DOOR FRANS VERLEYEN
Bij de Waalse socialisten kunnen of konden de kopstukken meer dan wie ook spelen met geld en mensen, mateloos. Opnieuw werden enkele van hun paleisdienaren, met rare rekeningnummers in Luxemburg en Zwitserland, gearresteerd. De gevangenis van Lantin heeft er onderhand een druk beklante politieke afdeling bijgekregen. De tijdelijke vrijlating van een aantal Vlaamse SP’ers die zich door Agusta lieten verwennen, bracht geen rust. Nu stromen, na Alain Van der Biest, de PS-manitoes alweer binnen. Er zijn, dat weet iedereen nu wel, een paar honderd door de Franse vliegtuigfabrikant Dassault gestorte omkoopmiljoenen zoek. Maar ?de leiding weet nergens van.?
Die zaak prikkelt de openbare nieuwsgierigheid nog nauwelijks. De bevolking is aan de corruptie van haar regeerders even gewoon geraakt als aan regen. In veler ogen ligt politiek nu in de buurt van criminaliteit, punt. En tegen boeven mag men zich verdedigen, bij voorbeeld door het ontwijken van wetten, spelregels of belastingen die ze opleggen. Gezwellen die niet worden weggesneden, zaaien zich uit. Dat is met het vaderlandse regime in hoog tempo aan het gebeuren. En niemand verroert een vin.
Wat de goegemeente nog wèl kan boeien, is de manier waarop een aantal Belgische politici met hun eigen bedrijfsblindheid omgaan. In een rijke waaier van reacties spande de PS-vraag naar een algemeen pardon, een genereuze strafkwijtschelding de kroon. ?Spons erover. Anders is het beter dat we allemaal opstappen. We kunnen niet blijven regeren in een nooit eindigende schandalengolf.? De Brusselaar Charles Picqué gebruikte in een onbezonnen moment het beladen woord amnestie, maar slikte dat meteen weer in. Een dag later verwierp zijn partijbureau trouwens de vondst.
Philippe Moureaux gooide het over een andere boeg : ?Als ik eruit moet, dan een stuk of twintig anderen ook.? Op de achtergrond zweefde de herinnering aan de boutade van SP-voorzitter Louis Tobback. ?Dit is het einde van een politieke generatie.? Sommigen dachten ook terug aan een van zijn andere Leuvense uitsmijters. ?Wat willen de media eigenlijk, een samenleving waarin fouten gemaakt worden, of een kloosterorde ?? Ook VU-voorman Hugo Schiltz liet weten dat niet elke politicus een onschuldige ?rode ridder? kan zijn en dat tal van frauderende of om gunsten bedelende burgers daar trouwens niet om vragen.
Dieper dan al dat verbaal gefriemel grijpt de vraag hoe lang een Belgische staat, die van hoog tot laag zo ordinair te werk gaat, voor zijn inwoners nog een echt land kan zijn en blijven. De Dutroux-commissie en die over het Rwandese debacle brachten een overheidscultuur van zuivere macht en niet van democratische dienstwilligheid aan het licht. Daarbij komt ook, geheel los van nationalistische of communautaire bedenkingen, een moeilijk te spalken breuk tussen Wallonië en Vlaanderen te voorschijn.
Wie het Dehaene-tijdperk wil begrijpen, moet zich buigen over de vraag waarom de regerende meerderheid zo hardnekkig, tot in het absurde aan de nu al jaren door justitie opgejaagde PS-tenoren vastgeklonken blijft. Ze laat zich zelfs de les spellen of regelrecht chanteren door enkele mannen die blijkbaar een groot geheim kennen. Wie van die pot het deksel weet op te tillen, vindt vermoedelijk een trieste hoop vuilnis met in de kern ervan de moord op André Cools waarmee alles, maar dan ook alles samenhangt.
Het genadeloze aanblijven van de heersende federale coalitie die haar bevolking niet alleen financieel maar ook moreel plundert, kan moeilijk verdedigd worden met objectieve politieke argumenten. Echte winstpunten in het bestrijden van de grote problemen, kon ze ondanks haar krampachtige propaganda (?het leven is mooi?) niet boeken. Haar militaire, gerechtelijke, sociale, fiscale, diplomatieke en andere prestaties, zoals die op het gebied van veiligheid, immigratie en samenspraak met de burgers, vormen een kleverige brij van hele of halve mislukkingen.
Iedereen weet en voelt dat. Het hele land spaart zich dood, uit angst voor de toekomst. Vooral de werknemers vrezen en waarom ? dat straks ook hun levenslang gestort pensioengeld, waarover ze niet zelf mochten beschikken, mondjesmaat gestolen zal blijken. Weg. Het land heeft ervaren dat België, een van de duurste verzorgingsstaten in Europa, zijn woord niet houdt. Dat het, behalve de chronische zelfhandhaving van zijn partijpolitieke elites, eigenlijk geen maatschappelijk programma heeft. Door de Wetstraat geregeerd worden, maakt niet gelukkig.
Toch menen de twintig, dertig bedienaren van onze roomsrode democratie een grondige reden te hebben om tot ieders uitputting aan te blijven : Maastricht. Ze blijven herhalen dat elke regerinscrisis ons fataal zal beroven van de zegeningen der monetaire unie en dies meer. In die bewering zitten enkele zeer verdachte denkfouten.
Ze laat uitschijnen dat het wegvallen van een bepaalde eerste-minister of van zijn twaalf apostelen, een institutionele ramp zou zijn. Waar hebben we dan al die verfijnde grondwettelijke instellingen voor ? Die zijn toch gemaakt om rustig en berekenbaar van regering A naar B te kunnen overschakelen, zeker wanneer zich op de kabinetsraad een paar misdadigers blijken schuil te houden ? Anders gezegd, de kreet : ?géén crisis of we missen de euro !? suggereert dat de bewindvoerende coalitie een alleenheerschappij is, een monarchaal strafkamp.
RED ONZE ZIELEN
Ook moet herhaald worden dat de Belgische kiezer nooit werd geraadpleegd over zijn bereidheid om tot de Europese monetaire unie toe te treden en dus een stuk van zijn nationale zelfbeschikking op te geven. ?Geld is een attribuut van soevereiniteit. Als een land zijn munt opgeeft, heft het zichzelf een beetje op.? Welnu, dat kan het ethisch en cultureel kapotgemaakte België misschien best uitkomen. Toch zou men het de bevolking even moeten vragen.
Dat gebeurt niet en zal nooit gebeuren. De onplezierige waarheid is dat tien miljoen inwoners van het tweehoofdige koninkrijk België onder een autoritair gezag leven. Bijna zonder het te weten zijn ze in die onuitgesproken toestand gesukkeld. Het land beschikt ondanks al zijn universiteiten over te weinig vrije geesten om, eindelijk, het grote S.O.S. rond te seinen. Die afkorting betekent : Save Our Souls.
