‘Koningin Fabiola had het helemaal anders kunnen doen’

Koningin Fabiola heeft dezelfde rechten als ieder van ons: ook de optimalisering van haar private nalatenschap en ook volgens haar intieme overtuiging. Dat heeft ze dus gedaan, al had ze het in voordeel van velen, helemaal anders kunnen doen.

U kan kiezen tussen heel wat versies in de lectuur van ‘Fons Pereo’ of wat koningin Fabiola voor de eeuwigheid als herinnering voor ons achter wil laten.

Ontcijfer dat non-evenement fiscaal en op een paar spitse specialisten na, eindig je bij populisten: ze hebben dat soort wetten (inclusief bv. de Afkoopwet) meegestemd maar blazen boos van verontwaardiging als de toepassing ervan hen niet uitkomt.

De budgettaire lezing van de Stichting is voorbarig want de koningin benadrukt dat ze er enkel privé-centen in zal stoppen. Laten we dan de intellectuele eerlijkheid overhouden om haar de rechten te bieden die ieder burger van dit land nog overhoudt. Het worden er immers iedere dag voor ons allemaal wel minder, zo te lezen in het Staatsblad van alledag.

De statuten van de Stichting die op 14 september jl. voor de notariële doopvont werden gehouden, kunnen echter ook anders gelezen worden. Neem eerst eens de geschiedkundige lezing ervan.

De er eerst in vermelde doelstelling is van “menslievende aard”, en slechts de laatste ervan “religieus”. Een ‘stichting’ kan inderdaad zomaar willekeurig centen uitdelen: criteria moeten vastgelegd worden.

Op dat eerste punt verschralen de notariële formules van de Stichting Fons Pereo tot een mondvol algemeenheden zoals “morele moeilijkheden”. Tegelijk verengen ze de toepassing van de liefdadigheid meteen: enkel na “geestelijk advies”. Nochtans: zelfs de vrome koning Boudewijn bracht ooit discreet de charismatisch opgeheven armen van zijn echtgenote naar omlaag.

Pas in de lijst van de “betrokken personen” van de beperkte lijst van de begunstigden komt de geschiedenis weer tot leven.

Vooral familieleden komen in aanmerking, en dan enkel de nazaten ervan, gesproten “uit het eerste katholiek huwelijk”. Kan dat toeval zijn: op 11 september 1941 huwde Leopold III met Lilian Baels, moeder van prinsen en prinsessen Alexander, Maria-Christina en Maria-Esmeralda. De pijnlijke verhuis van Leopold III van Laken naar Argenteuil werd een regeringskwestie. Vanaf 1960 zou koning Boudewijn zich nooit meer publiek vertoond hebben met zijn vader, op één uitzondering na: de begrafenis van koningin Elisabeth in 1965.

Om die in-trieste geschiedenis af te ronden: zelfs met uitzicht op de eeuwigheid hierboven lijkt vergiffenis nog moeilijker in familieverband dan voor de wereldse rechtsregels.

Die bittere voorwaarde kondigt in de statuten van ‘Fons Pereos’ nog andere aan. De eventuele voordelen worden beperkt tot afstammelingen uit een katholiek huwelijk. Echtscheiding is uitgesloten, net zoals in Malta tot het referendum van 2011: het laatste land van de EU, nadat het Frankrijk van Napoleon al meer dan twee eeuwen daarvoor echtscheiding toestond.

Het burgerlijk huwelijk volstaat dus niet om in aanmerking te komen voor hulp vanwege de Stichting waar – volgens haar samenstelling – de Orde van Malta niet vreemd aan is. Zou dit ook een privaat maar royaal ‘cordon sanitaire’ kunnen betekenen tegen het ‘same sex’ huwelijk in het kielzog van een extreem katholieke stroming ?

Nochtans is Fabiola de koningin van ons allemaal.

Na de mooie kinderverhalen waarmee ze de harten van ondertussen oude Belgen heeft veroverd, schijnt ze wel vergeten dat alle kinderen gelijk zijn. Uit welk huwelijk of gruwelijk ze ook voortkomen. Zelfs als die kinderen voor niet alle goden gelijk zijn, zijn ze dat voor onze Belgische wet wel.

Tot slot een louter juridische analyse, over de uitsluiting uit de Stichting van “niet biologische kinderen”.

De keuze van de koningin en koning Boudewijn om geen kinderen te adopteren moet eenieder respecteren. De grondwettelijke en juridische complicaties daarover in de 60-er jaren kunnen we ons nu nog nauwelijks indenken.

Moeilijk dus vandaag in 2013 om die uitsluiting nog anders te lezen dan een aversie. De weigering om adoptie te aanvaarden of nieuwe medische technieken. Of de obsessie voor de wil van een God die een kind niet gewild zou hebben. Moet of mag er aan herinnerd worden dat zelfs in de recente Belgische geschiedenis de katholieke Kerk nooit voorstander was van adoptie en er integendeel alles aan deed om dat ook dàt statuut te beperken.

Met advocaat Fernand Keuleneer mag gerust besloten worden dat koningin Fabiola alle rechten heeft als ieder van ons: ook de optimalisering van haar private nalatenschap en ook volgens de criteria van haar intieme overtuiging.

Dat heeft ze dus gedaan, al had ze het in voordeel van velen, helemaal anders kunnen doen.