Le nouveau De Wé est arrivé.

Onlangs stond een interessant artikel in Knack, niets valt dezer dagen uit te sluiten.

Bart De Wever kreeg exclusief bezoek van Ann en Han, het vrouweneskadron van Knack. Het heeft in januari niet allemaal tegengezeten voor de N-VA-voorzitter. Hij beet de spits af van een reportagereeks waarin wordt gepeild naar hoe prominente mannen in de praktijk bijdragen tot de gelijkheid der seksen.

Dat viel mee. Bart De Wever: ‘Aangezien ik het mijn kinderen niet kan aandoen om zelf thuis te blijven, doet mijn vrouw al het werk en ga ik in het parlement en in de media de grote Gust uithangen.’ Het was kundiger verwoord dan dat, maar het kwam erop neer.

Bij het interview met De Wever stonden mooie foto’s, gemaakt door Lies Willaert. Eerst de voorzitter in een eertijds kenmerkende pose: boven op een toren van bakken limonade en aderverdichtende siropen. Een bladzijde verder stond hij in wat vermoedelijk een nauw gangetje tussen twee kasten was, en daar bleek het overduidelijk: le nouveau De Wé est arrivé. Wij hebben bij middel van schaalvergelijking proberen te berekenen hoe breed dat gangetje was. Dat was niet zo moeilijk. Men neme een lat, legge ze op de foto, en men mete de voorzitter. De rest is de regel van drie. Of van vier indien je hem door Philippe Muyters laat toepassen.

Dat gangetje moet in werkelijkheid zevenenzestig centimeter breed zijn geweest. Dat moet u zelf eens afmeten thuis: zevenenzestig centimeter. En daarin paste Bart De Wever! Dwars, want een fotografe beeldt een politicus graag af zoals hij is. Dezelfde foto vier maanden geleden en de voorzitter had klem gezeten. Daar waren zoals bij de Maagdenburgse halve bollen zestien boerenpaarden aan te pas gekomen, of Liesbeth Homans. Nu was er nog plaats over voor Geert Bourgeois.

Wat daar stond, en wij gaan ervan uit dat er bij Knack niet gefotoshopt wordt, was een slanke mannequin met een lichte neiging tot anorexia. Het dieet van Bart De Wever is dan ook sensationeel. Van Geert Lambert tot Jan Peumans in vier maanden tijd. Alleen in fysieke zin dan, mentaal zal dat iets langer duren. De Wever heeft jaren geleden de preselectie van de Trofee Tobback gehaald met de oneliner: ‘Onlangs kwam er een mevrouw naar mij en die zei: “Dag meneer Lambert.” Dat was een schok.’ Toen begon Geert Lambert te vermageren en Bart De Wever te verdikken, en dra kruisten ze elkaar en gold die quote in omgekeerde zin.

Maar nu is ook De Wever overgegaan tot een drastische ommezwaai van zijn tamelijk excentrieke voedingspatroon. Het was na een bezoek aan de Efteling, wat voor meerdere onbevangen geesten een kantelmoment is geweest. In het kader van zijn vrouwvriendelijke gedrag had De Wever op een dag aan vrouw en kinderen zuchtend beloofd om voor de eerste keer in vier jaar een uitstap met hen te maken: naar het Nederlandse sprookjespark. En daar gebeurde het. In Het Laatste Nieuws heeft hij dat vorig jaar van naaldje tot draadje uitgelegd.

De Wever: ‘Ik moest me naast een van mijn kinderen, zijn naam ontsnapt me nu even, in een klein karretje wurmen om daarna een soort achtbaan af te roetsjen. Daar was ik al niet erg happig op want ik had net een paar vettige kroketten gegeten, maar het viel nog meer tegen dan ik gevreesd had: de veiligheidsgrendel die je over je hoofd naar beneden moet trekken, geraakte niet over mijn buik. Dat was enigszins gênant want er stond een wachtrij van honderd mensen, van wie de helft Vlamingen. “Ha, kijk daar! ’t Is De Wever! Heej Bart! ’t Is precies gelijk in de regering, daar geraakt ge ook niet in.” De chef van de attractie is toen naar mijn karretje gelopen, heeft zijn voet nogal brutaal op die grendel gezet en heeft hem genadeloos over mijn buik gedrukt, tot hij alsnog in het slot klikte. Ik hoef u het jolijt niet te schetsen bij de toeschouwers. En toen we terug beneden waren, ik zo groen als Monsieur Cannibale waar we eerder waren geweest, en we voor dezelfde rij wachtenden stopten, kreeg ik die grendel opnieuw niet over mijn buik om los te komen. Weer die baas erbij, weer trekken en sleuren. Wat ik toen allemaal heb moeten horen. En dan heb ik beslist: gedaan, nu doe ik er iets aan. En toen mijne kleine begon te zeuren om nog een tweede ritje te maken, heb ik hem een klets tegen zijn oren gegeven. Dat werd door de wachtenden op applaus onthaald want anders stonden ze er nog een uur.’

En zo begon De Wever aan een dieet dat zowel spartaans als Catalaans is, niet toevallig twee regio’s waarmee de Vlaams-nationalisten intense contacten onderhouden. Het resultaat was spectaculair. De eerste maand vijftien kilo kwijt, de tweede maand nog eens twintig. Zijn oude kostuums werden als dekzeil aan de districtsbrandweer van Deurne geschonken, en zachtjes maar zeker verhuisde De Wever in de JBC van een verre uithoek richting kinderafdeling.

Wij hebben het op de vrouw af aan Ann en Han gevraagd, met de foto onder hun neus: ‘Staat hier nu, naar de ondoorgrondelijke vrouwennormen gemeten, een mooie man?’ Nee, zo ver mochten we het ook weer niet drijven, maar het was toch iets verbeterd.

‘Ja maar, wacht. Zouden jullie, in een extreem geval, eraan denken…’

‘NEE!’

Wel, niet iedereen is zo onwillig. Op de laatste nieuwjaarsreceptie van de N-VA moest de voorzitter liefst vier uur lang poseren met allerlei fans en groupies die per se naast hem geportretteerd wensten te worden. Op een gegeven moment zelfs Jan Jambon. Niets overtreft evenwel dat ene beeld, ondertussen alom afgedrukt, waarop De Wever wordt geflankeerd door een oogverblindende pitspoes van een merk dat normaal gezien alleen in de duurdere paddocks van de formule 1 flaneert. De voorzitter: onbewogen! Geen krimp. Alsof het Frieda Brepoels was die naast hem stond. Brad Pitt en Johnny Depp zijn bij dezen naar de tweede klasse verwezen, George Clooney naar Huize Zonneweelde.

Hoe is het De Weverdieet samengesteld? Aha, zet u schrap. Het heet PronoKal en is een proteïnedieet dat in Catalonië is ontwikkeld. Het is ’s ochtends ontiegelijk vroeg en in Deurne loopt de wekker af. De voorzitter wipt uit zijn ledikant, tot voor kort liet hij zich eruit rollen, en huppelt gezwind de trap af, recht naar de keuken. Dat ritueel heeft hij dus behouden. Maar in plaats van zoals vroeger onmiddellijk enkele frikandellen in de frituurpan te gooien, wordt nu uit de koelkast een minuscuul flesje fruityoghurt tevoorschijn gehaald. De voorzitter drinkt dat uit! In één geut. Buigt twintigmaal door de knieën, staat vervolgens zoals een roze flamingo dertig tellen op zijn linkerbeen, daarna dertig op zijn rechter. Rent weer naar boven, via de trap (!), en neemt een koud stortbad. Droogt zich af. Springt in zijn Armanipak. Grist beneden nog een appel mee en vertrekt naar Brussel, nog vóór het nieuws van zes uur.

De rest van de dag eet hij niets, en alle frisdranken zijn uit het partijgebouw verwijderd: vervangen door Contrex. Non gazeuse. Onze voorzitter is effectief overgeschakeld op water. Wij herhalen: water. Eau. De leider in Het Laatste Nieuws: ‘Niet dat ik in het verleden elke dag alcohol dronk, maar ik was een gelegenheidsdrinker. En de gelegenheid bood zich vaak aan. Als ik één pint dronk, dronk ik er vijf.’

Een fotograaf die eveneens zeer vroeg wakker was, verraste De Wever op de openbare weg in joggingpak en op witte gympies. Nog eens. Een fotograaf die eveneens zeer vroeg wakker was, verraste De Wever op de openbare weg in joggingpak en op witte gympies. Dit was een jaar geleden nog ondenkbaarder dan een regering zonder meerderheid aan Vlaamse kant. Beide zijn nu gerealiseerd. Het eerste tijdelijk, het tweede permanent.

De voorzitter: ‘Koolhydraten en suikers zijn taboe. Ik heb ontdekt dat zelfs in groenten smaak zit. Ik had daar eerder nooit naar omgekeken. Een groente, dat was de opsmuk die op de rand van mijn bord naast de steak en de frieten lag. Iets wat niet diende om op te eten, maar om beleefd te laten liggen nadat je de laatste friet in de saus had gedoopt.’

De Wever onthulde verder dat hij zijn proviand uit Catalonië krijgt, een voorrecht dat voorheen alleen Willy Kuijpers genoot: ‘Het zijn zakjes met voedingsstoffen om soep, fruitsap, pannenkoekjes of broodjes te maken. Zo neem ik er zes per dag. En dat rendeert. Je verbrandt vet in een moordend tempo.’

Over zijn uiteindelijke gewichtsdoelstelling hult de voorzitter zich in even grote nevelen als wanneer men vraagt naar wat de N-VA van plan is met Brussel: ‘Zo lang ik me kan herinneren, heeft de weegschaal altijd met drie cijfers geflirt. 75 kilo, mijn zogenaamd ideale gewicht, dat moet geleden zijn van toen ik een jaar of 12 was.’

Als de leider zijn dieet nog een paar maanden volhoudt, is hij helemaal weg en is het probleem N-VA voor de andere partijen opgelost. Alvast op dat punt zal Elio Di Rupo zijn beloften ingelost hebben.

Koen Meulenaere