Kris Peeters vraagt meer aandacht voor de onderkant van het ondernemerschap.
Het NCMV, dat zichzelf liever de Organisatie voor Zelfstandige Ondernemers (OZO?) noemt, is klaar voor de verkiezingen van 13 juni. Secretaris-generaal Kris Peeters stuurde de politieke partijen zijn “KMO-partnerplan voor een ondernemende samenleving”. Ambitieus zijn ze wel in de Brusselse Spastraat. Ze mikken zelfs op een kleine revolutie. De politiek moet bij haar sociaal-economische beslissingen de kleine en middelgrote onderneming als uitgangspunt nemen, en in specifieke uitzonderingen voorzien voor de grote bedrijven. Nu gaat dat net omgekeerd. Dat kan niet langer, want 95 procent van de ondernemingen is kmo.
Behartenswaardige dingen dus in dat partnerplan, maar ook dramatische. Een ontolereerbaar hoog aantal zelfstandigen is arm. Er zijn geen statistieken nodig om te weten dat vele zelfstandigen er warmpjes bijzitten – binnen zijn, zeg maar. Dat manifesteren ze via hun levensstandaard. Maar onderzoek toont aan dat van de 589.170 zelfstandigen in hoofdberoep, er zich 56.382 in een bestaansonzekere positie bevinden. Bijna tien procent, en meer dan een kwart van de landbouwers zelfs, beschouwt zichzelf als bestaansonzeker of arm.
Het is dus helemaal niet uit de lucht gegrepen als Kris Peeters meer aandacht vraagt voor de onderkant van het zelfstandig ondernemerschap. Niet dat het NCMV dan prompt de (verplichte) wettelijke sociale bescherming wil verruimen. Aan het financieel evenwicht van het sociaal statuut valt niet te tornen en niemand zou het wagen een verhoging van de sociale bijdragen te suggereren. Zelfstandigen koesteren immers hun zelfstandigheid en dat houdt in dat zijzelf de verantwoordelijkheid willen dragen voor hun bijkomende sociale bescherming.
Een verzekering voor zorgverstrekking op hogere leeftijd, die politiek Vlaanderen aan het koesteren is, is dan ook niet aan het NCMV besteed. Vrijwillig misschien wel, maar zeker niet verplicht. Want dan zouden de ouderen van vandaag de dubbele winnaars zijn en de actieven die moeten bijdragen de dubbele verliezers. De onderkant beschermen slaat dan op de aanvullende privé-verzekeringen: voor pensioenen, gezondheidszorgen en arbeidsongeschiktheid. Het kan allemaal wel wat beter, als de overheid zich genereuzer zou willen opstellen. En zeker de nog jonge faillissementsverzekering kan beter. Interne discussies onder NCMV’ers leren dat zelfstandigen daar meer solidariteit voor willen opbrengen. Hoe dat concreet kan gaan leert de eisenbundel, dat het kmo-partnerplan is, niet. Of toch: in afwachting dat de eigen verzekeringsfondsen over de brug komen, zouden de OCMW’s sneller voorschotten aan gefailleerden kunnen uitkeren.
Guido Despiegelaere
