Ze zijn eindelijk opgedoken: de veelbesproken liefdesmails van Marie-Rose Morel en Frank Vanhecke, de kopstukken van het Vlaams Belang die hun partij met een pijnlijk schisma hebben opgezadeld.
Op 11 juli 2007 publiceerde Knack onder de titel ‘Het koningskoppel kraakt’ een analyse van de intriges waarmee het als ziekelijk ambitieus omschreven Vlaams Parlementslid Marie-Rose Morel (Vlaams Belang) het trio aan de top van haar partij uit elkaar speelde: ze weekte voorzitter Frank Vanhecke los van de Antwerpse tandem Filip Dewinter en Gerolf Annemans.
Morel poneerde in januari 2007 publiekelijk, en ongetwijfeld gedekt door haar voorzitter, dat er ‘sleet’ zat op de formule van Dewinter. Ze blokkeerde een eventuele samenwerking in een Forza Flandria met de grote populist Jean-Marie Dedecker, die ondertussen met zijn partij (LDD) in alle peilingen hoge toppen scheerde. De gevolgen waren desastreus voor het Vlaams Belang, dat tot dan toe een parcours met een sterk stijgingspercentage had afgelegd. Het Belang krijgt voor het eerst in zijn geschiedenis te maken met een afkalvende aanhang.
Morel reageerde destijds furieus op de geruchten dat ze een relatie had met Vanhecke. Ze voerde op 8 juli voor Knack een niet erg geslaagd nummertje ‘gelukkig gezinnetje’ op, waarbij ze haar man en haar kinderen liet opdraven. Ze ontkende met klem dat er een echtscheiding in de maak was. Ze ontkende met nog grotere klem dat ze ooit iets met Vanhecke had, en deed de verhalen daarover af als roddels die in de partij gelanceerd werden om haar te beschadigen.
Ondanks het feit dat ze Vanhecke ooit aanmaande om versleutelingssoftware (het ‘memorabele blowfish‘, een computerprogramma dat boodschappen codeert) op zijn laptop te installeren, was ze zelf een paar keer slordig met haar mails. Die e-mails suggereren dat ze wél een relatie met Vanhecke had.
Op 26 juli 2007 om 23.29 uur stuurde ze Vanhecke (‘Lieve Frank’) een mail met als onderwerp ‘ weet dat het niet mag‘ (ze hadden afgesproken elkaar niet meer te mailen), waarin ze hem meldt dat ze hem de komende weken vreselijk zal missen – ze vertrokken afzonderlijk op vakantie. Ze ventileert ook haar hoop dat ze ooit samen een leven kunnen leiden, en ze is vast van plan zich op de immomarkt te storten.
Op 27 juli om 23.23 uur mailt ze weer, ditmaal met als onderwerp ‘ Stout‘. Ze meldt dat ze, onder het motto ‘misschien komt het toch nog allemaal goed’, aan het solliciteren is geslagen (in de directiesecretaressesfeer) en huisjes aan het bekijken is: ‘Hoop echt dat die sollicitaties iets opleveren. Ik zou zo gelukkig zijn als je uit de wind zou zijn en geen stress meer moest hebben voor 2009. Het beste scenario daarvoor is een exit voor mij.’
Morel signeert dat laatste bericht met ‘ 88 meer dan ooit. M.‘. Voor niet-ingewijden: 88 is het neonazisymbool voor Heil Hitler, want de H is de achtste letter van het alfabet.
EEN SPOOR VAN VERNIELING
Vanhecke reageert furieus op een confrontatie met deze mails: ‘Die laatste zin zou iedereen er toch van moeten overtuigen dat het om vervalsingen gaat, dat ze gemaakt zijn om Marie-Rose en mezelf te beschadigen. Nooit zou Marie-Rose zo’n slotzin gebruiken! Er is al meer dan een jaar sprake van deze mails, en ik ontken formeel en met de grootste klem dat ze authentiek zijn. Het is opgezet spel door de echtgenoot van Marie-Rose, met wie ze in een vechtscheiding verwikkeld is. Ik ga ervan uit dat de vervalsingen het werk zijn van diens 19-jarige nicht, met wie hij een relatie begon toen ze kwam babysitten, en die zich nu fulltime bezighoudt met het beschadigen van Marie-Rose. Verder worden deze vervalsingen misbruikt door onze politieke tegenstanders, met op kop de naar de LDD overgelopen Jurgen Verstrepen, die mij haat omdat ik destijds als voorzitter korte metten heb gemaakt met zijn exorbitante facturen. Dit is een karaktermoord, en ik zal hier keihard tegen reageren.’
Ook Morel is formeel, hoewel ze toegeeft dat het grootste deel van de tekst in de mails van haar hand is: ‘Maar de nazistisch geïnspireerde slogans en de quotes over mijn zogenaamde relatie met Frank zijn achteraf door anderen toegevoegd in het kader van de juridische strijd om het hoederecht over mijn kinderen. De rechter is er gelukkig niet op ingegaan, die zag ook wel dat hier iets niet in de haak was. Dat de LDD zich tot zulke lage en ongefundeerde aanvallen wil verlagen om mezelf en mijn partij te beschadigen, zegt alles over het soort politiek dat deze mensen bedrijven. Maar ik ga dit evenmin als Frank over mij heen laten gaan. Ik zal me met klem verweren tegen deze nieuwe operatie-beschadiging. Gelukkig heb ik nog mijn achterban, zodat ik weet voor welke mensen ik dit allemaal moet doorstaan. Voor hen blijf ik politiek het uiterste van mezelf geven.’
De quotes waarvan Morel zegt dat ze achteraf aan haar mails zijn toegevoegd, liegen er niet om. Vanhecke aan Morel op 13 december 2004 (18.47 uur): ‘Durf het U bijna niet zeggen, maar heb wat last om U te schrijven. Wil namelijk beetje geestig zijn en U doen glimlachen, maar ben wat moe en in mijn koker zit eigenlijk vooral de idee dat ik U wil zeggen dat ik U graag zie, dat ik van U hou, dat ik bij U wil zijn, dat ik op U verliefd ben en dat ik U de mooiste vrouw (in alle betekenissen van het woord “mooi”, ik zou daar graag eens meer over zeggen) vind die ik ooit heb mogen ontmoeten’. (‘Dit is echt niet mijn stijl’, zegt Vanhecke daar vandaag over.)
Antwoord van Morel op 14 december (0.25 uur): ‘Ik zie je graag. Ik zie je graag op een destructieve manier. Allesverterend, niets ontziend, een spoor van vernieling achterlatend, ik zie je graag op een gevaarlijke manier, met meer Griekse tragedietrekken dan vermakelijk is. Zoals je zei, we stevenen samen op een betonnen muur af, wetende dat we zullen crashen, maar niet in staat de rem in te drukken…’. (Morel nu: ‘Ik wou dat ik zo lyrisch kon schrijven. Je ziet toch zo dat dit geschreven is met in het achterhoofd de gebeurtenissen van het jongste jaar.’)
LUCIFER EN LUCREZIA
Morels aanvankelijke onbaatzuchtige plan om een stap opzij te zetten voor haar voorzitter was geen lang leven beschoren. Het was finaal Vanhecke die naar af moest. Op 2 maart 2008 werd hij na twaalf jaar voorzitterschap vervangen door Bruno Valkeniers. Hij mag van een rustige oude dag genieten in het Europees Parlement. Nu heeft Morel ook daar haar zinnen op gezet, in plaats van op een job als directiesecretaresse: ze wenst de tweede plaats op de lijst voor de Europese verkiezingen in 2009.
De vraag is of het Belang staat te trappelen om haar naar een pluchen zetel te loodsen. Men is haar voor de partij rampzalige demarches van vorig jaar niet vergeten. Morel zelf heeft een nogal uitgesproken visie over haar partijgenoten, die uit haar mails naar Vanhecke blijkt, en die komt uit paragrafen waarvan ze toegeeft dat het geen vervalsingen zijn. ‘Maar iedereen mailt zo naar zijn vrienden. Ik denk dat er binnen de partij over mij ook nogal wat fraais rondgestuurd wordt.’ Hans Carpels (Karpels, schrijft ze zelf), ex-schoonzoon van Vlaams Blokstichter Karel Dillen, noemt ze een ‘arrogante griezel’. Reclameman Eric Deleu is een ‘malafied ( sic) boerke’.
Annemans is ‘een speciaal manneke, hé. Enerzijds de gematigde verzoener, anderzijds de rechtse ruziestoker die liever niet als moderator optreedt in zijn eigen fractie’. Morel en Vanhecke hebben ook bijnamen voor partijgenoten: Dewinter is Lucifer, zijn vrouw Lucrezia, de blonde Antwerpse diva Anke Van dermeersch ‘Joeshenko’. Dat laatste is waarschijnlijk een vergissing, want Viktor Joesjtsjenko is in de Oekraïense politiek de rivaal van de mooie blonde Julia Timosjenko.
Af en toe kan er een grapje af. Morel verkneukelt zich in een ’treiterplannetje’ voor Dewinter dat ze ‘in haar kopje heeft zitten’ (‘hij zal nog smeken om terug naar Lucrezia te mogen gaan’). Ze wil ook de Limburgse Vlaams Belanger John Vranken (ondertussen naar de LDD overgelopen) om een of andere reden wijsmaken dat zijn toenmalige partijgenote Marleen Beckers iets met Vanhecke heeft. Ze helpt Vanhecke met een referentie naar de website Taliban Singles Online (allemaal vrouwen met een boerka).
Vanhecke laat zich evenmin onbetuigd, met zijn lancering van ‘het echte VB-standpunt inzake homoseksualiteit: hoe meer homo’s, hoe meer vrouwen voor mij’.
100.000 EURO BELONING
Morel en Vanhecke blijven vechten voor hun politieke toekomst, zeker nu Vanhecke sowieso al in een moeilijk parket komt door de vermoedelijke (en ondertussen waarschijnlijk goedgekeurde) opheffing van zijn politieke onschendbaarheid als Europees Parlementslid, zodat hij voor een rechtbank geroepen kan worden na een aanklacht wegens racisme. Toen Verstrepen onlangs in de commotie rond de publicatie van zijn boek Zwart op Wit nogmaals hun relatie oprakelde, was het kot weer te klein. Morel en Vanhecke eisten 50.000 euro schadevergoeding van Verstrepen. In het blad Dag Allemaal van 3 oktober 2008 staat Vanhecke te blinken onder de kop: ‘100.000 euro voor wie kan bewijzen dat ik iets met Marie-Rose had’.
Dat ging vooral over de locatie van hun liefdesnest. Er is ondertussen een adres in Elsene opgedoken waar Morels wagen regelmatig een nacht is gesignaleerd: een chic flatgebouw in de Avenue General de Gaulle waarvan nummer 15 gehuurd wordt door Isabelle Bardy, een medewerkster van Carl Lang, Europarlementslid (net als Vanhecke) voor het Franse Front National. Op het goudkleurige naambordje naast het belletje staat keurig Bardy-Lang. Lang was regelmatig aanwezig op door Vanhecke georganiseerde activiteiten van het Belang.
‘Gisteren was ik heel gelukkig’, mailde Morel Vanhecke op 7 februari 2005 (15.11 uur). ‘Gewoon samen lachen, een thee drinken of wat rondwandelen. Dingen doen die een normaal koppel doet op een mooie eerste lentedag. Ik haat het komediespelen, gemaakt pesten of negeren. Het heimelijk in steegjes rijden om afscheid te nemen. Ik besef nu heel goed wat een geluk we hadden gisteren op Carl en Isabelle te botsen en niet op een Van Hauthem of een Laremans ( sic) (de Brusselse Vlaams Belangers Joris Van Hauthem en Bart Laeremans, nvdr). Eigenlijk is iets – zo onschuldig als op de Grote Markt lopen – voor ons een tijdbom.’
‘Ook een vervalst stuk’, zegt Morel. Ze geeft toe dat ze een paar keer op de flat van Bardy is geweest, eenmaal met Vanhecke, om er te gaan eten. Vanhecke zelf ontkent dat hij ooit met Morel op de flat is geweest, maar zegt dat hij er weleens kwam, omdat ‘Isabelle een goede vriendin is. Misschien kunt u schrijven dat ik er met háár een liefdesnest had. Maar nogmaals, ik ga mij met kracht tegen deze aantijgingen verdedigen. Ik wens niet het spel te spelen van mensen die op bijzonder crapuleuze wijze een karaktermoord willen plegen. Ik verdien dit niet.’
In de maandenlange e-mailcorrespondentie die Morel in 2004 voerde met de toenmalige politiek commentator van de Gazet van Antwerpen, Roger Van Houtte, die haar discreet informeerde over het reilen en zeilen in de Vlaamse media, en die in die periode op de krant werd opzijgeschoven, schrijft ze (op 13 oktober om 22.08 uur), kort na haar intrede als Vlaams Parlementslid: ‘Ik zit nu een paar weken in het parlement. Werk zo hard ik kan, het is allemaal nieuw en niet makkelijk, maar de haat, de nijd en de oneerlijkheid die ik al gezien heb overtreft mijn ergste nachtmerrie. Politiek maakt van mensen een lelijk gedrocht, met een groot ego en veel frustraties. Ik hoop dat ik op tijd kan lossen…’
DOOR DIRK DRAULANS
