Europa moet de rangen en de grenzen sluiten naar Australisch model, zo schrijft Jean-Marie Dedecker na zijn ervaringen in het tv-programma Terug naar eigen land.
Maandag 7 maart droegen de Europese regeringsleiders in het Brusselse vaticaan de zoveelste hoogmis over de vluchtelingenproblematiek op. Speciale celebrant was de Turkse premier Davutoglu. De onmacht van onze Europese mandarijnen is zo groot dat ze op bedevaart moeten naar Constantinopel met een kist vol goud om aflaten te kopen voor hun wanbeleid. Om de instroom van vluchtelingen te laten opdrogen, werd aan de Turkse sultan Recep Tayyip Erdogan al drie miljard euro toegezegd, evenals de afschaffing van de visumplicht voor de Turken die in de toekomst naar de EU reizen.
Toch is het voor de sultan amper een aalmoes in zijn offerblok. Hij krijgt jaarlijks ook al 600 miljoen euro om de Turkse toetreding tot de EU voor te bereiden. Maar de vluchtelingenkraan blijft lopen. Sedert begin dit jaar maakten er volgens het UNHCR, de vluchtelingenorganisatie van de Verenigde Naties, al 131.724 asielzoekers de overtocht naar Griekenland. Frontex, de Europese grenspolitie, helpt nu zelfs mee als veerdienst en pikte er de laatste 48 uur 1272 vluchtelingen op. Uit de ervaring op de Middellandse Zee en op Lampedusa had men nochtans moeten leren dat de veerpont van Frontex het aanzuigeffect nog vergroot. Onze mandarijnen komen echter nooit verder dan het verplaatsen van de ligzetels op de Titanic.
Miserabilisme is big business voor de Turken. Volgens Frontex lopen er nu al tot 40.000 mensenhandelaars rond en draait het maffieuze overzetwereldje een omzet van zo’n 6 miljard euro.
Lorelei Merkel
In de plaats van het zoveelste conclaaf te houden in de Brusselse salons, raad ik onze Europese mandarijnen aan om een schoolreisje te organiseren naar de Bosporus. Ze kunnen hun inlevingstochtje starten op het Aksaray-plein in Istanbul, waar mensensmokkelaars radeloze vluchtelingen monsteren en afpersen onder het goedkeurende oog van politieagenten. Waar er winkels zijn die uitpuilen van zogenaamde reddingsvesten. Waar huisjesmelkers woekerprijzen vragen voor een overnachting in een stinkend afwerkhotelletje. Ik stond erbij en keek ernaar.
Onze mandarijnen zouden dan 500 km verder naar Izmir kunnen meerijden met de hopeloze karavaan van honger en dorst. Ze kunnen dan eerst eventjes op theevisite gaan bij Ahmed. De gebroken grijsaard luisterde naar de lokroep van Lorelei Angela Merkel, huurde voor vele duizenden euro’s bij de maffia een overzetbootje en zag dertien van zijn achttien gezinsleden voor zijn ogen verdrinken. De Turkse autoriteiten weigerden elk onderzoek naar het zeemansgraf. Ik stond erbij en luisterde ernaar.
Dan kunnen ze doorrijden naar Ayvalik, naar een afgelegen strandje, geplaveid met zwerfvuil en andere relikwieën van doffe ellende: een verloren peuterschoentje, een hoop gebruikte pampers of dobberende zwembandjes. Een kerkhof van vele Aylan Kurdi’s. Ik stond erbij en keek ernaar.
EU-geld in de zee
Onze mandarijnen kunnen dan aan de waterlijn inschepen op een volgestouwde rubberen doodskist om, voortgestuwd door een paraffinemotortje van 30 pk en met wat geluk van de weergoden, 16 km verder te stranden op het Griekse eiland Lesbos. De Turkse kustwacht vaart er toch onverschillig bij en kijkt ernaar. Ik ook, maar aangeslagen.
De EU gooit haar schatkist open voor Erdogan. Maar net zoals onze Europese mandarijnen dromen van het Grote Europese Rijk, droomt de Turkse sultan en moslimbroeder van het Grote Ottomaanse Rijk. Toegeven aan de Europese bedelaars is dan amper kortstondige windowdressing. Ze kunnen beter in Ayvalik hun geld in de Egeïsche zee gooien en in Athene wachten tot het weer bovendrijft. Sinds Erdogan in 2003 premier werd, islamiseert hij zijn land tot een persoonlijk kalifaat. Hij zal nog eerder de invoer van varkensvlees verbieden dan de doorvoer van islamitische vluchtelingen naar Europa. Hij voert een bloederige burgeroorlog tegen zijn eigen Koerdische bevolking en fnuikt de liberale vrijheden. De oliekraan van de IS loopt tot in Turkije en Erdogan bombardeert nog eerder de Koerdische YPG en de Peshmerga dan zijn soennitische geloofsgenoten van de IS. Turkije is het transitland voor Syriëstrijders en hun slachtoffers worden schaamteloos doorgestuurd naar Europa. Van die dictator lust ik geen eieren. Als Turkije ooit bij de EU komt, is het tijd voor een belexit, een uitstap uit de Europese Unie. Ik wil de verlichting geen tweede maal overdoen.
Het is tijd dat Europa de rangen en de grenzen sluit naar Australisch model. Wie illegaal oversteekt, wordt opgevangen op de eilanden, maar komt Europa niet meer in, zodat het aanzuigeffect wegebt. Opgevolgd door repatriëring naar vluchtelingenkampen in de regio van het conflict, en migratie volgens quota dat het gastland zelf aankan. We moeten af van Merkels wiedergutmachungssyndroom.
aantal lezers: 26.195
Jean-Marie Dedecker
‘Ik raad onze Europese mandarijnen een schoolreisje naar de Turkse kusten aan.’
