Nadat de Nederlandse socialist en latere minister-president Wim Kok had voorgehouden dat de socialisten hun ideologische veren moesten afschudden, lichtten de Belgische socialisten al hun marxistische ankers. Jammer genoeg – Louis Tobback had ze nog zo gewaarschuwd – raakten ze via ‘de derde weg’ van hun Engelse kameraad Tony Blair helemaal van koers en strandden ze al snel op de kusten van het liberalisme.
Ga maar na: luttele dagen voor het uitbreken van de bankencrisis gaf PS-voorzitter Elio Di Rupo nog een boekje in het licht, Être socialiste aujourd’hui, waarin hij zijn socialistische achterban haast vaderlijk op het hart drukte dat het heil niet altijd van de overheid kan komen, en dat ook eigen initiatief en ondernemingszin lang niet zo verwerpelijk zijn als sommigen beweren.
Met zijn boekje, nauwelijks 60 bladzijden dik, richtte de PS-voorzitter zich tot iedereen, jong en oud, de gewone loonslaafjes, zelfstandigen en zelfs die uiteindelijk toch wel eerlijke entrepreneurs – want ook die moesten worden beschermd tegen mogelijke rampspoed. En natuurlijk wilde de voorzitter ook de kunstenaars aan boord die, een beetje zoals Di Rupo en andere proletariërs, steeds op zoek zijn naar ‘ la belle en bonne culture‘.
En om de christenmensen onder de lezers te lokken, gooide de voorzitter er nog een citaat tegenaan van Henri Lacordaire, de Franse dominicaan en voortrekker van het liberale katholicisme in het Frankrijk van de 19e eeuw. Het leek soms pure Sarkozy, maar dan ‘in een roze tutu’, schreef een Franstalige chroniqueur.
In die dagen ook sprak Di Rupo over de koning nooit in andere termen dan die van het plechtstatige ‘ Sa Majesté‘ – tot een van zijn voorgangers, Guy Spitaels, hem in een interview met Le Soir aanmaande eindelijk eens te stoppen met dat soort onnozelheden.
Maar kijk, toen kwam de bankencrisis en moesten de oude boordkanonnen weer naar buiten gerold en bijgesteld worden. Op het PS-congres van afgelopen zondag in de befaamde Studio 4 van het Brusselse Flageygebouw, waar een Bianca Castafiore een doorleefde versie van De Internationale kweelde, was er geen sprake meer van ‘eerlijke ondernemers’.
Op het congres werd een genadeloos proces gemaakt van het liberalisme, oorzaak van alle economische en maatschappelijke kwalen. Het was alsof André Cools was herrezen, maar nu in Italiaans maatpak, en na de hapjes en de drankjes in de foyer de Commune van Brussel zou losbarsten. Di Rupo had het alvast over ‘ l’heure des socialistes!’ dat aangebroken was.
Liep voorzitter Di Rupo, zoals hij zelf verklapte, onlangs op de grote markt van Mons toch wel de oude gepensioneerde militant Hector tegen het lijf. Die smeekte zijn PS-voorzitter bijna: ‘We gaan er toch niet voor terugdeinzen om die kapitalisten op hun lazer te geven?’ Di Rupo lijkt vastbesloten om daar werk van te maken. Dat belooft wat voor die volgende werklunch met Albert Frère!
Ja, de PS-voorzitter kreeg er duidelijk weer zin in en hakte er lustig op in. ‘De regering heeft 20 miljard euro moeten lenen om de banken weer vlot te krijgen, en heeft zich garant gesteld voor een bedrag dat gelijkstaat met 70 procent van het bruto binnenlands product’, was hem door zijn studiedienst ingefluisterd. Zijn toehoorders werden er helemaal stil van.
Allemaal het resultaat van de liberale ideologie die het land naar de rand van de afgrond leidde. ‘Al onze inspanningen om de staatsfinanciën gezond te maken tot niets herleid! Het liberalisme heeft ons 16 jaar teruggeslagen.’
Dat laatste is wat verontrustend. Zou de PS-voorzitter zich echt niet meer herinneren dat hij met zijn partij de afgelopen tien jaar het land heeft bestuurd met de liberalen, zowel op federaal als op regionaal niveau? Zou Di Rupo echt niet meer weten dat zijn partij samen met de liberalen de notionele-interestaftrek heeft ingevoerd, het ministerie van Financiën heeft laten ontmantelen, de banken heeft ondersteund en nieuwe begrotingstekorten mogelijk heeft gemaakt?
Het krijgt stilaan iets pijnlijks, al die socialisten als politieke drenkelingen gestrand op de liberale kusten, die almaar flessen met hun oude boodschappen in zee gooien. In de vrome hoop hun verloren achterban te bereiken.
door Rik Van Cauwelaert
