Kris Peeters, minister-president van de speculanten

Het is duidelijk voor wie Kris Peeters opkomt: de financiële elite die haar schulden afwentelt op de gewone burgers en met de vette bonussen gaat lopen. Niet voor de gewone burger.

Kunnen we banken zo reguleren dat we een herhaling van de financiele crisis kunnen vermijden? Deze vraag houdt een rist gerenommeerde economen en politici sinds 2008 bezig. Nobelprijswinnaar Economie Joseph Stiglitz is formeel: splits grootbanken op. Too big to fail is voor hem too big to exist. De risico’s die dergelijke omvangrijke grootbanken voor de maatschappij meebrengen, zijn gewoonweg te groot.

Nouriel Roubini, een van de weinige economen die de bankencrisis heeft voorspeld, vraagt al jaren dat de politiek de Glass-Steagall Act van 1933 terug in ere hersteld. De Glass-Steagall Act voorzag in een zuivere splitsing van spaarbanken en zakenbanken. Ze heeft 70 jaar lang zonder problemen gewerkt.

Beide economen vinden wereldwijd navolging in hun analyse en oplossingen voor de bankencrisis. Het kamerbreed gedragen, lijvige rapport van 2009 van de bankencommissie in het federaal parlement – totstandgekomen onder leiding van vier experten gekozen door de meerderheid- en expliciet gesteund door de CD&V -kwam tot dezelfde analyse als de twee voornoemde heren. Wie herhaling wil voorkomen, moet de geldstromen van banken splitsen.

Het begint er zeer sterk op de lijken dat de Dexia-partijen, en dan vooral de CD&V, rekenen op de moeheid van de bevolking. Die heeft het nu te druk met haar eigen overleven in tijden van crisis en besparingen. Sinds 2008 hebben de traditionele partijen er alles aan gedaan om aanbevelingen te ‘vergeten’, als onuitvoerbaar voor te stellen, op de lange baan te schuiven, of, in het beste geval, af te zwakken.

Wellicht hopen zij dat de burgers de oorzaak van al de problemen gewoon vergeten. Dat maakt het makkelijker om terug te keren naar de tijden van weleer. Alles bij het oude laten is immers makkelijker dan tegen financiële kringen, waar door belangenvermenging heel wat bevriende relaties zitten, te moeten zeggen dat het echt wel anders moet, en vooral beter.

Wat Kris Peeters in zijn toespraak voor de VOKA-leden vertelde is een sterk staaltje van het staalhard ontkennen van de realiteit. Dinsdag nog tweete Ivan van de Cloot : ‘Ik begrijp niet dat dat sommigen nog steeds niet doorhebben dat speculatie gesubsidieerd wordt zolang geen ringfencing spaardeposito’s’. Ook Paul de Grauwe reageert, uitgebreider, op de noodzaak tot actie.

Zelfs met de lobby van de Londense City, de grootste financiële sector in Europa, gaat Groot-Brittannië maatregelen nemen om de geldstromen te scheiden. Kris Peeters daarentegen plooit gewillig voor de lobby in Brussel. Iets te veel ‘ons kent ons’-misschien?

De hamvraag is dus: Kan Kris Peeters – tegen al deze economen in- laten weten hoe hij met zijn partij dan wel precies nieuwe crisissen wil voorkomen, en kan voorkomen dat deze onze bedrijven en burgers treffen? Kan hij ons overtuigend aangeven hoe de CD&V de erfenis van het Dexiadebacle, waar zijn partij tot over de oren mee betrokken is en mee de doofpot van heeft georganiseerd, gaat betalen? 5.500 euro per persoon in ons land. Hoe?

Op die vragen kregen we van de CD&V totnogtoe geen antwoorden. Hoogstens wat gemorrel in de marge. Onaanvaardbaar dat een minister-president van Vlaanderen willens wetens kiest voor de belangen van een financiële elite die gefaald heeft en haar wanbeleid schulden afwentelt op de bevolking, terwijl ze jarenlang de vette bonussen opstreken.

Het is duidelijk voor wiens belangen Kris Peeters vandaag opkomt. Die van de betonboeren in het gedrocht van het BAM-tracé met 19 baanvakken dat de Antwerpenaren door de strot wordt geduwd. Die van Uplace dat ten koste gaat van de horeca in centrumsteden en het milieu. Die van financiële elite die haar schulden afwentelt op de gewone burgers en met de vette bonussen gaat lopen.

Niet die van de gewone burger.

Meyrem Almaci