Iedereen verdacht, lijkt dezer dagen in Antwerpen wel de nieuwe definitie van de rechts-staat

Wat traditioneel doorgaat voor de “krabbenmand van justitie” is er soms ook het liefdesbed van, al is het maar voor een one night stand, of voor één van opvolgende huwelijken en relaties. Allemaal mensen en een kleine wereld.

Het hof van beroep ging er in Antwerpen van uit dat minstens een schijn van partijdigheid voorhanden was wanneer een ambtenaar van de fiscus betrokken bleek in een onderzoek gevoerd door het Parket waar diens echtgenote werkte.

Merkwaardig: niet zo lang geleden oordeelde dat zelfde hof dat er geen schijn van partijdigheid voorhanden zou zijn wanneer de voorzitter van de raadkamer in een fiscaal diamant dossier zetelt nadat die deel genomen heeft aan de dank zij Panorama wereldkundig gemaakte uitstap in de Indische tempel.

Dat eens te meer schitterend cultureel initiatief van rechtbankvoorzitter Mahieu – ook al intern gecontesteerd bij een bezoek aan het MAS – dreigde noch min noch meer heel de Antwerpse rechtbank te besmetten met een ‘schijn van partijdigheid’. Dat juridisch gevaar werd toen dus deskundig afgewend.

Nu gaat het niet eens om een keuze: de “keuze” van magistraten die – blijkbaar herhaaldelijk – door hun rechtbankvoorzitter aangemoedigd werden het culturele hart van de Antwerpse diamant te ontmoeten.

Nu gaat het om het echte toeval van lots- en liefdesgenoten: raakvlakken van partners in bed en professionelen in de fiscus.

Kan dat eigenlijk verwonderen. De topambtenaren van vandaag waren ooit jong. Ze koesterden decennia geleden vaak meer de vrienden en vriendinnen in het kot van hun universiteitsstad dan de boeken van de prof. Als die – soms opdringerige – vriend zelf al die prof niet was natuurlijk.

Jaar na jaar ontmoetten ze elkaar en ook affectief niet zonder gevaar. Advocaten trouwden met parketmagistraten, parketmagistraten met rechters, de ene maakte promotie en de andere haalde hem of haar in. Ze bleven vrienden, deden ‘alsof’ of werden vinnige vijanden.

Wat traditioneel doorgaat voor de “krabbenmand van justitie” is er soms ook het liefdesbed van, al is het maar voor een one night stand, of voor één van opvolgende huwelijken en relaties. Allemaal mensen en een kleine wereld. Ook soms kleine mensen.

In de tijd dat nog enkel politiek benoemd werd, bleven – soms – gulden regels gerespecteerd. Parketmagistraten raakten enkel benoemd buiten het arrondissement van hun partner. Vrederechter werd je niet waar je echtgenoot z’n advocatenbureau had.

Het volstaat er zeer recente voordrachten van de Hoge Raad voor de Justitie op na te slaan om vast te stellen dat dit nu geen enkel bezwaar meer blijkt. Toegegeven: wanneer vroeger een parketmagistraat élders benoemd werd, was het maar een kwestie van tijd tot de echtgenote haar kantoor verhuisde. ‘De man volgen’ was immers ooit een letterlijke regel in het trouwboekje.

Betekent dat meteen dat aan de koffietafel beroepsgeheimen uitgewisseld worden of in bed een pittig dossierdetail in het oor gefluisterd ?

Bij drukbezette professionelen luidt het aan het ontbijt wellicht vaker “schat, ik moet er vandoor” en ’s nachts “nu niet, schat”, eerder dan “moet je eens weten … ”

Quality time is nu eenmaal zeldzamer naarmate het hiërarchisch beroepsniveau stijgt.

Het onderzoek in de DSK-affaire in New York illustreert een andere aanpak dan de Antwerpse rechtspraak die plots uitgaat van een amalgaam tussen intimiteit en inbreuken op elementaire deontologie.

De New York Times van 19 juni 2011 relateert hoe op een zaterdagavond de gsm van een advocaat, Marc A. Agnifilo, rinkelt tijdens het avondmaal met zijn drie kids. Zijn ‘law partner’ roept hem op voor de verdediging van de pas aangehouden directeur van het IMF.

Straks zal de wereld even kantelen: van de Franse presidentsverkiezingen tot in het net niet failliete Griekenland.

Maar ook dit huishouden houdt even de adem in. Zijn echtgenote, Karen Friedman Agnifilo, is immers chef van de afdeling die de vervolging zal waarnemen voor de procureur van Manhattan. Met die moeilijke situatie werden ze tot dan al een twaalftal keer geconfronteerd en steeds volbrachten ze elk hun job.

Karen werd niet gewraakt in een case die de wereld deed daveren van Dallas tot Davos.

Justitie wemelt dan wel van de kletstantes maar die doen het dan ook berekend voor de carrière. Er zijn ook anderen, zonder geldingsdrang en zelfs met een ideaal.

De verdachtmaking van fraudejagers door het Antwerpse hof van beroep leverde de vrijspraak van een fraudeur op. “Iedereen verdacht” lijkt dezer dagen in Antwerpen wel de nieuwe definitie van de rechts-staat.

Zo zien we wat dat oplevert en wellicht komt dat procureur-generaal Liégeois in zijn oorlog met Gerda Vervecken schitterend uit.

Ondertussen had mevrouw Liégeois nog meer geluk. Alle gegevens die zij nodig had voor haar dagvaarding van 4 mei 2012 tegen Yves Desmet, haalde ze uit de ochtendkrant. Ook aan het ontbijt.