Jonge bouwers: ‘Vrijstaand bouwen is bijna een misdaad’

Een ruim, vrijstaand huis met veel groen erbij: het blijft dé droom van nogal wat Vlamingen.

De Vlaamse Bouwmeester is geen fan van die vrijstaande huizen: ze verslinden plaats, en vaak is de bereikbaarheid niet optimaal. Maar de Vlaming zoekt zijn huis niet aan de hand van de criteria achter de Mobiscore, en dat lijkt ook niet te veranderen. Sinds 2011 werden er in ons land 43.182 vrijstaande woningen gebouwd, ongeveer een derde van alle nieuwbouw.

‘Ik ben elektricien van beroep en kom vaak in nieuwe woningen waarvan de bouwheer denkt dat ze erg origineel zijn, terwijl het een zoveelste saaie blok in witte crepi met gietbetonnen vloeren is. Dat wilden wij niet: ons huis moest iets bijzonders worden. De dakgoten verzinken in het dak, en we vonden natuursteen in een groeve in Namen. We kiezen voor een bijna energieneutraal houtskelet met lokale materialen en zuinige technieken. Het werk van architect Frank Lloyd Wright diende als inspiratie.

‘Vrijstaand bouwen is bijna een misdaad, als je de Vlaamse Bouwmeester hoort. Maar iedereen naar de stadscentra en daar op een kluitje samenhokken: ik geloof niet in dat verhaal. Er bestaat ook iets als “stadsprovincialisme”: zodra je in een stad zit, raak je er niet meer uit. Een concert in Antwerpen is voor mijn Brusselse vrienden onhaalbaar, wegens geen trein terug. Zelf sta ik op drie kwartier in Antwerpen of Gent, Brussel doe ik in een uur. Met de auto, ja. Maar het openbaar vervoer is nooit sneller, zelfs niet in de spits.

‘Ik restaureer oldtimers en verzamel jukeboxen. Dat zijn plaatsrovende hobby’s die in de stad onmogelijk zijn. Als wij een feestje geven, zetten we stoelen in onze ruime tuin. Hoe pakken stadsbewoners dat aan? Huren zij dan een zaal?’

‘Onze huidige woning hebben we eigenhandig opgeknapt, maar deze keer besteden we bijna alles uit. Dat is veel minder stresserend. Momenteel wonen we in een rijhuis aan de ring van Leuven. We zagen ons daar oud worden, maar de kinderen snakken naar vrije ruimte. En hoewel we grondig hebben gerenoveerd, blijft ons rijhuis gehorig en wordt het er warm in de zomer. Bij elke hittegolf of wanneer de kinderen eens druk waren, groeide de twijfel… We zagen deze kans vlak bij Heverlee-bos en hebben de sprong gewaagd. Als alles goed gaat, verhuizen we volgend voorjaar.

‘Wij houden van Leuven. Er hangt een fijne internationale sfeer die je zin geeft om de stad in te trekken. Oud-Heverlee is maar een paar kilometer verderop, en toch steekt het dat we dit achterlaten. Die nieuwe projecten aan de Leuvense Vaartkom of het Janseniuspark zien er prachtig uit, maar dan gaat ons budget op aan een erg duur gezinsappartement in de stad, zonder extra ruimte voor de kinderen. Wij rijden niet graag met de auto, en zullen ons ook in Oud-Heverlee verplaatsen als stadsmensen: met de fiets dus.’

‘We hebben een Mobiscore van 7,8. Dat is redelijk, maar ook niet fantastisch. Ik heb al over het hele land gewoond, maar ik heb me nog nooit zo mobiel gevoeld. Vijf minuten en ik zit op de E19. Is het daar file, dan neem ik de A12. Pendelen naar Brussel, Antwerpen of Mechelen valt mee vanuit Rumst. Daarom is deze streek zo duur. Mijn vrouw en ik werken in het lokale ziekenhuis. We zouden te voet naar ons werk kunnen. Idem voor de toekomstige school van onze peuters.

‘Er ligt een natuurgebiedje tegenover het huis en achter onze tuin mag niet gebouwd worden. Sinds we hier wonen, ben ik fan van de betonstop. (lacht) Gelukkig kochten we net voor die werd afgekondigd. Ik heb de indruk dat de prijzen sindsdien behoorlijk zijn gestegen. Ons stuk grond is 4800 are groot. Zelfs als we een grote tuin aanleggen – de werken zijn gepland – hebben we overschot. Mocht u iemand kennen die paarden wil stallen…’