In een interview met de krant De Zondag blikt Ulla Werbrouck terug op haar leven na de sport. ‘In dat federaal parlement liep ik verloren, dat geef ik eerlijk toe.’
Ulla Werbrouck (44) heeft moeilijke maanden achter de rug. Haar vader, zo belangrijk voor haar, verloor een meedogenloze strijd tegen kanker. Ze heeft hem bijgestaan zo goed ze kon. Daarom heeft de iconische judoka lange tijd een interview afgehouden. Maar stilaan valt haar leven weer in de plooi. En wil ze weer luidop mijmeren. Over wat is en wat (niet meer) komen zal. Over haar politieke carrière en over haar judovader Jean-Marie Dedecker.
Hoe belangrijk was Jean-Marie Dedecker in jouw carrière?
Jean-Marie is mijn judovader. Al sinds mijn vijftiende vormden wij een Siamese tweeling. Hij was een goede trainer, zeker tactisch, maar ik beschouwde hem in de eerste plaats als mijn vertrouwenspersoon. Weinig mensen wisten zoveel over mij als Jean-Marie.
Niet iedereen vond hem zo aangenaam als coach.
Dat klopt. Hij was hard voor iedereen, maar hij had het moeilijk om mij onder mijn voeten te geven. Dat deed hij dan per brief. (glimlacht) Ik wist dat als ik zou luisteren naar hem, de resultaten zouden volgen. Ook mijn ouders vertrouwden hem voor honderd procent.
Was het alleen om hem te plezieren dat je in de politiek gestapt bent?
Ja en neen. Het was niet de bedoeling dat ik al in 2007 verkozen zou worden. Ik stond alleen op de lijst om hem te helpen. In dat federaal parlement liep ik verloren, dat geef ik eerlijk toe. Voor het Vlaams parlement wou ik wel verkozen worden. Vlaamse materie, zoals sport, boeide mij wel. Maar ik heb daar geleerd dat je als lid van de oppositie altijd met je kop tegen de muur botst.
Laat Jean-Marie maar columns schrijven, dat doet hij goed.
Dedecker wil zijn partij opnieuw lanceren. Zal dat met Ulla Werbrouck zijn?
(direct) Neen. Ik heb de politiek geprobeerd, ik heb daar geen spijt van, maar ik heb het ook gehad. Dat was uiteindelijk niets voor mij. Jean-Marie weet dat. Hij zou misschien ook beter stoppen. Wat hij gerealiseerd heeft, is uniek, maar je moet soms je nederlaag aanvaarden. Laat hem maar columns schrijven, dat doet hij goed.
Waarom heb jij geen boek geschreven over je uitzonderlijke carrière? Jammer, hè. (lacht) Nee, ik ben soms een rare. Als iedereen een boek schrijft, wat is daar dan nog leuk aan? Ik heb ook geen zin om mijn ziel volledig bloot te geven aan iedereen. Ik lijk misschien een open boek, maar het achterste van mijn tong zal je niet snel zien.
(Paul Cobbaert)
