Jazz & Sounds vertrekt vanuit en werkt kennelijk in op de buik van de muziekwereld.

Verderop in dit nummer van Knack vindt u een interview met de Belgische klassieke pianist Julien Libeer, een man van amper 23 jaar maar volgens collega Rudy Tambuyser een groot talent. Zijn tong is al even scherp. ‘Ik ben altijd heel verbaal geweest, en analytisch en synthetisch tegelijkertijd’, aldus Libeer. ‘Willen weten hoe iets werkt en dat onder woorden brengen, heeft altijd tot mijn temperament behoord. Ik haat instinctief gewauwel, “buikgevoel” vind ik oninteressant.’

Klassieke muzikanten, ze blijven me verbazen. Geen kwaad of laatdunkend woord over hun technische kwaliteiten, maar ik deel hun liefde voor gothic korsetten niet. Kijk, jaren geleden speelde ik gitaar in een bandje. Een bomvolle club, er werd zelfs gedanst, en ik was eigenlijk best tevreden met mijn hendrixiaanse solo. Die avond had ik een bevriende klassieke gitariste uitgenodigd – discipel van Raphaella Smits op het Lemmensinstituut et cetera. ‘Kon je die solo aflezen van dat blad op de grond?’ wou ze weten. Dat blad was de setlist. De solo had ik net verzonnen, muziektheorie kende ik toen nog niet. Buikgevoel heet zoiets.

Het mag dan instinctief zijn, improvisatie is het hart van de jazz. Ze voedt de vernieuwing. Wie daarop neerkijkt, is als een puber die bij het zien van een schilderij van Karel Appel ‘Dat kan ik ook’ snuift. Jazzmuzikanten hébben theoretisch-technische bagage, maar als het erop aankomt, wordt die irrelevant. Dan telt bovenal de moed om niet te spelen wat je gisteren speelde, om avond aan avond iets nieuws te creëren. Dat is een moeilijke, soms pijnlijke zoektocht, zowel voor de muzikant op het podium als voor de luisteraar in de zaal. But the reward is great forthose who want to go, zong Prince. Sommige rijkelijk gesubsidieerde lieden trakteren zichzelf daarom op een studiereisje naar Vancouver, waar ze de nieuwe ideeën van Anthony Braxton degusteren. Anderen sluiten zich op in een kamer tot ze op iets nieuws stoten en stoppen uiteindelijk een tijd met spelen – het overkwam Jimi Hendrix en Sonny Rollins. Voor de gewone, nieuwsgierige luisteraar is er een derde weg: het Jazz & Sounds Festival. Wat begon als een jazzkroegentocht, even verdween en weer werd opgevist als de wintereditie van het Gent Jazz Festival, is nu een zelfstandige week vol geïmproviseerde hedendaagse muziek en jazz in de Vooruit, De Bijloke en het Gentse conservatorium. Onder meer Erik Truffaz, Jim Black en Miroslav Vitous zullen er zijn. De eerste vrijgegeven tracks van de samenwerking tussen Flat Earth Society en Fischer Z-frontman John Watts vallen vreemd genoeg wat braafjes uit. Dan verwacht ik véél meer van de genadeloze noise van Elliott Sharp en de solosax van Colin Stetson. Ze zijn instinctief tot in de dood, jazeker. Maar gewauwel, geachte Julien Libeer, is het niet.

JAZZ AND SOUNDS, 22-28 MAART IN GENT. INFO: www.jazzandsounds.com

Bart Cornand