Luk Alloo: “Ik mis iemand die de waarheid spreekt”

“De VRT zou moeten zeggen: ‘Beste mensen, de financieringswet, we leggen het allemaal voor u uit.’ En niet op Canvas, maar op primetime: op zondagavond, in een extra De 7de Dag na De Pappenheimers”, dat meent Luk Alloo, nog steeds een levend mediaverschijnsel.

Tien jaar geleden was hij de beeldenstormer van de Vlaamse televisie. De man die graag ‘speels penetreerde’ in de wereld: als blauwe smurf binnenviel op de nieuwjaarsreceptie van de Open VLD, de nar was op het huwelijk van Filip en Mathilde, de Senaat op stang joeg met een of andere undercoverreportage.

Tien jaar later is Alloo nog altijd Alloo. Alleen het medium waarvoor hij werkt, dat is veranderd. Hij opereert nu vanuit een meubelwinkel in Lokeren. Alloo Live!: een anarchistische talkshow, elke donderdagavond op de digitale zender Live!tv.

Ik hoorde u in Alloo Live! aan Vincent Van Quickenborne (Open VLD) vragen wat de drie voor- en nadelen waren van zijn vriendin. Bent u niet verantwoordelijk voor de opleuking van de politiek, meneer Alloo?

ALLOO: Beschuldig mij van veel, maar niet daarvan.

Zegt de man die ooit als grote smurf binnenviel op een receptie van de Open VLD.

ALLOO: Kijk, ik maak geen nieuwsprogramma’s. Ik beoefen speelse journalistiek. Ik stel de vragen die moeten gesteld worden. Tezelfdertijd: alles gaat tenonder aan een overdaad aan sérieux. Nog altijd wordt er vanuit gegaan dat men iemand alleen kan ontmantelen in een serieus gesprek.

Begrijpt u waar de financieringswet over gaat?

ALLOO: Nee. Zoals niemand dat begrijpt.

Is de slinger niet te ver doorgeslagen? Mensen stemmen vandaag niet meer voor iemands visie over de financieringswet, maar omdat ze elke avond een jazzplaat draaien. Of omdat ze in een privézwembad kunnen springen.

ALLOO: Dat verwijt ik de openbare omroep. Zij zouden moeten zeggen: ‘Beste mensen, de financieringswet, we leggen het allemaal voor u uit.’ En niet op Canvas, maar op primetime: op zondagavond, in een extra De 7de Dag na De Pappenheimers. Maar dat gebeurt dus niet. Ik weet ook wel dat het geen zwart-wit debat is. Natuurlijk heeft De Wever veel van zijn populariteit te danken aan De Slimste Mens. Hij heeft het ook uiterst slim gespeeld: de underdog uitgehangen, wat lachen met zijn gewicht, het outen van een frietverslaving, dollen met Elio…Vlaanderen is gek op zo’n figuren! Denk aan Jan Ceulemans: nooit naar AC Milaan gegaan, maar heel zijn leven bij Club Brugge gebleven. De Wever weet dat Vlaanderen daarvan houdt en hij speelt dat goed uit in een quiz. Ik stel me daar ook vragen bij. Maar wat is het alternatief? Politici verbieden in quizzen?

Ja.

ALLOO: Komaan, dan leven we in een dictatuur. Net zoals elk tijdschrift De Wever op zijn cover zet omdat hij momenteel verkoopt, zo wil ook elke televisiemaker hem in zijn programma. Omdat hij nu eenmaal goede televisie oplevert.

Volgt u de politieke crisis nog?

ALLOO: Nee. Ik erger mij dood aan de politieke verslaggeving van de laatste weken. Ik vind dat alle politieke verslaggevers de koppen bij elkaar moeten steken en zeggen: hier berichten we niet meer over. Elke move, elke schijnbeweging, elke verklaring: allemaal doodzwijgen! Jan Becaus moet zeggen: ‘Beste mensen, vandaag is er geen nieuws uit de Wetstraat.’ Je zal zien: de volgende ochtend hebben we een nieuwe regering.

Het is toch niet de bedoeling van journalistiek om een politiek doel te dienen? Maar wel om over de werkelijkheid te berichten, hoe armtierig die soms ook is.

ALLOO: Maar wat leren we hier nu uit? Ze zijn aan het praten, ze zijn gestopt met praten, ze zijn aan een frangipane aan het eten… En zo gaat dat maar door. Vervang vanavond een Terzake door een Terzake van zestien weken geleden: niemand merkt het verschil nog op. Altijd weer dezelfde obligate vragen en altijd weer dezelfde ingestudeerde obligate antwoorden. Ik mis ook een zeker Daniel Buyle-gehalte bij politieke journalisten. Ik zit echt te wachten op het moment dat Lieven Verstraete op tafel klopt en roept: ‘Siegfried, het is dag 249. Hoe zit dat hier? Gelooft ge uw flauwekul nu zelf nog?’ Maar ik vrees dat sommige politieke journalisten vooral hun carrièrekansen op een of ander kabinet niet in gedrang willen brengen.

(STO)