– Ik ben het, je turnshort uit het vijfde middelbaar. Ken je me nog? We hebben het samen goed gehad. Weet je nog, toen we van meneer Vandezande mochten honkballen op de speelplaats en de bal tegen het hoofd van de directeur vloog? Classic. En onontkoombaar hilarisch. Maar dat was toen, en dit is nu. Nu lig ik achteraan in je pyjamalade, te wachten tot je me nog eens vindt. En natuurlijk is het fijn (en vermeldenswaardig op elk moment dat zich ervoor aanbiedt) dat je na al die jaren nog in me past, maar tegen welke prijs? Ik heb gaten zitten waar niemand gaten wil hebben zitten. Ik ben oud en trek het niet langer. Maak er een einde aan. Of maak een stofvod van me. Alvast bedankt.
– Hey, foxy mama. Je gouden paillettenhemd hier. Wat denk je van een avondje uit? Nee, nee, niet weglopen! Ik weet dat je alle voorbije keren dat ik dit suggereerde mij gepast hebt, in de spiegel keek en besliste dat je toch niet ‘dat type vrouw’ bent, maar ik beloof je dat het nu anders is. Want ik heb een idee. Chillax dus maar, en luister. Ik stel voor dat je me uit de kast haalt, aandoet, niet in de spiegel kijkt, naar buiten loopt, alle reflecties, camera’s en blikken naar beneden vermijdt, naar huis komt (met een stevige looppas) en me weer in de kast hangt. Wat denk je: can you dig it?
– Je grote zonnehoed hier. Gewoon om te zeggen dat ik er nog ben. Dat was je misschien vergeten. Je was het niet vergeten en je bent me gewoon bewust aan het negeren hoewel ik in mijn eentje een hele etage van je garderobekast inneem? Oké.
– Hallo eigenaar/huidige bewoner. Ik weet niet goed wat ik hier doe. Ik denk dat ik samen met de kast gekocht ben of zo? Ik ben in ieder geval nog nooit buiten deze vier muren geweest. Soms gaat er een deur open en zie ik het licht en denk ik: dit is mijn moment. Tot nu toe tevergeefs. Ik wil me niet opdringen, ik wil gewoon vragen: als daar iemand is, laat je me dan eens proeven van de buitenlucht? Ik hoorde dat de route naar de kringloopwinkel best meevalt, dus zelfs daar zou ik al heel gelukkig mee zijn. Verder geen opmerkingen. Groetjes, je paarse mini-salopettejurk.
– Joe! Je oude oversized jeansvest hier, dat je niet meer droeg (en waste) sinds Rock Werchter 2013. Vergis je niet: het kan me hoegenaamd niks schelen dat je me niet meer draagt. Sterker nog: jij bent míj niet waard. Met je tuttige stoffen vesten die niet vol grasvlekken zitten. Ik hang hier goed. En ondertussen zorg ik ervoor dat je andere kleren ruiken naar mij en de negen jaar oude weed die je vergat in mijn borstzak. Suck it!
Leven in 2021: een handleiding
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
