Peter De Roover (N-VA)

‘Is Pegida een ongewenst kind van Angela Merkel?’

Peter De Roover (N-VA) Kamerlid voor N-VA

‘Wie de burgers wil sussen met de bezweringsformule dat we de klus wel zullen klaren, zonder eerlijk te communiceren over de ernstige gevolgen, verliest aan geloofwaardigheid en legt de weg open voor de Pegida’s van deze wereld’, schrijft Peter De Roover (N-VA). ‘Of zijn we de vele teleurgestelde kiezers vergeten die in de jaren 90 hun heil zochten bij het Vlaams Blok?’

Recent zagen in mijn omgeving twee jongetjes het levenslicht. Ze worden als Gust en Boris het leven ingestuurd. Robuuste namen waarmee de zelfbewuste ouders de hoop uitspreken dat hun heel erg gewenste spruiten stevig op de poot in het leven zullen staan.

No- nonsensnamen ook die schril afsteken tegen de frivole lettercombinaties die we wel eens op andere geboortekaartjes voor de familienaam gedrukt zien. Pegida zou zo’n voorbeeld kunnen zijn. Maar Pegida is geen dochter van hipsters, wel een Duitse burgerbeweging die zegt uiting te geven aan de angst van verontruste burgers voor de toevloed van asielzoekers. Meer nog, ‘wir sind dat Volk’ beweren de plakkaten die op Pegida-betogingen worden meegedragen. Dat zijn trouwens de bravere pancartes in die optochten want de sloganistiek van Pegida wordt niet bepaald gekenmerkt door fijnzinnigheid.

‘Is de Pegida-beweging een ongewenst kind van Angela Merkel?’

Ze hakken daar met de grofste bijlen. Pegida is een grimmige, boze beweging die in het najaar van 2014 werd opgericht uit protest tegen de komst van een aantal asielcentra in Dresden. Na de aanvankelijke successen, vooral in het oostelijke Saksen, volgde een inzinking. Voorman Lutz Bachmann bleek niet bepaald zuiver op de graat. Oude foto’s waarop hij poseert als Hitler deden wenkbrauwen fronsen. Dat hij vroeger veroordeeld werd voor slagen, verwondingen, inbraak, diefstal en handel in cocaïne maakte hem niet meteen geloofwaardig als woordvoerder van de brave burger. De spreekwoordelijke ideale schoonzoon is Bachmann allerminst. Toen hij asielzoekers dan bovendien kwalificeerde als ‘vee’, ‘afval’ en ‘strontzakken’ viel het doek voor hem… heel even. Bachmann werd na een korte retraite van drie weken door de aanhangers weer verkozen tot woordvoerder.

De verhalen over achterhonderduizend tot anderhalf miljoen asielzoekers voor 2015 joegen de wind echter weer stevig in het Pegida-zeil. De sfeer verkoelt snel. Duitsland zit intussen al voorbij de 500 aanslagen op plaatsen waar vluchtelingen opgevangen worden. Niet alleen de islam kampt met uitingen van radicalisering en daar uit volgend gebrek aan respect voor fundamentele waarden.

‘Opiniepeilingen negeren kan een kwaliteit genoemd worden voor een politicus; de publieke opinie negeren, past veel minder in een democratisch bestel.’

Pegida wordt in de vitrine gezet als het gezicht van het gore Duitsland tegenover de ruimhartige versie van Angela ‘Wir schaffen das’ Merkel. Maar misschien is Pegida wel degelijk een kindje, meer bepaald de ongewenste spruit van Angela. Spruit van voortspruiten. Haar hartverwarmende verzekering dat Duitsland de klus wel zal klaren, klonk moedig. ‘Goed dat ze zich niet door opiniepeilingen laat leiden’, merkte EU-commissievoorzitter Jean-Claude Juncker het voorbije weekeinde nog op. Opiniepeilingen negeren kan een kwaliteit genoemd worden voor een politicus; de publieke opinie negeren, past veel minder in een democratisch bestel. De lijn tussen het ene en het andere is dun en vaag.

Op de slogan ‘Wir schaffen das’, volgt uiteraard de vraag: ‘Was schaffen wir denn?’ Merkel en consoorten blijven daarover erg flou. Ze wekken de indruk dat de uitdagingen best beheersbaar zijn en verwerpen de bekommernissen van vele, ook onverdachte burgers als redeloze paniekzaaierij.

Bijkomende druk op het sociale systeem

Maar een instroom van ruim 1% van de bevolking op slechts één jaar tijd is natuurlijk wél gigantisch. Lokale beleidvoerders van alle partijen schreeuwen het uit dat ze de zaak niet onder controle kunnen houden. Zwaargewicht Wolfgang Schäuble uit Merkels regering suggereert dat de sociale uitkeringen voor vluchtelingen best verminderen omdat het draagvlak uitgehold dreigt te worden. Experten voorspellen massieve belastingverhogingen ten gevolge van de bijkomende druk op het sociale systeem. Economisten spreken de verwachting uit dat het in Duitsland pas ingevoerde minimumloon door de injectie van honderdduizenden nieuwe ongeschoolde arbeidskrachten moet worden afgeschaft.

Volgens Hans-Werner Sinn, president van één van de meest gerespecteerde Duitse denktanks, moet de pensioenleeftijd bijkomend worden opgetrokken om de kosten van de integratie van de asielzoekers te kunnen dragen. De studies die ‘aantonen’ dat de nieuwe inwijkelingen onze economie een positieve opstoot kunnen geven op voorwaarde dat ze beroepsactief worden, overtuigen niet als uit statistieken blijkt dat zo’n 70% van de vluchtelingen laaggeschoold is. De brave burger ziet dat het huidige integratieproces niet van een leien dakje loopt en de nieuwe instroom daar bovenop komt. Mensen zijn geen computerprogramma’s die naar goeddunken kunnen geherprogrammeerd worden. We hebben het hier niet meer over provocerende geraaskal van volksophitsers die handelen in angst en verkramping.

‘Wij zijn toch de jaren ’80 en ’90 niet vergeten toen vele kiezers de indruk kregen totaal genegeerd te worden door het multicultuurfeestgedruis en dan maar teleurgesteld heil zochten bij het Vlaams Blok?’

Wie de burgers wil sussen met de bezweringsformule dat we de klus wel zullen klaren, zonder eerlijk te communiceren over de ernstige gevolgen, verliest aan geloofwaardigheid en legt de weg open voor de Pegida’s van deze wereld. Wij zijn toch de jaren ’80 en ’90 niet vergeten toen vele kiezers de indruk kregen totaal genegeerd te worden door het multicultuurfeestgedruis en dan maar teleurgesteld heil zochten bij het Vlaams Blok? Iedere overwinning van die partij deed de beleidsvoerders zich nog meer afwenden van die kiezers. Wie de paralellen ziet kan zich iets voorstellen bij de Duitse term ‘Aha-erlebnis’.

Misschien halen we de goeie oude Winston Churchill best nog eens boven. Die was zo eerlijk om ‘niets meer dan bloed, geploeter, tranen en zweet te beloven’. Ook deze crisis heeft een prijs waarvan de afbetaling generaties in beslag zal nemen zoals de Duitse president Joachim Gauck enkele weken geleden voorspelde. Daar eerlijk in zijn, is het minste wat mensen van politici mogen verwachten.

Er voor zorgen dat die prijs betaalbaar blijft eveneens. Politici moeten duidelijk maken of ze bij de opvang van oorlogsslachtoffers kiezen voor kwaliteit of kwantiteit. Het is onze humanitaire plicht om plaats te maken voor een deel van de wereldwijde vluchtelingenstroom. Hoe groter echter die instroom hoe minder goed we die mensen zullen kunnen opvangen. Die tweespalt kan niet zomaar worden genegeerd.

‘De kiezers mogen rekenen op empathie, zoeken terecht politici die hun belangen verdedigen en willen uiteraard ernstig genomen worden.’

Ook de inwoners van Europa hebben het recht ‘Life, Liberty and the pursuit of Happiness’ te bewaren en na te streven, ook voor Gust en Boris. De kiezers mogen rekenen op empathie, zoeken terecht politici die hun belangen verdedigen en willen uiteraard ernstig genomen worden. Als verstandige politici dat vergeten, springen gevaarlijke extremisten graag in het gat. Zij zullen dan aanhang winnen voor ‘oplossingen’ die heel dicht aanleunen bij recepten die we fundamenteel moeten afwijzen en zowaar akelig sterk lijken op die van IS.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content