Nadat wij u op de hoogte hebben gebracht van de vreugdevolle afloop van de volleybalcompetitie (Knack Roeselare knap vicekampioen) en het basketbalseizoen (Oostende al uitgeschakeld voor de play-off goed begonnen was), thans de ontknoping in het provinciale voetbal. Meer bepaald in Oost-Vlaanderen. SK BERLARE PROMOVEERT! Komt over naar nationale. Eindelijk toch één succes voor titelvoerend burgemeester Karel De Gucht.

SK Berlare is een club die leeft bij de gratie van haar rijke en gulle sponsor-manager Jacques Schreurs. Eigenaar van de transportbedrijven Schreurs Transport en Sinex (Schreurs International Expedition), de nummer één in vrachtvervoer naar Portugal en Spanje. Net als de broek van de spelers staat ook het halve veld van SK Berlare vol met reclame voor Sinex. Naast die voor ’t Pottenkot. Dat laatste is niet wat het suggereert te zijn, want dat is in Berlare niet toegelaten, maar is een zaak waar men ‘een ruim assortiment in tweede keus en licht beschadigde potten en vazen aan voordelige prijzen kan kopen’.

Schreurs is in Berlare een bekende naam. Jacques Schreurs was zelf een technisch begenadigd voetballer, en is buiten zijn wil om en tegen die van zijn familie in een aangetrouwde verwant van de titelvoerende burgemeester. Die sprak kort voor de aftrap van de beslissende wedstrijd bij het gevreesde Sint-Gillis-Waas zijn spelers nog even toe. Op die typische neokoloniale toon van hem.

Volgens De Standaard wordt De Gucht in Congolese kringen omschreven als ‘een lastigaard zonder manieren of opvoeding’. Dat bleek ook in de kleedkamer. De titelvoerende burgemeester had voor de gelegenheid zijn rode vakantiepantalon, bekend van VRT-zomerprogramma’s, weer eens uit de kast gehaald, en daarop een wit en in China vervaardigd polohemdje aangetrokken. Rood en wit zijn de kleuren van SK Berlare. Aldus uitgedost, bulderde hij tot de spelersgroep: ‘Ik zal het voor één keer kort houden: wie vandaag niet presteert, wordt onteigend.’

Met dat dreigement, wettelijk gecatalogiseerd bij ‘chantage’, had de titelvoerende burgemeester kort voordien nog een mooi kasteel in het centrum van zijn gemeente verworven. Toen de eigenares, een oudere en met de gezondheid sukkelende dame, geneigd leek in te gaan op een veel hoger bod van een Waalse kandidaat-koper, stelde Karel haar voor de keuze: ‘Of ge verkoopt het kasteel aan mij, tegen de prijs die ik in gedachten had, of we onteigenen de hele zaak: kasteel, park, plus uw inboedel. En ik vrees dat er dan in ons rusthuis Kruyenberg voor u geen plaats zal zijn.’

Ook het effect op de voetballers van SK Berlare bleef niet uit: de ploeg van Sint-Gillis werd na een bloedstollende wedstrijd op de knieën gedwongen, dankzij een doelpunt diep in de tweede verlenging. Berlare verloor wel met 2-1, maar had de heenmatch met 1-0 gewonnen, en speelt dus volgend seizoen in Bevordering. Er wordt al hardop gedacht aan nieuwe onteigeningen om een groot en multifunctioneel stadion te bouwen, dat de naam ‘Doctor Ricestadion’ zal dragen. SK Berlare wordt trouwens getraind door Leo Van der Elst, die de Rode Duivels tot in de halve finale van de wereldbeker ’86 heeft getrapt, en Yves Vanderstraeten is er keeper.

Het spreekt vanzelf dat de triomf uitvoerig en uitbundig gevierd werd, op kosten van de sponsor-manager. Toen Karel De Gucht heel laat die avond een eclectische villa binnenwankelde, en meende ook daar een neokoloniale toon te mogen aanslaan, stond hij een halve minuut later opnieuw op straat. Is dan maar gaan aankloppen bij het kasteel dat hij net had gekocht: ‘Dag madammeke, mag ik hier vannacht al eens komen slapen?’

Seks en Mia Doornaert zijn twee onderwerpen die voor een oppervlakkig waarnemer misschien niet veel met elkaar gemeen hebben. Hoezeer dwaalt een oppervlakkig waarnemer. Lezers van deze rubriek weten wel beter. Een paar weken geleden hebben wij onthuld hoe Mia zichzelf had getrakteerd op een new look. Haar eigen broer, dokter Joos Doornaert, is een vermaard plastisch chirurg. Met een praktijk in het Heilig Hartziekenhuis van Roeselare! Waar toevallig ook de Roularta Media Group, uitgever van Knack, gevestigd is. Moeten we meer zeggen? Daar gaat niemand binnen, of wij weten het. De officiële voornaam van dokter Doornaert is overigens Jozef, en die van Mia is Maria. Maar als Jozef en Maria is geen van beiden lang door het leven gegaan.

Onlangs, op een vrijdagnamiddag, was het Mia zelf die het Heilig Hart binnenmarcheerde. Een kwartier later was de urgentiecel van Knack op de hoogte. Dat hele weekend was de ziekenhuissite het toneel van af en aan rijdende dure auto’s, vele met buitenlandse nummerplaat. Allerlei topchirurgen in de esthetische heelkunde zakten af naar Roeselare. Specialisten in borstconstructies, liposucties, schaamlipverklein- en schaamlipvergrotingen. Deskundigen in neus- en orencorrecties, en in de edele kunst der blepharoplastie. Tovenaars van wax- en simonisatietechnieken. Experts van botoxinspuitingen, rimpelopvullingen met Aquamid, en van behandelingen met computergestuurde CO2-lasers. Een trendy kapper uit Parijs! Een wereldbefaamd oftalmoloog uit Genève, een couturier uit Milaan. Een schoenlapper uit Ieper. En voor alle zekerheid een taxidermist.

Kortom, toen Mia maandagochtend het Heilig Hart weer buitenstapte, zag ze er helemaal anders uit. En zo voelde ze zich blijkbaar ook. Wat wij nu zullen illustreren. U weet dat De Standaard zijn lezers al tien weken lastigvalt met erotische boeken van vrouwelijke auteurs. ‘Stoute vrouwen’, heet de reeks, een ideetje van meneer de marketeer. Om aan die vuilbekkerij toch nog een klein cultureel tintje te geven, worden de romans in kwestie telkens besproken door een of andere wijsneus die er meer in heeft gezien dan u en ik.

Het seksuele leven van Catherine M, ooit gelezen? Laat het. Gore ruige pornografie. Vroeger werd je na publicatie van zoiets opgesloten. Ondenkbaar dat het in De Standaard nog maar zou worden vernoemd, tenzij terloops in de gerechtsverslaggeving na de arres-tatie van de auteur. Nu werd het werk uitvoerig van commentaar voorzien door Mia, eertijds van Jozef en Maria dus. Voor haar gaat het boek niet ver genoeg!

Lees mee: ‘ Wat heeft in een badkuip liggen en mannen op je laten urineren met seks, laat staan plezier, te maken? Het boek van Millet is niet voor vrouwen die van joyeuze of passionele seks houden, de huid die bijna ondraaglijk gaat tintelen bij de eerste streling, de vuurrode zonnen van plezier die vanuit een roodheet smeltpunt uiteenspatten door het hele lijf heen; de triomfantelijke schipbreuk in een draaikolk van vermiljoen; het gelukzalig uitdrijven op een langoureuze stroming van vloeibaar goud.

Nu kunnen we wel allemaal breed van opvatting en tolerant zijn, maar nooit is dat geslachtelijk gevoos zo vulgair beschreven. Hierbij moet zelfs Kristien Hemmerechts passen. De vuurrode zonnen van plezier die vanuit een roodheet smeltpunt uiteenspatten! Een triomfantelijke schipbreuk in een draaikolk van vermiljoen! Een lan-goureuze stroming zeg, en dan nog van vloeibaar goud. Maar enfin.

Catherine M. wil geen streling en geen voorspel‘, ziet Mia toch één lichtpuntje. ‘ Ze presenteert haar kont in een bestelwagen voor een Parijse bouwplaats, en laat zich penetreren door alle bouwvakkers van de werf.

Onze gedachten gaan onwillekeurig uit naar Frans Van Cauwelaert, de grootoom van onze chef-Wetstraat, die indertijd De Standaard heeft opgericht. Om bij te dragen aan de Vlaamse volksverheffing. Bij het begrip ‘boekbespreking’ dacht Frans, als we zijn achterneef mogen geloven, meer aan de werken van Hugo Verriest en Albrecht Rodenbach. Frans Van Cauwelaert had niet echt veel verstand van marketing.

Meester Walter Van Steenbrugge is weer eens het slachtoffer geworden van de partijdigheid van een rechtbank. De rode draad door zijn carrière. Op het assisenproces in Brugge tegen de van moord beschuldigde stadssecretaris van Diksmuide, heeft zijn cliënt dertig jaar cel gekregen. Opmerkelijk, want na het zowel uit juridisch als esthetisch oogpunt uitmuntende werk van meester Christine Mussche, had de procureur slechts vijfentwintig jaar gevorderd. Wat is er gebeurd tussen de vordering en de uitspraak? Slechts één ding: het pleidooi van meester Van Steenbrugge. ‘Hij pleitte met hart en ziel’, lezen wij in Het Laatste Nieuws, wat veel verklaart.

Wat denkt u: zou de beklaagde een moeilijke jeugd hebben gehad? Even nakijken in het verslag… Ja! Moeilijke jeugd. Depressief type, op het moment van de feiten eigenlijk verminderd toerekeningsvatbaar. Daarna nam Van Steenbrugge de procureur en de gerechtspsychiater zwaar op de korrel, omdat ze hun werk vooringenomen en bijzonder eenzijdig hadden uitgevoerd.

Meester Van Steenbrugge is al heel zijn leven het slachtoffer van het gebrek aan objectiviteit bij de magistratuur, de staande zowel als de zittende. Het hoeft niet herhaald hoe bijvoorbeeld rechter Edwin Van Fraechem hiervan blijk gaf tijdens het proces Van Noppen, waar de onschuldige veehandelaar Alex Vercauteren, verdedigd door meester Van Steenbrugge en meester Rieder, tot levenslang werd veroordeeld. Onder meer omdat 3500 bladzijden die zijn onschuld konden bewijzen, door de rechter uit het dossier werden gewipt. Om de advocaten te koeioneren.

Wij zullen iets verklappen wat misschien niet iedereen weet: Alex Vercauteren was eerst van plan om Piet Van Eeckhaut als advocaat te nemen. In welk geval hij nu een vrij man was geweest. Van Eeckhaut is de beste assisenpleiter van het land. Beter nog dan Jef Vermassen. Beide meesters zijn meesters in de redenaarskunst, maar het verschil is dat Jef ook nog echt gelooft wat hij uitkraamt. Van Eeckhaut past de feiten aan zijn pleidooi aan. Vermassen past zijn pleidooi aan de feiten aan, en dat is een ernstig risico bij een lekenjury. Zonder de politieke voorkeur van beide toppleiters te kennen, durven wij veronderstellen dat Vermassen de tjeef van de twee is. Zo eerlijk en oprecht Jef kan lijken, zo kan niemand het.

Alex Vercauteren had Van Eeckhaut als advocaat gewild, maar beging de fout zich té goed te willen omringen. En dus schakelde hij ineens de hele Gentse Recolettenlei in: meester Rieder om elke procedurefout uit te buiten, meester Mussche om alle mannen in de zaal af te leiden, en meester Van Steenbrugge om…. Ja, waarom eigenlijk? Omdat je die er bij meester Mussche nu eenmaal bij krijgt, willen of niet. Het was dé vergissing van zijn leven.

Van Eeckhaut bedankte voor de eer, en was zo collegiaal om nooit te zeggen waarom. En dus trokken meester Rieder en meester Van Steenbrugge onder hun beiden alle registers open, met zoveel geweld dat ze op de duur door de politie uit de zaal werden gezet. Meester Rieder werd ook nog manu militari naar de getuigenbank gesleept, en daarna door het parket beschuldigd van meineed. Dit alles maakte een goede indruk op de jury.

De stadssecretaris van Diksmuide, wiens schuld in tegenstelling tot die van Alex Vercauteren zwart op wit bewezen én toegegeven was, verging het niet veel beter. Nadat meester Van Steenbrugge het zijne had gezegd over de psychiater en de procureur, en over de oneerlijkheid van de Brugse rechtbank in haar geheel, begon hij de rol van het slachtoffer te schetsen. Ook dat was een sterk nummer. Wij lezen weer in Het Laatste Nieuws: ‘ De talrijk opgedaagde familie van het slachtoffer reageerde van op de eerste rij. Eerst binnensmonds mompelend, dan steeds luider. Tot de emoties de 82-jarige moeder van de vermoorde vrouw te veel werden. Ze veerde recht en riep wenend naar meester Van Steenbrugge: “Leugens! Niets van waar! Gelooft gij nu zelf wat ge zegt, lelijke nozem?” Daarop verliet de familie, die het niet langer kon aanhoren, de zaal.

Zeg nu zelf: hoeveel kans maakt een beschuldigde nog na zo een incident? Vijf jaar erbij! Meester Van Steenbrugge is ook de verdediger van Freya Van den Bossche in de klacht tegen uw dienaar in verband met haar licentiaatsverhandeling. Die klacht is volgende week twee volle jaren oud, en nog altijd is het onderzoek niet afgesloten! Nochtans hebben in juli van vorig jaar een paar vooraanstaande getuigen uit eerste hand bevestigd dat die thesis het werk is van iemand anders. Dat Freya een moeilijke jeugd heeft gehad, hoeft Van Steenbrugge alvast niet meer aan te tonen. Dat hebben wij al in zijn plaats gedaan.

door Koen Meulenaere

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content