Knack Extra: Waarom we massaal sporten

Deze Knack Extra is vanaf 15 juni verkrijgbaar samen met Knack Magazine.

Beweeg!Door Tanja VanhoeckeVoor wie de 20 km door brussel een makke gezondheidswandeling vindt, is er een fijn alternatief. De Tenzing Hillary Everest Marathon, te lopen op meer dan 5000 meter op de flanken van de hoogste berg ter wereld. Niet voor sissy’s, maar alles kan beter. In New York zoeken atleten al veertien edities lang naar de grenzen van hun uithouding in de Self-Transcendence 3100 Mile Race, 5649 rondjes in de Queens-wijk. Spirituele zelfoverstijging is het doel. En organisator en goeroe Sri Chinmoy noemt het een filosofie. Wie dagelijks niet minstens twee marathons aflegt, haalt de tijds-limiet niet, en wordt gediskwalificeerd.

Extreem in zijn duur allicht, maar niet in zijn route. Dat doen de Barkley Marathons beter. Die race bestaat uit vijf loops van 20 mijl, althans officieel, vijf keer 26 mijl is allicht dichter bij de waarheid – maar wie maalt nu om het verschil tussen 160 en 208 kilometer? Het hoogteverschil in één loop komt overeen met dat van twee Mount Everests, de plaatselijke doornstruiken halen je benen helemaal open en de bergen die je op moet, hebben namen als Rat Jaw, Little Hell, Big Hell en Coffin Springs. Omdat er geen pad is, blijft het grootste gevaar nochtans dat je verloren loopt, en dat ook even blijft.

In tegenstelling tot evenementen als de 20 km door Brussel, pronken wedstrijden als deze met het geringe aantal deelnemers, en het nog beduidend geringer aantal finishers. -Minder dan dertig atleten brachten de Self-Transcendence tot een goed einde. En de -Barkley Marathons tellen tot nog toe negen winnaars. Al moeten we daaraan toevoegen dat af en toe iemand erin slaagt de ‘Fun Run’ uit te lopen: slechts drie loops van 20 – of 26 – mijl.

Mag het verbazen dat mensen de 20 km door Brussel met zijn 24.000 finishers op 30.000 deelnemers een makke gezondheidswandeling vinden? En dat iedereen het als normaal beschouwt dat van de 20.000 amateurs die de Ronde van Vlaanderen rijden 4000 de volledige 259 kilometer afleggen? Wereldwijd en ook bij ons boomen de langeafstandsraces. In 2009 liepen in Amerika 467.000 mensen een marathon uit. Dertig jaar eerder waren dat er ‘slechts’ 25.000. De halve marathon is de populairste afstand. In het laatste decennium steeg het aantal fini-shers in Amerika met 131 procent.

En zo lijkt het alsof het lopen van een halve of een hele marathon volstrekt normaal is. Dat het binnen ieders bereik ligt. Wie anno 2011 begint te lopen mag zich vrijwel meteen verwachten aan de vraag of hij toch zeker de 20 km door Brussel meeloopt. De amateursporter steekt de prof niet alleen in wedstrijdafstanden naar de kroon: hij kleedt zich uitsluitend nog in hoogtechnische kledij en schoenen, rijdt met peperdure en vederlichte carbonfietsen, traint volgens de hartslagzones en de regelmaat die zijn schema voorschrijft, houdt bij hoe zijn trainingen verlopen en welke vooruitgang hij daarin boekt en kiest via zijn smartphoneapplicatie of hij daarbij met zichzelf of met een virtuele tegenstander in competitie gaat.

Hele en halve marathons lopen is niet per se gezond. Maar iedereen met enig verstand van zaken, zeg maar fysiologen, podologen en cardiologen gespecialiseerd in sport, zegt dat niets, maar werkelijk niets zo’n zaligmakende impact op je gezondheid heeft als sporten en gezond eten.

Vreemd genoeg heeft de sportarts in België echter nog altijd geen statuut. Sport is te breed, zo oordeelt het Riziv. Voor problemen met je knie ga je het best naar een kniearts, voor die met je hart, ga je naar een cardioloog, en voor die met je voeten naar de podoloog. Zou een en ander ermee te maken kunnen hebben dat je in dit land makkelijker een leven lang medicijnen en platte rust voorgeschreven krijgt dan dat iemand je op je levensstijl durft aan te spreken?