Abonneer
Abonneer
Nieuws

Le plus beau

Arno en drummer Rudy Cloet, relaxed bij het zwembad van de Bikini Club in Toulouse, 1986. Danny Willems: ‘Ik had altijd en overal een camera mee – nu nog – en was constant aan het fotograferen. Hij was er zich op den duur niet meer van bewust. Dit is zo’n onbewaakt moment. Bakkend in de zon, een paar uur voor een optreden. Kustjongens, hè.’ Arno: ‘Toffe rockclub, die Bikini van toen. Bestaat niet meer. Is ontploft.’ © National
09-05-2022, 12:00

Met zijn eerste loon als automonteur kocht de jonge Danny Willems een oude camera. Het zou de belangrijkste investering van zijn leven worden: na zijn ontmoeting met Arno werd hij zijn fotograaf. Dit is het verhaal achter zijn clichés.

Arno en Paul ‘Couter’ Decoutere, live als Freckleface, begin jaren zeventig. Danny Willems: ‘Paul heeft ons aan elkaar voorgesteld. We deelden een passie voor muziek. Ik was zot van The Rolling Stones, Arno niet. “Allemaal gepikt”, zei hij. Zeikerd, dacht ik. Maar het klikte. Ik had vast werk, en dus een beetje geld, waardoor hij geregeld bij mij over de vloer kwam. Kwestie van iets te eten. Het enige wat hij altijd bij zich had, was een witte plastic zak. Daarin zat de jongste editie van Melody Maker, wat proper ondergoed en zijn mondharmonica.’ Arno: ‘Dat ondergoed, dat was een tip van mijn grootmoeder: je weet nooit waar je wakker wordt, had ze gezegd.’
Arno en Paul ‘Couter’ Decoutere, live als Freckleface, begin jaren zeventig. Danny Willems: ‘Paul heeft ons aan elkaar voorgesteld. We deelden een passie voor muziek. Ik was zot van The Rolling Stones, Arno niet. “Allemaal gepikt”, zei hij. Zeikerd, dacht ik. Maar het klikte. Ik had vast werk, en dus een beetje geld, waardoor hij geregeld bij mij over de vloer kwam. Kwestie van iets te eten. Het enige wat hij altijd bij zich had, was een witte plastic zak. Daarin zat de jongste editie van Melody Maker, wat proper ondergoed en zijn mondharmonica.’ Arno: ‘Dat ondergoed, dat was een tip van mijn grootmoeder: je weet nooit waar je wakker wordt, had ze gezegd.’ © National
Bij Arno thuis in Oostende, in 1975. Danny Willems: ‘Hij woonde toen op de hoogste verdieping van een huis in de Peter Benoitstraat. Rechts aan de muur hangt een foto van zijn moeder. Met dat korte kapsel had ze wat weg van Jean Seberg in de Franse cultfilm À bout de souffle uit 1960 – ze was toen al gestorven. De gitaar in zijn handen heeft hij destijds van Paul Decoutere cadeau gekregen. Telkens wanneer hij verhuisde, liet hij nagenoeg al zijn spullen achter, behalve die gitaar.’
Bij Arno thuis in Oostende, in 1975. Danny Willems: ‘Hij woonde toen op de hoogste verdieping van een huis in de Peter Benoitstraat. Rechts aan de muur hangt een foto van zijn moeder. Met dat korte kapsel had ze wat weg van Jean Seberg in de Franse cultfilm À bout de souffle uit 1960 – ze was toen al gestorven. De gitaar in zijn handen heeft hij destijds van Paul Decoutere cadeau gekregen. Telkens wanneer hij verhuisde, liet hij nagenoeg al zijn spullen achter, behalve die gitaar.’ © National
New York, 1985. Arno: ‘We speelden met T.C. Matic op het New Music Seminar. Grace Jones zat in de zaal, Johnny Rotten, het hele nest. De dag ervoor of erna, ik weet het niet meer, was er orkaanalarm. Iedereen moest binnenblijven. Op een paar taxichauffeurs en Getuigen van Jehova na was Manhattan leeg. Hallucinant! En ‘t strafste van al: er was niet meer wind dan wij in Oostende gewend zijn.’
New York, 1985. Arno: ‘We speelden met T.C. Matic op het New Music Seminar. Grace Jones zat in de zaal, Johnny Rotten, het hele nest. De dag ervoor of erna, ik weet het niet meer, was er orkaanalarm. Iedereen moest binnenblijven. Op een paar taxichauffeurs en Getuigen van Jehova na was Manhattan leeg. Hallucinant! En ‘t strafste van al: er was niet meer wind dan wij in Oostende gewend zijn.’ © National
Shoot voor het album L’Apache, 1981. Arno: ‘Zie ik er wat gay uit? De look is geïnspireerd door die van de Apaches, een subcultuur van Parijse nozems die zich eind jaren dertig, begin jaren veertig verzetten tegen het Duitse verbod om naar Amerikaanse muziek te luisteren. Als ik gay ben, dan is de maan van groene kaas.’
Shoot voor het album L’Apache, 1981. Arno: ‘Zie ik er wat gay uit? De look is geïnspireerd door die van de Apaches, een subcultuur van Parijse nozems die zich eind jaren dertig, begin jaren veertig verzetten tegen het Duitse verbod om naar Amerikaanse muziek te luisteren. Als ik gay ben, dan is de maan van groene kaas.’ © National
Met T.C. Matic in The Marquee in Londen, 1984. Arno: ‘Mijn favoriete foto. Genomen vlak na het concert, iedereen stijf van de adrenaline. Kijk naar die koppen! Die ogen! Het is wij tegen de rest van de wereld. Het was een jongensdroom om daar te spelen. The Marquee, dat was the place to be! Iedereen trad daar op, tot the Stones toe – elk verslag in NME van een concert in The Marquee had ik gelezen. En plots stond ik daar zelf. Het was een goed concert, maar duur! Alles was betalend, van het gebruik van de PA en de drumstage tot onze cola’s toe. Ik heb er sindsdien niet meer gespeeld, alleen daarom al.’
Met T.C. Matic in The Marquee in Londen, 1984. Arno: ‘Mijn favoriete foto. Genomen vlak na het concert, iedereen stijf van de adrenaline. Kijk naar die koppen! Die ogen! Het is wij tegen de rest van de wereld. Het was een jongensdroom om daar te spelen. The Marquee, dat was the place to be! Iedereen trad daar op, tot the Stones toe – elk verslag in NME van een concert in The Marquee had ik gelezen. En plots stond ik daar zelf. Het was een goed concert, maar duur! Alles was betalend, van het gebruik van de PA en de drumstage tot onze cola’s toe. Ik heb er sindsdien niet meer gespeeld, alleen daarom al.’ © National
Café Atlantic, Parijs, 1987. Danny Willems: ‘Weet je wat de grootste talenten zijn van Arno? Zijn optimisme en zijn gave om mensen te entertainen. En weet je waarom het altijd misloopt tussen hem en zijn vrouwen? Omdat hij graag alleen is. Arno, dat is: solitude.’
Café Atlantic, Parijs, 1987. Danny Willems: ‘Weet je wat de grootste talenten zijn van Arno? Zijn optimisme en zijn gave om mensen te entertainen. En weet je waarom het altijd misloopt tussen hem en zijn vrouwen? Omdat hij graag alleen is. Arno, dat is: solitude.’ © National
Arno bij hem thuis, in zijn appartement in de Dansaertstraat in Brussel, midden jaren negentig. Danny Willems: ‘Marc Didden heeft Arno ooit “een zoeker” genoemd, “iemand die alles wil weten”. Dat klopt. Arno was streetwise, ook in zijn business. Hij las minstens twee kranten per dag, en hij was heel leergierig.’
Arno bij hem thuis, in zijn appartement in de Dansaertstraat in Brussel, midden jaren negentig. Danny Willems: ‘Marc Didden heeft Arno ooit “een zoeker” genoemd, “iemand die alles wil weten”. Dat klopt. Arno was streetwise, ook in zijn business. Hij las minstens twee kranten per dag, en hij was heel leergierig.’ © National
Promobeeld voor de release van Water (Arno & The Subrovnicks, 1994). Arno over Danny: ‘Iedereen heeft het over de manier waarop Anton Corbijn het imago van U2 en Depeche Mode heeft bepaald. Wel, Danny was eerst! Corbijn heeft me zelf ooit gezegd dat Danny hem geïnspireerd heeft. Jean-Baptiste Mondino: hetzelfde. En een gast als Stephan Vanfleteren, wel, die adoreert Danny.’
Promobeeld voor de release van Water (Arno & The Subrovnicks, 1994). Arno over Danny: ‘Iedereen heeft het over de manier waarop Anton Corbijn het imago van U2 en Depeche Mode heeft bepaald. Wel, Danny was eerst! Corbijn heeft me zelf ooit gezegd dat Danny hem geïnspireerd heeft. Jean-Baptiste Mondino: hetzelfde. En een gast als Stephan Vanfleteren, wel, die adoreert Danny.’ © National
Shoot voor het album French Bazaar (2004), in Brussel. Danny Willems: ‘Ouder worden deerde hem niet, integendeel. Vroegen ze hem naar zijn leeftijd, dan lapte hij er altijd een jaar bij.’
Shoot voor het album French Bazaar (2004), in Brussel. Danny Willems: ‘Ouder worden deerde hem niet, integendeel. Vroegen ze hem naar zijn leeftijd, dan lapte hij er altijd een jaar bij.’ © National
Arno live in Le Trianon in Parijs, op 11 februari 2020. Danny Willems: ‘Daags nadien werd hij geopereerd, en daarna zou zijn tweede chemokuur beginnen. De sfeer was die van een afscheidsconcert. Al zijn vrienden waren er. Iedereen dacht: ’t is de laatste keer.’
Arno live in Le Trianon in Parijs, op 11 februari 2020. Danny Willems: ‘Daags nadien werd hij geopereerd, en daarna zou zijn tweede chemokuur beginnen. De sfeer was die van een afscheidsconcert. Al zijn vrienden waren er. Iedereen dacht: ’t is de laatste keer.’ © National
Reageren op dit artikel kan u door een e-mail te sturen naar lezersbrieven@knack.be. Uw reactie wordt dan mogelijk meegenomen in het volgende nummer.

Partner Content