Het van tante Yvonne geërfde servies met gouden randje, de wildplassende labrador Oswald, de al jaren geleden afgesproken alimentatieregeling of het pretparkbezoek met kleine Kelly en Kevin. Je kunt het zo gek niet bedenken of gescheiden koppels trekken ervoor naar de rechtbank. Niet zozeer om het conflict op te lossen, wel om gelijk te halen. Dat een ex dan een paar maanden moet brommen, omdat die geen alimentatie betaalt of bezoekrecht weigert, lijkt daarbij niet meer dan een accident de parcours.

Omdat de kinderen niet vriendelijk zijn. Omdat haar nieuwe man ze maar moet onderhouden. Omdat hij zo al moet bijklussen om rond te komen. Sommige vaders hebben honderden redenen om de afgesproken alimentatie toch maar niet te betalen.

Maar met stip op nummer één staat: ‘Omdat ik de kinderen niet mag zien.’ En daar hebben de ex-vrouwen in kwestie dan weer hun eigen uitleg voor: de kinderen wíllen hem niet meer zien, hij komt ze te laat ophalen, hij neemt ze altijd mee naar McDonald’s, ze hebben een hekel aan zijn overvloedig geparfumeerde vriendin. Alimentatie als pasmunt voor bezoekrecht.

Net die paragrafen in de scheidingsakte worden dan ook het vaakst voor een rechter aangevochten. Om de kinderen gaat het in dat stadium meestal al lang niet meer – al zijn die wél de reden waarom het gehakketak ooit begon. Verongelijkte vaders of moeders willen hun ex gewoon in het stof zien bijten. Genoegdoening voor een man die haar zonder één euro en met die bloedjes van kinderen heeft laten zitten voor een jongere vrouw, of voor een moeder die zonder boe of ba een nieuw leven wou beginnen.

Dat sommige rechters – ze worden naar eigen zeggen al zo weinig betaald – al dat gebekvecht in hun rechtszaal zo langzamerhand zat worden, blijkt duidelijk uit recente uitspraken: laat die querulanten maar afdokken. In Tongeren ging een rechter vorige week nog een opvallende stap verder: hij veroordeelde Sonja S., die haar ex jarenlang het bezoekrecht voor hun zoontje had geweigerd, tot een gepeperde schadevergoeding én zes maanden cel. Zijn zoon heeft hij er niet mee terug, maar de man heeft wél gelijk gekregen. Nu hoeft hij geen overweldigende uitstapjes meer te verzinnen om het jongetje voor zich te winnen, ze kunnen op zondag gewoon samen mama gaan bezoeken in de bak.

Ooit werden ze verliefd, struikelde hij tijdens de openingsdans, maakten ze kinderen en losten ze elkaar af toen de mazelen die ’s nachts uit hun slaap hielden. Vandaag halen ze het grote geschut boven in de strijd voor het grote gelijk.

Daarbij vergeten ze één ding: echtelieden kunnen scheiden, maar er bestaat niet zoiets als ex-vaders of ex-moeders.

Ann Peuteman