Prille dertiger Elisabeth Lucie gidst u wekelijks door de do’s, de don’ts en de what the fucks van deze verwarrende tijden.
– Liefste dagboek. Ik heb blokjes. Vanochtend keek ik in de spiegel en geloofde ik oprecht dat ik weer zestien jaar was. Die puist op mijn neus en mijn jammerlijke kapsel helpen natuurlijk niet. Ik heb dan maar tot ’s middags op mijn kamer gezeten met de deur dicht en met luide en vooral slechte muziek op. Ik heb T-shirts verknipt tot topjes en mijn nagels gelakt met Tipp-Ex. Ik heb spijt van beide acties (en dan vooral de laatste, omdat ik even later in ware puberstijl op mijn nagels wilde bijten wat, om verschillende redenen, een heel slecht idee was).
– Beste dagboek. Vandaag hebben er maar vijf mensen gevraagd waarom ik blokjes heb laten zetten. Dat valt mee. Ik heb natuurlijk geantwoord dat ik ze heb omdat ik het gevoel van mijn gladde (zo gladde) tanden moe was en zin had in een dieet van vanillepudding, kaasfondue en ibuprofen.
– Het is nu een week geleden dat ik mijn beugel liet zetten. Ondertussen ben ik het al gewend dat er een gereedschapskist in mijn mond zit. Tenminste, als ik niet met mijn mond beweeg, eet, of te hard naar één kant leun met mijn hoofd. Hoe voelt het om kaken te hebben die aan de binnenkant niet opengesneden zijn dan wel de vorm van mijn beugel permanent in zich gedrukt hebben staan? Ik heb geen idee.
– Hey dagboek. Ik heb vanmiddag rijst gegeten. Dat zou ik vergeten zijn – memorabel was die lunch niet – maar ik word eraan herinnerd omdat ik met de rijstkorrels die vastzitten tussen mijn beugel gemakkelijk een volledige futomaki-sushi zou kunnen rollen.
– Daarstraks moest ik praten met iemand die mij nog nooit zonder mondmasker gezien had. Die persoon leek op het eerste gezicht niet onaangenaam verrast, maar op het tweede gezicht, namelijk mijn glimlachend gezicht met ontblote tanden, maakte die aangename verrassing algauw plaats voor shock en blikafwending. Ik had, zo bleek achteraf, niet alle rijstkorrels uit mijn blokjes gehaald, waardoor het leek alsof er tussen mijn echte tanden kleinere, zetmeelrijkere tanden stonden.
– Ik heb vandaag de hele dag rondgelopen met uitgelopen mascara onder mijn ogen en niemand heeft er iets van gezegd. Ja, ik weet dat dat niets te maken heeft met mijn beugel, maar het is niet omdat ik een beugel heb dat ik geen andere pijnlijke dingen meer meemaak, hoor. Jesus.
– Dag dagboek. Vanmorgen werd mijn beugel opnieuw aangespannen. En ik wil niet zeggen dat mijn tanden nu pijn doen, maar ik raakte zonet per ongeluk mijn tand aan met een andere tand en de buren kwamen in paniek toegesneld. Het is oké, de ambulanciers konden ermee lachen. Ikzelf minder, niet omdat ik het niet hilarisch vond, maar wel omdat ik als ik glimlach mijn tanden aanraak met de binnenkant van mijn lippen en geen enkele geestige situatie is die pijn waard.
Leven in 2021: een handleiding
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
