Artroze

Een VILTtapijt, even warm en kleurrijk als de wereld waar Miletic naar verlangt. © Iselore Vandeput, Globe Aroma

Jan Braet kijkt naar kunst en het leven, in bloei en verval, zoals de rozen. Deze week de expo Dependencies van Hana Miletic in Wiels, Brussel.

Weerbarstigheid is een kwaliteit die Jan Hoet erg waardeerde in de kunst. Benieuwd wat hij gevonden zou hebben van Hana Miletic en haar werk. Dirk Snauwaert, directeur van Wiels, Centrum van Hedendaagse kunst, noemt haar kunsttaal ‘elastisch’, ’transgressief’, ‘anti-formalistisch’ en afwijkend van de platgetreden paden in een door ‘sclerose’ aangetaste kunstwereld. Dat is meer dan een mondvol.

En inderdaad, voor één gat is ze niet te vangen. In 2015 prijkte ze nog op de nominatielijst van de Belgian Art Prize in Bozar, waar ze een dagelijkse lezing bracht van gedichten over haar omzwervingen in de stad, wegwerpcamera in de aanslag. Ze nam toen ook een plaat op met de jonge Brusselse rappers van Le Frénétick. Dit alles heb ik slechts van horen zeggen, want in mijn blikveld verscheen ze toen niet, een teken dat mijn kunstbegrip misschien niet zo elastisch was.

Onlangs echter las ik op de website van Wiels dat Hana Miletic in haar expo Dependencies werken in textiel zou tonen, gebaseerd op foto’s die ze op straat had genomen, uitkijkend naar tekens van beschadiging, bescherming en herstel. Ik dacht aan Kader Attia die zo’n geweldig oeuvre heeft opgebouwd rond de idee van reparatie ( Repair), en meldde mij aan in de ex-brouwerij Wielemans-Ceuppens, nu Wiels, gelegen in een wijk van Vorst waar hele zones misschien wel reddeloos beschadigd zijn. Tot mijn teleurstelling merkte ik dat op de expo de foto’s ontbraken die aan de werken in textiel ten grondslag liggen. De zichtbare link met de op straat geregistreerde tekens van beschadiging en herstel was verdwenen. Ik nam min of meer vrede met de uitleg dat Miletic het snelle medium fotografie nu eerder zag als een documentatiemiddel bij het realiseren van weefsels. Daar moet ze lang aan werken zodat ze tijd heeft om na te denken over wat ze doet.

Tot mijn teleurstelling merkte ik dat de foto’s ontbraken die aan de werken in textiel ten grondslag liggen.

De structuur van ingetapete achteruitkijkspiegels en vensterramen moet terug te vinden zijn in de discrete, wollen weefsels ( Materials). Ze vertonen haperingen en scheuren en zijn toch zo hecht verweven dat hun bleke kleurenbanen de dichtheid en glans van monochrome schilderingen verwerven, vergelijkbaar met de uiterst tactiele Achromes van de grote Piero Manzoni (1933-1963). Voor haar solo-expo Dependencies ging Hana Miletic met haar handwerk uit pre-industriële tijden een krachtmeting aan met een monumentale Wiels-zaal uit het industriële tijdperk. Na tien maanden monnikenarbeid aan het handweefgetouw was ze in staat om de ruimte te hertekenen aan de hand van drie grootschalige weefsels met sculpturale allure en slijtagesporen. Ze verwijzen naar de dekzeilen die Miletic had gezien voor drie publieke gebouwen met een merkwaardige geschiedenis. Een mechanisch Jacquard-weefgetouw dan weer, liet ze enkele van haar digitale ontwerpen uitvoeren, die ze dan met de hand bijstelde.

De eenzaamheid aan het weefgetouw doorbreekt de kunstenares in een atelier van Globe Aroma, een safe house in Brussel waar ze met een groep vrouwen van alle nationaliteiten, leeftijden en talen bijeenkomt. Samen aan een tafel wrijven ze er met de handen over ingezeepte plukjes wol tot er een vilttapijt ontstaat, even warm en kleurrijk als de wereld waar Hana Miletic vurig naar verlangt, durf ik wedden.?

Tot 12 augustus

Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content