Ik weet dat u, of u nu een hoofddoek draagt of niet, deze discussie meer dan beu bent. Maar er is geen ontkomen aan. Ze ligt weer op tafel en velen zullen eraan meedoen. Het kan weken en zelfs maanden aanslepen en op het eind zullen we niet verder staan dan waar we vijftien jaar geleden of meer stonden. Geen stap verder.
Desondanks waag ik me eraan. Tot imam Nordine Taouil wil ik me niet richten. Velen hebben dit voor mij gedaan. Ik wil niet in herhaling vervallen. Wel wil ik me richten tot de hoofdrolspeler in dit verhaal, de directrice van het atheneum die via een persbericht het verbod op een hoofddoek bij aanvang van het volgende schooljaar aankondigde.
Beste directrice, ik begrijp dat u met lede ogen de populatie van uw school door de jaren heen hebt zien veranderen. Ooit was het een blanke en kwaliteitsvolle school. Nu is het wat men noemt een concentratieschool. Ik heb begrepen dat u er altijd het beste van wilde maken. Uw school is ook een van de laatste onderwijscentra waar het dragen van een hoofddoek, het uiterlijke kenmerk van moslimvrouwen, tot voor kort geen probleem vormde. Blijkbaar vindt u dat geen goed idee meer. U ziet dat het aantal meisjes dat een hoofddoek draagt blijft toenemen en dat baart u zorgen. Maar uw beslissing om hoofddoeken uit het schoolgebouw te weren, is geen goede beslissing. Het is zelfs een onrechtvaardige en nutteloze beslissing. U hebt een aantal argumenten aangehaald om het verbod te rechtvaardigen. Eén ervan is dat sommige meisjes aan bekeringsijver doen. Ik weet niet of u dit met bewijzen kunt staven. Een ander is uw angst dat het dragen van een hoofddoek binnen het schoolgebouw geen goede voorbereiding is op het echte leven. Het dragen van een hoofddoek is namelijk een grote hinderpaal om aan werk te raken. In dit geval begrijp ik niet waarom u de moeilijkheden van die meisjes groter maakt en hen vanaf hun prille ontwikkeling als individu met maatschappelijke problemen opzadelt. In uw plaats zou ik deze meisjes de kans geven om zichzelf te vinden, eerst binnen hun directe omgeving, en hen de middelen aanreiken om hun persoonlijkheid te ontwikkelen. Maar dit kan niet door hen het gevoel te geven hun geloof te viseren.
Goed, u zegt dat ze niet allemaal uit vrije wil een hoofddoek dragen. Dat de hoofddoek hen vaak opgelegd wordt door de jongens of door de mannen in hun omgeving.
Beste directrice, u weet even goed als ik dat we in een mannenwereld leven. En er zijn verschillende vormen van onderdrukking. Vrouwen doen soms iets omdat ze zich daar goed bij voelen. Soms doen ze dat voor God, maar vaak voor de man. Ook wanneer ze zich opmaken en aan een bepaald schoonheidsideaal proberen te voldoen, doen ze dat voor de man. Natuurlijk legitimeert de ene onderdrukking de andere niet. En als deze meisjes onder druk worden gezet om een hoofddoek te dragen, begrijp ik niet waarom u hen onder druk zet om er geen te dragen. Daarom, beste directrice, in plaats van het machogedrag van de jongens aan te pakken, zoals politica Meyrem Almaci u aanraadde, stel ik voor om vooral goed onderwijs te geven, aan de meisjes én aan de jongens. Onderwijs, dat weet u, blijft het emancipatiemiddel bij uitstek, voor vrouwen en mannen. Want ook dat is nodig.
Beste directrice, in de discussie over normen en waarden is me opgevallen hoeveel die normen en waarden overeenkomen wanneer mensen tot dezelfde sociale klasse behoren, zelfs wanneer ze aan de andere kant van de wereld wonen. Ik wil uiteraard de culturele en religieuze verschillen niet ontkennen, maar die verschillen vervagen enorm wanneer mensen tot hetzelfde economische systeem behoren en in dat systeem tot dezelfde klasse behoren. Vergelijk de hoofddoek van een rijke dame met een van een arme. Ik ben er zeker van dat de eerste minder bedreigend overkomt dan de tweede.
Daarom, beste directrice, de grootste dienst die u de meisjes kunt bewijzen is dat u focust op het behalen van de eindtermen en de meisjes alle kansen geeft op een leerzame en gelukkige schoolcarrière. Later kunnen ze altijd hun kaarten opnieuw schikken.
Semira Bendadi (42) is redactrice van Mo*.
door Semira Bendadi
