Yamila Idrissi (SP.A)

‘Ingenieur Mahlous of leerkracht Özkan blijven op onzichtbare muren botsen’

Yamila Idrissi (SP.A) Vlaams parlementslid voor SPA in Brussel

‘De vraag die we ons moeten stellen is niet of integratie mislukt is, maar wel hoe lang we al dat talent, al die rijkdom – waar we met zijn allen jaren aan een stuk in hebben geïnvesteerd – nog gaan verspillen’, schrijft Yamila Idrissi (SP.A).

Turning Point. Zo noemt de 28-jarige onderneemster Sihame El Kaouakibi haar spin-off-bedrijf. “Ik wil en zal de CEO’s duidelijk maken dat er talent is. Ook bij mensen met een andere achtergrond.” Een betere naam had ze niet kunnen kiezen, want waar Vlaanderen na 50 jaar migratie staat, is precies een kantelpunt. Met de regelmaat van de klok verkondigen verschillende stemmen dat de integratie in ons land mislukt is. Het hangt af van welke bril je opzet, maar die discussie voer ik al lang niet meer. Om de simpele reden dat er nog groter onheil op komst is, als we al die verschillende brillen niet afzetten

‘Ingenieur Mahlous of leerkracht Özkan blijven op onzichtbare muren botsen’

Zo is de belangrijkste conclusie van een studie in opdracht van de Koning Boudewijnstichting die vorige week verscheen dat de Marokkaanse en Turkse middenklasse groeiende is. Ze dichten de kloof, hoera! Gelijktijdig met die nieuwe status is er het groeiende bewustzijn van een hele generatie. Dubbele hoera, toch? Helaas niet, want ingenieur Mahlous of leerkracht Özkan blijven op onzichtbare muren botsen. De frustratie over discriminatie in ons onderwijs én op onze arbeidsmarkt neemt zelfs toe met het opleidingsniveau: wie hier geboren is en verder heeft gestudeerd, is vaker gedesillusioneerd. De helft (!) is zelfs ronduit gedemoraliseerd en voelt zich niet als Belg erkend. Wie kan het hen dan kwalijk nemen als ze elders een toekomst opbouwen waar ze wél naar waarde worden geschat? En wie verliest er dan in the end?

‘Hoeveel tijd willen we nog verkwisten vooraleer we beseffen dat die groeiende groep gekleurde namen en gezichten ook onze talenten zijn, ook onze consumenten, ook onze patiënten?’

Welke samenleving kan zich immers permitteren om geen winst te maken? De onze blijkbaar, want dat is precies wat wij doen. Wij, politieke partijen. Wij, werkgevers. Wij, in de supermarkt. Wij, in het ziekenhuis. Wij, met zijn allen in onze hoofden. Hoeveel tijd willen we nog verkwisten vooraleer we beseffen dat die groeiende groep gekleurde namen en gezichten ook onze talenten zijn, ook onze consumenten, ook onze patiënten? Niet van morgen, maar van nu én gisteren. En toch blijven we stekeblind voor dat zelfbewustzijn, die realiteit die ik weiger een nieuwe realiteit te noemen. Ze ligt al jaren voor onze neus, maar we blijven maar de andere richting op kijken.

Achterhaalde spreidstand

Neen, dan sussen we liever ons geweten met een eenvoudige tweedeling: ofwel is Abdellah de knuffelmigrant die een rolmodel is voor iedereen (“Kijk eens hoe ver die het gebracht heeft, zie je wel dat het kan!”), ofwel wentelen we hem in miserabilisme. Dan is hij de “grote sukkelaar” die geen kansen krijgt en die we uit het slop moeten halen. We hebben er allemaal schuld aan, terwijl die spreidstand in werkelijkheid achterhaald is. Wanneer gaan we – excuus voor het woord, maar ik ben het werkelijk spuugzat – uit dat verdomde denkpatroon treden? Als het te laat is? Het is niet langer een of-of-verhaal, maar een en-en-verhaal. Is de groeiende Turkse en Marokkaanse middenklasse trouwens niet ontstaan uit die kwetsbare groep van weleer? 60% (met Marokkaanse roots) tot 80% (met Turkse roots) heeft intussen een eigen woning. Met andere woorden, zij zijn vaak evenveel middenklasse én Vlaming én Belg als hun blanke buur Jan Janssens die met een baksteen in zijn maag geboren is.

Knuffelmigrant versus zonder-kansen-migrant

De vraag die we ons moeten stellen is dus niet of integratie mislukt is, maar wel hoe lang we al dat talent, al die rijkdom – waar we met zijn allen jaren aan een stuk in hebben geïnvesteerd – nog gaan verspillen. Meer nog – en dat hebben we niet in de hand – hoe lang zullen de Mahlousen en de Özkans van morgen deze situatie nog dulden? In Casablanca stikt het nu al van het talent dat hier bij ons is opgeleid. Het is tijd dat we dat bewustzijn creëren. Anno 2015 staan we voor een turning point en kunnen we ons niet langer permitteren om met beide voeten in de Vlaamse klei te blijven ploeteren.

We moeten weg uit dat verroeste tweesporenstelsel (knuffelmigrant versus zonder-kansen-migrant) en dat éne spoor bewandelen. Zonder respect, zonder erkenning, zonder een stevige voet in onze samenleving zijn “die van ons” weg en worden we met zijn allen armer. Wie zou hen ongelijk geven? Dat is een pak erger dan een mislukte migratie. Dan pas staan we voor een fundamenteel probleem. Dus Vlaanderen, get used to it en zet die brillen af als je wil winnen. Het is hoog tijd dat we de evidentie omarmen. Meer nog, ontginnen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content