‘T Is verdomd moeilijk om niet in lyrisme te vervallen als het over Barack Obama gaat. Mark my words, de commentaren in de States zullen vandaag gaan over de triomf van de American dream, over de Messias van de Hoop, over het duurzaam helen van de wonden van de slavernij, over een nieuwe dageraad, over zinderende erecties van het hart (dat zal in Newsweek staan, wed ik), over allerlei variaties van Nooit Eerder Gezien en Nooit Eerder Vertoond. En dat is allemaal waar. En dat lezen we er dan in 2048 in de geschiedenisboeken nog een keer op na.
Nu schaar ik mij gewoon bij de miljoenen die niet naar het historische moment keken, maar naar een man, Barack Obama, die ons na acht jaar wanbeleid en laisser faire, na acht jaar cynisme en een rad voor de ogen draaiende politiek, weer kon inspireren. Ons weer kon doen geloven dat Amerika in de rest van de wereld geen scheldwoord hoeft te zijn. Ons deed inzien dat ook wij, de niet-vlaggenzwaaiers, de minder-dan-tweehonderdduizend-dollar-verdieners, de tired, de hungry, de poor, de verzuipende zwarten in New Orleans, de oprecht verliefde homo’s, de eerlijk zwetende kunstenaars, de onverbeterlijke stadsmussen, de kippenpluimende Mexicanen, de werkende vrouwen die kinderen willen, de arbeiders in de wijngaard van de wetenschap – dat ook wij erbij horen, bij en in dat weidse Amerika. Guantanamo is nog niet ontmanteld, maar dat komt; de soldaten komen nog niet deze kerst naar huis, maar misschien volgend jaar; wie weet zien we de democratie – u weet wel, wanneer de regering de wet respecteert en de burger zijn zegje heeft – gauw hersteld. Het meest desastreuze presidentschap van de Amerikaanse geschiedenis is voorgoed voorbij. Amerika gaat warempel een beetje meer op West-Europa lijken.
Obama kijkt inderdaad graag een beetje Messiaans op de foto’s, de blik misschien een tikje al te kloek gericht op een denkbeeldige bergkim aan de horizon. Wat er achter die horizon en die hoop rotsen schuilgaat, weten we niet; en zelfs of we ooit die rand bereiken, is onzeker. Het Bushtijdperk is niet fluisterend ter ziele gegaan, maar in het oorverdovende gekletter van de bodem die uit miljoenen geldzakken scheurde. Het zal een tijd duren voor we alles weer bij elkaar hebben geveegd en de gaten gestopt. Een nieuwsgierig man zonder valse zekerheden die niet makkelijk uit het lood te slaan is en nu al gretig de mouwen opstroopt, dat lijkt in deze tijd geen slechte compagnon. En wanneer het puin is geruimd, dan toch samen op pad naar die New New Deal, zeker?
Verdomd toch lyrisch geworden, merk ik.
DE BELGISCHE SCHRIJVER PAUL VERHAEGHEN WOONT EN WERKT IN DE VS.
