De foto’s van Lynne Cohen zijn groot, helder, scherp en gevat in stevige lijsten. Ze stellen interieurs voor. Dat is al 25 jaar zo. Met deze foto’s is Lynne Cohen (Ottawa, 56) beroemd geworden. Maar voor de eerste keer toont ze nu ook foto’s van interieurs in kleur. Neen, ze wil de kopers niet choqueren, ze toont tegelijk foto’s in zwart-wit en in kleur. Deze samenloop van omstandigheden maakt de expositie nog iets interessanter.
Omdat de foto’s zo groot zijn, zijn er minder. Het grote formaat is belangrijk. Het beeld moet imponeren. Wat we zien, is niet spectaculair, we kennen het al een beetje. Maar door het feit dat het op die manier wordt geëxposeerd in een kunstgalerie wordt het bijzonder. De interieurs zijn bevreemdend, het zijn zogezegd neutrale ruimtes die op een of andere manier bezwaard werden. Bijvoorbeeld een schietstand, een klaslokaal, een ziekenhuis, de lobby van een hotel, een laboratorium of de ruimtes van een termaal station.
De foto’s zijn met zwaar fotogerief genomen, vanuit een laag standpunt. Zo wordt het interieur groter. We zien meestal ook de vermenging van kunst- en daglicht. Het glimmen van de vloer en de wanden, de afwasbare oppervlakten, de afwezigheid van mensen; de interieurs zijn ontdaan van alles wat anekdotisch zou kunnen zijn. Er ligt geen blaadje op de grond, en hangt geen toevallig lijstje in de achtergrond, we zien geen krant, geen snipper die de aandacht zou kunnen afleiden. Dat is ongewoon, deze ruimtes zijn zeldzaam, zo komt het ook dat de foto’s van Lynne Cohen onecht en geënsceneerd lijken, of net niet.
Deze foto’s lijken koel en neutraal, onnatuurlijk proper eigenlijk. Proper is een vorm van monocultuur, de afwezigheid van iets anders, het onder controle hebben van de dingen, veiligheid, de reactie op angst. Lynne Cohen maakt geen interieurs, neen, ze fotografeert ze op een ultiem moment en vanuit een berekend standpunt, op een wijze dat er geen nevenverschijnselen zijn, op zijn properst. Dit gevoel kan ze niet bereiken met ‘echte’ interieurs. Ze gebruikt de fotografie om haar onderwerp te verschonen. Zoals men vroeger – met retouche – alle oneffenheden op een gezicht wegwerkte, verbeeldt ze nu interieurs die ziekelijk proper en toch inhoudelijk bezwaard zijn. Met kleuren die genadeloos lelijk en herkenbaar zijn. Het is alsof ze zwaar doorleefde vrouwen van middelbare leeftijd in beeld brengt met de gespannen huid van een meisje van zestien. Het zou net zo beangstigend zijn.
Lynne Cohen, Galerie Rodolphe Janssen, Livornostraat 35 in Brussel. Van dinsdag tot zaterdag, van 14 tot 19 uur. Nog tot 11 maart 2000.
Johan De Vos
