies Beck een reportage in over prostitutie in Riga, met onder haar torso de veelbelovende mededeling: ‘Het is iets verderop. Geen striptease, alleen seks.’ De volgende dag kondigde Kathleen Cools een bijdrage over vrouwenbesnijdenis aan, begeleid door het waanzinnige onderschrift: ‘Ik had dus geen urineopening meer.’ En weer een paar dagen later stelde Emmanuel Rottey een item over mozzarellakaas voor met onder zijn tevreden glimmende gelaat: ‘En dan heb je een mooie grote tas die lekker zacht is.’

Wie het niet gelooft, kan ze nu alledrie zien op Youtube: www.youtube.com/watch?v=Hspha5J1i9U. En om alle misverstanden te voorkomen: met de Meulenaere van Knesselare, die ook op die pagina prijkt, heeft uw dienaar niets te maken.

ZA/13/09

Het hing een beetje van de foto af. Op de voorpagina van Het Laatste Nieuws zag de ex-premier er met zijn new look uit als een te vroeg uit het gesticht vrijgelaten halve zool. Zijn nieuwste bril leek een afdankertje van Tia Hellebaut, en als Frieda Van Wijck het spleetje tussen haar tanden dicht kan laten plamuren, waarom Guy Verhofstadt dan niet? In andere kranten verschenen minder onterende foto’s. God zij gedankt dat hij die onnozele baard heeft afgeschoren die hij in Toscane had laten staan, of we konden als Belg helemáál niet meer buiten komen, het is nu al zo erg.

De ex-premier is dus terug. Heeft in Toscane een paar boeken afgeschreven, en zal zich stilaan komen opdringen in het vooruitzicht van de Europese verkiezingen van volgend jaar. Men ziet wel eens dat grote staatsmannen zich na het beëindigen van hun mandaat een tijdje in de luwte opstellen, en dan plots een grote comebackspeech houden. Ze kiezen daarvoor een bij hun status passende gelegenheid uit: de jaarvergadering van een of andere gerenommeerde vereniging, de inhuldiging van een grote internationale tentoonstelling, de viering van een belangrijk man of vrouw, het begin van een academiejaar, of iets van die aard. Onze ex-premier hield zijn eerste grote toespraak na zijn terugkeer in de showroom van Renaultgarage Valckenier in Aalst!

Momentje. Even wachten tot iedereen weer terug bij is. Wij herhalen: Renaultgarage Valckenier! In Aalst! Dat durft nu toch werkelijk niemand van ons nog te vertellen aan een buitenlandse kennis? Toch niet eens bij wijze van grap? Wat voor een belachelijk land is dat hier? Renaultgarage Valckenier. Dat doet meteen een bang vermoeden rijzen. De ex-premier heeft na acht jaar geen regeringsvoertuig met chauffeur meer, hij zal toch geen Renault cadeau hebben gekregen, mogen wij hopen. Of een onfatsoenlijk grote korting. Zelf zijn wij te lui, maar misschien wil een van de collega’s wel eens natrekken waarmee de ex-premier tegenwoordig rijdt. Is het een Renault, dan weten we genoeg.

Het mag niemand verwonderen dat wie officieel slechts 180.000 euro per jaar verdient maar desondanks toch is overgegaan tot de aanschaf in korte tijd van een uitgestrekt landgoed in Toscane, een comfortabel duplexappartement in Ambleteuse, een luxueus vier verdiepingen tellend patriciërshuis in Gent, een authentieke bakdekkerboot op de Leie, een collectie peperdure Italiaanse old-timer sportwagens, een commode in perenhout, én een veeleisende dienstmaagd als Hilde Goudmans, geen geld meer heeft om zelf een auto te kopen.

door Koen Meulenaere

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content