Luk Lambrecht

Klassiek/Hedendaags

Thomas Houseago is één van de weinige beeldhouwers die op basis van klassieke canons succes wist te verwerven bij een ruim publiek (****)

Museum Abteiberg was in de jaren tachtig hét toonbeeld van een tendens om het “imago” van een stad te verbinden met een architecturaal in het oog springend museum.

Dit prototype van postmodern museum was één van de allereerste dat paste in het toen nog stuntelende proces van “city marketing”.

Inmiddels zijn de tijden ferm veranderd en is dit museum in Mönchengladbach van de hand van de Oosterijkse architect Hans Hollein één van de vele geworden in de wereld en wordt het duidelijk dat dit soort complexe labyrint-architectuur niet altijd ten volle functioneert in dienst van het optimaal presenteren van moderne en hedendaagse kunst.

De kunst moet soms heel zwaar opboksen tegen de metershoge nauwe postmoderne spelonken of voelt zich gevangen en bevangen in de kleine rotondes die soms nauwelijks te vinden zijn voor het rondslenterende publiek.

Directeur Susanne Titz brengt hier in deze architecturale wirwar evenwel een ijzersterk programma met onlangs schitterende in de vaste collectie gemanoeuvreerde tentoonstellingen van ondermeer Robert Morris en Mircea Cantor. Ze weet als geen ander een tijdelijke tentoonstelling te plaatsen in de ongemeen rijke museumcollectie die vooral werd samengesteld door wijlen de legendarische directeur Johannes Cladders.

Momenteel loopt in Abteiberg een merkwaardige tentoonstelling met werk van de Britse beeldhouwer Thomas Houseago (1972). Weinigen weten dat deze beresterke beeldhouwer aan de dorpel van zijn carrière werd gesteund door een Belgische weldoener/verzamelaar zodat nu in de tuinen van de Salons De Montil in Essene nog altijd een aantal van zijn sculpturen te bewonderen valt… Twee jaar geleden schitterde Thomas Houseago ook al met “Red Man”, een pakkende rode figuur met zicht op zee in Blankenberge in de context van het kunstproject “Beaufort”.

De beeldhouwkunst van Thomas Houseago is en oogt tegelijk klassiek, mythologisch qua inhoud, “constructief” in de vorm en blijft geënt en haperen in de wereld van digitale games, fictie en drama.

De expo vindt zowel plaats in de aparte ruimte voor tijdelijke tentoonstellingen als in de schottenloze “vlakte” op het gelijkvloers van het museum.

In zijn deel “Dream Room Museum”, geparkeerd in de aparte ruimte voor tijdelijke expo’s lijkt zijn werk te gedijen als in een intiem atelier met ondermeer fragmenten van een been, een voet en maskers/koppen gezet in speciale en eenvoudige houten bib-kasten en op minimale sokkels.

Het maakt allemaal indruk; zelfs “museum” eenwerk dat zich hier aandient als een poppenkast waarin geld rolt…

Het werk van Thomas Houseago is herkenbaar figuratief maar blijft in gebeitelde staat ruw en stug. Houseago tekent soms met grafiet op zijn sculpturen en laat de wijze van ontstaan en constructie lekker zichtbaar waardoor het werk overkomt als een volkomen transparant creatie- en maakproces van driedimensionaal ingenieus in elkaar geassembleerde aparte stukken brons, hout of gips.

In de grote hal is het genieten van sculpturen zoals “Big Sister” die hier mooi wordt weerspiegeld in een werk van Michelangelo Pistoletto en waar andere sculpturen zoals “Cyclops” of “Biggest Spoon” op een dwarse manier in dialoog treden met die van Joseph Beuys. Men kan zich de vraag stellen of deze beeldhouwkunst hedendaags relevant is… Dat is het zeker omdat dit werk als het ware een synthese oplevert van wat de klassieke beeldhouwers zoals Rodin, Brancusi en Giacometti hem netjes voordeden, maar er is meer. Midden de jaren tachtig maakte de Amerikaan Bruce Nauman schitterende zwevende sculpturen gemaakt van aparte lichaamsdelen die letterlijk aan een fijn draadje bengelden. Het is misschien wel die eenvoudige maar krachtige draai van Bruce Nauman die als een frisse wind voelbaar is in de zalen vann Abteiberg. Thomas Houseago maakte ook nieuwe sculpturen voor het museum gebaseerd (bijvoorbeeld) op een deur aan de kantine met zware armknop. Dit soort werk alludeert op het belang van het alibi om “beeldend” te werken; de vorm is soms alles…

Deze tentoonstelling is in de context van het meer dan ooit versnipperde hedendaagse kunstveld belangrijk en een welgekomen toevoeging op het vele inferieure werk van kunstenaars die met alle mogelijke middelen proberen een “opvallend” en veela nietszeggend statement te doen.

Het potige sculpturale werk van Thomas Houseago die ook op het grasveld naast de inkom van het museum een onthoofde figuur plaatste die doet denken aan een gorilla… toont aan dat hedendaagse (beeldhouw)kunst relevant blijft in het verlengde van wat de meesten als “klassieke sculptuur” bestempelen.

“What Went Down” van Thomas Houseago nog tot 19 juni in Museum Abteiberg in Mönchengladbach

www.museum-abteiberg.de

luk lambrecht

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content