In Luxemburg wordt een gerechtsdossier afgewerkt dat raakpunten vertoont met het Belgische KB Lux-onderzoek.
Op maandag 31 mei 1999 werden Nino C. en Yves D. in het Groothertogdom Luxemburg aangehouden. De eerste in de winkelstraat waar hij, zes hoog, zijn kantoor heeft voor boekhoudkundig advies. De andere op het stadhuis toen hij er zijn verblijfskaart ging vernieuwen. Yves D.(48) is een tengere Belg van Italiaanse allure maar geboren in Kikwit, in het toenmalige Belgisch Congo. Nino C.(40) is een corpulente en rasechte Siciliaan, geboren in Adrano, aan de voet van de Etna. Beiden waren in het midden van de jaren tachtig in dienst van de Kredietbank Luxembourg (KBL) en zijn er in niet zo eerbare omstandigheden weggegaan. Yves D. in 1987 wegens een geschil met een van de klanten van wie hij verondersteld werd het fortuin te beheren. Nino C. in 1994 omdat hij een volmacht had op D.’s bankrekening die gebruikt zou worden toen andere werknemers van de KBL deze bank een slordige 400 miljoen frank (20 miljoen Duitse mark) afhandig maakten. Het is nochtans niet vanwege bovengenoemde affaires dat C. zopas achttien en D. negenendertig dagen in het Groothertogdom in voorhechtenis zaten. Op 31 mei werden zij opgepakt in verband met een heel andere affaire. Die dateert van 1995 en gaat niet over de Kredietbank Luxembourg, maar ze vertoont wel veel gelijkenis met de KB Lux-affaire.
Nino C. en Yves D. worden er nu in het Groothertogdom Luxemburg van verdacht enkele Nederlandse klanten van de Kredietbank Luxembourg en van Den norske Bank (Luxembourg) aan de Nederlandse fiscus te hebben verklikt met het oog op een premie. Daarop beklaagde een van die Nederlandse klanten zich in Luxemburg bij Den norske Bank. En die diende een klacht in tegen Nino C. wegens schending van het bankgeheim. Nadien werd haar vroegere werknemer ook nog beticht van diefstal, misbruik van vertrouwen en oplichting.
Het gerechtelijk onderzoek, dat in 1995 in het Groothertogdom werd gestart, is deze maand afgerond. Aan de hand van het verslag van de onderzoeksrechter, zal het parket over enkele maanden de raadkamer hoogstwaarschijnlijk vragen Nino C. en Yves D. naar de correctionele rechtbank te verwijzen. Beiden hebben immers tijdens de voorbije weken voor het eerst verregaande bekentenissen afgelegd.
Na tal van buitenlandse rogatoire opdrachten (o.a.in België), confrontaties, schriftanalyses en ondervragingen blijkt dat niet C. maar D. de onbekende klikspaan was, die begin 1995 contact opnam met het Nederlandse ministerie van Financiën in Rotterdam. En dat hij minstens zijn informatie over Den norske Bank van Nino C. had. Deze heeft dat vrijwel onmiddellijk na zijn aanhouding op 31 mei toegegeven.
Nino C. werd daar een eerste keer van verdacht in december 1995, toen hij nog chef-boekhouder was bij Den norske Bank. Hij zat achttien dagen in voorhechtenis maar het Luxemburgs gerecht moest hem laten gaan bij gebrek aan bewijzen. En Yves D. bleef buiten schot; ook omdat die nooit in dienst was van Den norske Bank en hij de Kredietbank Luxembourg reeds in 1987 (zeven jaar voor C.) verlaten had.
Tijdens de ondervragingen van de voorbije weken heeft Yves D. nu wel het achterste van zijn tong laten zien. Hij maakte zelfs duidelijk dat hij la place financière Luxembourgeoise kapot wou. Zijn wraak was des te zoeter omdat ook anderen in dezelfde periode vooral met de Kredietbank Luxembourg afrekenden.
Nadat hij in 1987 de KBL verliet, werkte Yves D. achtereenvolgens voor de Banque Continentale du Luxembourg, de Hottinguer en de Banco di Napoli International. Als vermogensbeheerder had D. in elk van die banken toegang tot financieel zeer vertrouwelijke informatie, toch zeker over zijn eigen cliënten. En sommigen zullen dat geweten hebben. Ook in België. Want als zij al de Bijzondere Belastinginspectie (BBI) of het gerecht niet op hun dak kregen, dan genieten zij zeker wel de aandacht van de Brusselse onderzoeksrechter Jean-Claude Leys of van Ludwig Verduyn. In diens boek “De discrete charme van een Luxemburgs Bankier” of “Le charme discret d’un banquier Luxembourgeois” (1997), wordt een hoofdstuk gewijd aan Den norske Bank en enkele van haar Belgische klanten.
Ook sommige van de vroegere KBL-collega’s van Yves D. moeten het nu in België ontgelden. Zo werden in maart 1998 onder andere bij Guy E. alweer vertrouwelijke gegevens in beslag genomen aangaande enkele Vlaamse klanten van de KBL. En er wacht de speurders nog meer werk.
Sinds enkele jaren zijn er in voormelde banken en vooral in de KBL zoveel lekken dat een deel van de cliënteel het water vast tot de lippen komt.
Volgens de Association des Banques et Banquiers Luxembourg (ABBL) daalden de klantendeposito’s bij de Kredietbank Luxembourg vorig jaar met 17 procent (van 8.191.916.360 euro tot 6.776.822.074 euro): een verlies dus van zo’n 56,604 miljard frank. Bij de Banque Continentale du Luxembourg daalden de deposito’s met 14 procent (van 581.487.025 euro tot 500.401.492 euro): een verlies van ongeveer 3,244 miljard frank. Omdat andere banken nog forsere schommelingen in hun deposito’s (1997/1998) noteerden, bewijzen deze cijfers niet noodzakelijk een verband tussen de lekken in het bankgeheim en de daling van de klantendeposito’s. Den norske Bank sloot in het midden van 1997 zelfs haar Luxemburgse kantoor in de buurt van de luchthaven. Maar dat deden ook nog elf andere Scandinavische banken de voorbije jaren.
Een tweede probleem betreft de wet van 5 april 1993 (artikel 41). Daarin staat dat al wie het Luxemburgse bankgeheim schendt acht dagen tot zes maanden gevangenisstraf en een boete riskeert. Maar veel verdachten, zoals Yves D., blijven in Luxemburg buiten schot omdat ze vreemdeling zijn of nauwelijks afgeschrikt worden door de strafmaat. Verwacht wordt dus dat de banken steeds nauwlettender toezien op hun werknemers en hun gegevensbestanden. En dat de Commission de Surveillance du Secteur Financier (CSSF) beter toezicht houdt op de vermogensbeheerders, die voor eigen rekening werken. Indien het Groothertogdom tenminste het bankgeheim nog hoog in zijn vaandel draagt.
Frank De Moor
