Axel Vanderkerken (33)
Verwekt in Brussel
‘Op mijn veertiende beet mijn moeder mijn vader tijdens een ruzie toe dat hij geen kloten had, dat hij niet eens mijn vader was. Eerst wist ik niet of het waar was, of gewoon een gratuite uithaal. Tot papa voorstelde om eens samen naar de psycholoog te gaan om te praten.
‘Mijn vader bleef mijn papa. Hij had me opgevoed. Maar ik begon beter te begrijpen waarom ik niets van mezelf in hem herkende. Daarna heb ik het lang genegeerd. Mijn vrienden lachten ermee, waardoor ik er jaren niet meer over sprak.
‘Na het overlijden van mijn moeder is de relatie met mijn vader verslechterd. Ik dacht niet meer aan mijn donor, tot het familiekerstfeest dit jaar. Plots besefte ik dat ik misschien nóg familie heb. Daarom begon ik te zoeken in DNA-databanken. Ik ben altijd enig kind geweest. Ik wil vooral weten of ik nog halfbroers of -zussen heb.
‘Ik ben ook nieuwsgierig naar mijn vader, maar contact hoeft niet als hij dat niet wil. Als hij een gezin heeft en dit voor hen geheim heeft gehouden, wil ik dat respecteren. Al ben ik in het algemeen wel tegen anonimiteit van de donor: wie sperma geeft, moet beseffen dat daar een kind van komt dat zich ooit vragen zal stellen.’
