Luk Lambrecht
Luchtspiegelingen in Antwerpen
Extracity maakt onleesbare tentoonstelling **
Extracity in Antwerpen organiseert een tweede luik van een trilogie waarin ook met de expo “Museum of Display” een poging wordt ondernomen conceptuele vragen over het museum aan bod te laten komen in de desolate lokalen van Extracity, een “kunsthal” zonder collectie.
Het is dan ook al een bijzondere gedachte dat meer bepaald een kunsthalle een uitputtende tentoonstellingsreeks op touw zet over de relevantie van het museum in tijden waar het “sociale knooppunt” van de hedendaagse kunst zich nu bevindt op kunstbeurzen en op de vele biënnales.
Nooit eerder werd Extracity in Antwerpen “overvallen” door zo veel leegte, onleesbaarheid en onzichtbaarheid van de kunst. De tentoonstelling die zich via uitnodigend drukwerk als veelbelovend aankondigde, verzandt in een maalstroom van wazige omschrijvingen, geformuleerd in een “nieuw” jargon in functie van onbegrijpelijk gecamoufleerde concepten in een tentoonstelling waarin het “skelet” als een hopeloze röntgenfoto centraal staat.
De internationale assistent van Dan Graham én architect Kris Kimpe die ook de expo van Jean Brusselmans in Muzee in Oostende in goede banen mocht leiden, komt in Extracity op de proppen met een houten structuur als een “open” paviljoen/huis waarin een diagonale muur het denkbeeldige “kunst-huis in de steigers” in tweeën deelt. Daarin beweegt zich kunst die overwegend doet denken aan de archeologie van het recente kunsthistorische verleden toen alleen nog ideeën overeind bleven en de uitvoering/vervoering van geen tel en belang was.
Saaie kunst met tapijt, video’s die een mens hoogstens één keer moet zien en hier en daar een installatie die vooral de gedrukte beschrijving van het kunstwerk/concept ten goede komt, maken van deze expo extra dunne soep. Een mens wordt er down van.
Zelfs de verwarde schrijver van de gratis publiekstekst weet met de tentoonstelling amper volle gedachten te formuleren en verstrikt in non-sens.
De interessante naar het engels vertaalde tekst van de befaamde Duitse theoreticus Helmut Draxler die ingaat op de definitie van het begrip collectie doorheen de tijden wordt op de expo gratis ter beschikking gesteld maar heeft an sich hier en in deze context weinig zin.
De kunstenaars maakten allemaal grote meeneem-prentkaarten waar summier informatie is te lezen over hun concepten. Nico Dockx is hier misschien de meest eerlijke kunstenaar die vanuit zijn specifiek gebruik van massamedia en archief, een reeks kaarten publiceerde in nauwe tekstuele samenwerking met auteur Douglas Park. De kaarten hangen her en der tegen de houten constructie van architect Kris Kimpe en vertellen het relaas over de recente projecten van Nico Dockx.
Kunst stuurt ideeën aan of geeft aan de meesten onder ons een por in de beleving van het verstarde of fel belaagde begrip “schoonheid’. Museum of Display is amper gemaakt voor onderlegde theoretici; wat op zichzelf kan en moet kunnen binnen het gevarieerde aanbod van beeldende kunst in onze contreien, maar dan hoort dit soort rommelig onderzoek misschien wel eerder thuis in een academische context waar de noodzaak aan structuur de logica ervan ten goede zou komen.
Wat op zijn minst kan worden gezegd is dat Mihnea Mircan, de kersverse directeur van Extracity zijn entrée niet mist en het publiek hier een tentoonstelling serveert die met de meeste moeite verteerbaar is.
In de lokalen naast Extracity organiseert het Nicc een expo rond “het witte blad”; ook niet evident maar hier valt ten minste te genieten van intrigerend werk van ondermeer Michel François, Richard Venlet, William Wegman en Martin Creed.
“Museum of Display” nog tot 3 juli in Extracity in Antwerpen
Luk Lambrecht
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier