Klassiek: Eenvoud siert (* * * * *)

De Franse barokvioliste Amandine Beyer & Gli Incogniti speelden voor de eerste keer in ons land. Meteen het perfecte concert.

Wat mijn ervaring anno 2011 betreft, is de eerste vijfsterren-recensie binnen. De Française Amandine Beyer speelde gisterenavond haar eerste concert in België, in de Handelsbeurs in Gent. Deze nu 37-jarige barokvioliste uit het nest van Chiara Banchini, is al tien jaar heel goed bezig, eigenlijk sinds ze het barokviool-concours Antonio Vivaldi van Turijn won in 2001. Als radiomaker had ik al een tijdje door dat haar discografie met de minuut uitbreiding nam, – allemaal 17e en 18e eeuwse muziek voor viool en ensemble, of met pianiste Edna Stern (ook altijd aan te raden!!). Maar dat ze zo uitzonderlijk straalt op een podium, dat viel nog te ontdekken.

Eenvoud siert, en zij kan een mens met verstomming slaan. Met haar kleinschalige, hoogst verfijnde ensemble Gli Incogniti zorgde de lieflijke Beyer voor meesterlijk sensitief samenspel, zonder enige opsmuk. Op het programma twee componisten, twee perfecte tijdgenoten uit de 17e eeuw: de bekende Engelsman Henry Purcell en de onbekende Napolitaan Nicola Matteis. Matteis schreef muziek met een kwinkslag, op een bescheiden manier virtuoos, voornaam met een speels randje, discreet en toch opwindend, met hier en daar wat Iers en Turks pigment erin, en af en toe een gitaarsolootje.

Even pretentieloos was de uitvoering. Van overdreven ornamentatie geen sprake, ook niet in Purcell. Wel van liefdevol musiceren met verzorgde boogstreken, warm continuospel, pittige dialogen, aandacht voor ieder stilistisch detail in de partituur, ritmische precisie en vooral een discrete manier van ornamenteren. Heel discreet leidde Beyer de andere musici. Of is ‘leiden’ een verkeerd woord? Het was kamermuziek van topniveau waar iedereen met iedereen rekening hield.

De tweede violiste, Yoko Kawakubo, gaf ook al zo’n heerlijk ontspannen indruk. De gambaspeler Baldomero Barciela keek haast onafgebroken (op) naar Amandine Beyer, wat een prachtig schouwspel van wederzijds resepct opleverde. Francesco Romano wisselde met gemak tussen theorbe en barokgitaar en haalde op een prettige manier af en toe de aandacht naar zich toe. Je kon een speld horen vallen tijdens zijn solootjes. Anna Fontana aan de klavecimbel betoverde door een prachtig toucher en verfijnde nuances.

Dat deze musici, en in het bijzonder Amandine Beyer, veelgevraagde musici zijn lijkt me logisch. Hoe kan het dat ze nu pas in ons land optreden? Is er de angst dat een onbekende naam geen volle zalen trekt? Wel, dan heeft de Handelsbeurs bewezen veel artistieke moed te bezitten. Wie echt van barokmuziek wil genieten, schaffe zich al zeker de cd met muziek van Nicola Matteis aan: False consonaces of Melancholy (Zig Zag Territoires). Of nogbeter, ga naar haar volgende optreden in de concertzaal. In Flagey speelt ze binnenkort Bach en Vivaldi.

Greet Van ’t veld

Volgend concert op 1 juli in Flagey, Brussel

www.amandinebeyer.com