Mieke Vogels (Agalev) was ooit schepen van Antwerpen. Niet dat iemand het merkte, want zij kreeg in die functie nauwelijks iets voor mekaar. Later werd zij Vlaams minister. Niemand weet dat. Als de minister aan het werk moet, geeft Vogels forfait. Zoals met de zorgverzekering. Het door Agalev doodgeknuffelde middenveld voerde dit project uit, anders was het er in het volgende millennium nog niet. En als er eens iemand over valt dat Vogels er niks van bakt, reageert zij bits. Bijvoorbeeld met rechten van antwoord zoals de Artsenkrant onlangs mocht ervaren toen het blad haar ‘beleid’ met de grond gelijkmaakte.
Toch blijkt Vogels wereldberoemd in Vlaanderen. Hoe kan dat? Door Boem Boem-campagnes, Volvo-affaires en ridicule media-optredens aan elkaar te rijgen. Vorige week breide ze daar een nieuw hoofdstuk aan.
De redactie van Humo scharrelde een testpanel bij elkaar om de plastuit – daarmee kunnen dames ook terecht in het herentoilet – uit te proberen. Dat andere fijne weekblad mobiliseerde de stoottroepen van de Vlaamse vrouwenbeweging: twee actrices, een meisje dat iets met atletiek doet, een weerjuffrouw van de VRT, de onvermijdelijke Kristien Hemmerechts die voor één keer noch haar lief noch haar overleden echtgenoot ter sprake bracht en… ons Mie.
De minister van Welzijn, Gezondheid en Gelijke Kansen kon hier – wat een kans – een lans breken voor propere, openbare wc’s. Zowel voor vrouwen als mannen. Maar nee, Vogels kwekte liever over de plastuit en hield een warm pleidooi voor wildplassen. Wat vreemd voor een partij die de laatste boer liefst in zijn eigen beerton vol nitraten zou verzuipen. ‘Het is prettig als je op wandel bent en je moet dringend plassen om juist die boom uit te zoeken waarachter mensen je niet kunnen zien zitten’, kakelde de minister.
Nog hallucinanter werd het toen Vogels haar andere secretorische usantiën toelichtte. Onder andere op zogenaamde Franse wc’s. ‘Daar kleed ik mij gewoonlijk helemaal uit.’ Daar had zelfs Humo niet van terug. Niks aan de hand, legde Mie uit ‘want meestal heb je dan toch alleen maar een short aan’. Bij slechts een fractie van de mensheid vormt een vestimentaire outfit beperkt tot een short alleen, een streling voor het oog. Vogels behoort niet tot de categorie die deze frivole meerwaarde levert. Ongevraagd legde zij meteen daarop uit wat ze met haar short doet op een Franse wc: ‘Die zet ik gewoon op mijn kop.’
Nauwelijks klaar met dit scatologische exposé of Vogels claimde in TerZake 60 miljard frank voor het zoveelste, vage Agalev-plan. Gelukkig zat ze niet in haar short of – nog erger – met haar short op haar kop voor de camera, Vogels was er gewoon in haar klassieke hobbezak. Maar dat maakt geen verschil. Wie het testen van plastuiten verwart met politiek heeft géén 60 miljard maar wel een andere baan nodig. Als ranzige nar of als occasioneel medewerker van Test-Aankoop.
Jos Grobben
