Kristof Calvo: “Regering vraagt om stakingen”

Kristof Calvo (Groen) © BELGA

“De federale oppositie bestaat in dit land uit één persoon: Kristof Calvo van Groen.” Dixit socioloog Mark Elchardus in Knack. Een opvallende uitspraak. Hoog tijd om nader kennis te maken met de nog altijd maar 28-jarige Mechelaar, sinds vorig jaar fractieleider van Groen/Ecolo in het federaal parlement.

“Mark Elchardus is een wijs man,maar ik denk dat hij zich vergist. Het is natuurlijk fijn om lezen dat je geapprecieerd wordt, maar goed oppositie voeren is het werk van vele mensen.De belangrijkste leden van de oppositie zijn de vele mensen die opstaan tegen het beleid van deze regering.Wij, de Ecolo/Groen-fractie, proberen daarvan de vertolker te zijn in het parlement. Het is wel zo dat wij op een andere manier oppositie voeren dan bepaalde partijen. Wij hebben geen zin om telkens te verwijzen naarde Tweede Wereldoorlog om ons punt te maken. Wij willen op een inhoudelijke manier de regeringspartijen op andere gedachten brengen.”

Het gaat snel, uw politieke loopbaan. Op uw 23e het jongste parlementslid ooit, nu fractieleider. Is het moeilijk om met beide voetjes op de grond te blijven?

Daar zorgen mijn ouders en mijn vriendin wel voor . Die zijn nogal nuchter in die zaken. Ik besef goed dat ik met mijn gat in de boter ben gevallen dat ik zo’n fractie mag leiden.Volksvertegenwoordiger is de mooiste job ter wereld, maar dat mag niet vervallen in wereldvreemdheid. Ik ben gelukkig niet alleen met politiek bezig. Ik passeer vaak in de plaatselijke voetbalkantine, ik ben voorzitter van mmMechelen Feest. Dat helpt je de politiek in perspectief te plaatsen.

U hebt ook de keerzijde van de medaille al gezien toen u twee jaar geleden op uitnodiging van de tabaksindustrie naar Tomorrowland ging. Dat werd u niet in dank afgenomen.

Iedereen maakt fouten, ik heb daaruit geleerd. Ik heb ook ontdekt dat ik in een partij zit die mensen nieuw ekansen geeft. Veel uitnodigingen heb ik sindsdien niet meer gekregen,ze zullen intussen wel weten dat er niet meer op in ga.

Wat heeft bij u de politieke microbelosgeweekt?

Het begon te kriebelen tijdens paarsgroen (onder premier Guy Verhofstadtvan 1999 tot 2003, red.). België op de kaart zetten als modelstaat, dat project heeft me geënthousiasmeerd voor de politiek. Ik had toen als tienerde vreemde gewoonte om brieven te schrijven naar ministers over dingen die op mijn lever liggen. Niet echt rock-‘n-roll, hè (lacht). Ik herinnerme nog goed dat Steve Stevaert me een gesigneerde foto terug stuurde,en Mieke Vogels het partijprogramma van Agalev. Mijn partijkeuze was snel gemaakt zo.

U hebt een Catalaans/Spaanse vader. Hebt u van hem dat vurig temperament geërfd?

Onze familiefeesten aan Spaanse kant zijn best een goede politieke vorming geweest. Dat gaat er vrij uitbundig aan toe, al discussiëren we niet over politiek. Mijn vriendin dacht dat er een nieuwe burgeroorlog was uitgebroken toen ze voor het eerst meekwam. Terwijl we gewoon over voetbal aan het praten waren. Die feesten hebben mijn temperament en mondigheid aangescherpt. Al is het niet zo dat ik alleen maar lawaai of ruzie maak. Al kom ik natuurlijk vooral dan in beeld. Het debat mag en moet scherp zijn, maar ik zoek nooit het conflict om het conflict, zoals N-VA en PS begin deze legislatuur op die manier zichzelf wilden versterken.

In Catalonië is het nationalisme/separatisme springlevend. Hoe kijkt u daarnaar?

Ik geloof niet in dat pad. Dat leidt altijd tot polarisatie en conflict, tot een ‘wij versus zij’-denken. Ik wil niet overkomen als een naïeve kosmopoliet, maar ons denken en doen moet toch niet beperkt worden tot de plek waar we toevallig dezelfde taal spreken. De toekomst zal meertalig en superdivers zijn, dat is niet tegen te houden. Het verhaaltje van N-VA bijvoorbeeld dat we in een land met twee democratieën leven, ik geloof daar niet in.Ik ben er rotsvast van overtuigd dat Karel in Antwerpen en Charles in Mons het over veel dingen eens zijn. Dat willen wij ook in het parlement bewijzen door een gemeenschappelijke fractie te vormen met Ecolo.

Ziet u dat ‘wij versus zij’-denken vertaald in het regeringsbeleid?

u0022Ik hoop dat er grenzenaan de goodwill van CDu0026V zijnu0022

De grootste prijs die we betalen voor een federale en Vlaamse regering met N-VA in, is die versterkte polarisatie in de samenleving. Deze regeringen kiezen voor confrontatie door de begrotingsinspanning af te wentelen op de mensen die werken en de mensen die het moeilijk hebben. En je kan moeilijk ontkennen dat NVA de partij is die het zwaarst weegt op het beleid. Het is eigenlijk hallucinant dat Kris Peeters (vicepremiervoor CD&V, red.) deze week tijdens het debat in de Kamercommissie 15uur lang de indexsprong staat te verdedigen, terwijl hij in aanloop naar de verkiezingen zwoer nooit een indexsprongdoor te voeren. Waar is de geloofwaardigheid? En terwijl Peeters dat verdedigde, kondigde N-VA in de media aan nog meer te willen besparen in de sociale zekerheid. Peeters en CD&V tonen momenteel meer empathie voor N-VA dan voorde mensen die het moeilijk hebben. Ik hoop dat er grenzen zijn aan die goodwill. Want vandaag is het zo dat wat N-VA wil, gerealiseerd wordt en wat CD&V wil, niet op tafel ligt.Waar blijft de tax shift bijvoorbeeld? Dat is volgens ons de sleutel om de economie weer op gang te krijgen.

De vakbonden kondigen alweer nieuwe stakingen aan tegen het beleid.Wat vindt u van dat wapen?

Dat raakt in de eerste plaats de ondernemers.De regering vraagt de sociale partners eerst om een akkoord te sluiten inzake brugpensioenen. Zij doen dat, maar omdat het niet strookt met hetN-VA-programma, wordt het van tafel geveegd. Dat is vragen om stakingen en andere acties. En wij steunen die. Ik vind wel dat vakbonden voorzichtiger moeten omgaan met het stakingsmiddel. Wilde treinstakingen bijvoorbeeld zijn niet goed voor het maatschappelijk draagvlak. Mijn prioriteit ligt veeleer bij de grote parade van Hart boven Hard dan bij een nieuwe staking. Maar nogmaals,de regering draagt een verpletterende verantwoordelijkheid.

Vandaag leidt u als Vlaming het congres van de Franstalige groenen.Dat is zelden gezien in ons federale land.

Dat is voor ons een uiting van onze versterkte samenwerking over de taalgrenzen heen. Wij spreken maar één taal, en dat is die van onze overtuiging. Ik ben daar fier op, dat is ook een reden waarom ik voor Groen heb gekozen.

Ecolo wil verder gaan in die samenwerkingen pleit voor de oprichtingvan een federale, Belgische groenepartij. Wat is uw visie hierop?

u0022Een fusie met Ecolo is eenprikkelende gedachteu0022

Een fusie lijkt mij wel een prikkelend idee, maar het is geen prioriteit op dit moment. Nu moeten wij in de eerste plaats onze handschoen opnemen in het parlement en aantonen dat er wel degelijk alternatieven zijn voor het beleid. Ik ben wel voorstander van versterkte samenwerking, en dat zal er ook komen: nog meer gezamenlijke initiatieven, de gemeenschappelijke lijsten in Brussel versterken, de oprichting van een federaal bureau.

Een fusie zou nochtans een sterk signaal zijn voor de belgitude waar u graag mee uitpakt.

Wij geven vandaag al een sterk signaal door goed samen te werken in één fractie. Ik zou graag een oproep doen aan de liberale en socialistische families om ons voorbeeld te volgen.

Vier jaar lang zijn er geen nationale verkiezingen. Een beter moment zal zich niet voordoen. Of durft u de stap niet zetten?

(onverstoord) Op dit moment moetde aandacht gaan naar het regeringsbeleid, niet naar onszelf en een grootschalige en langdurige fusieoperatie.

Groen is populair bij andere partijen, ook sp.a vraagt al langer om samenwerking, maar de electorale sprong over de symbolisch belangrijke 10 procent-grens blijft uit. Hoe verklaart u dat?

We realiseren een duurzame groei: we hebben drie verkiezingen na elkaar gewonnen. Het is wel mijn overtuiging dat de huidige gouden generatie van groenen de ambitie mag hebben om een volgende stap te zetten,om zich echt op te werpen als gamechanger. Maar ik wil daar geen concreet cijfer op kleven. Laat me zeggen dat we een middelgrote partij van dubbele cijfers moeten worden. Ik weiger mij het idee te laten aanpraten dat Vlaanderen een rechts en conservatief bastion zou zijn. (DeZondag/Paul Cobbaert)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content