Hoe sociaal is N-VA nu eigenlijk?

Toegegeven het sociale luik van de N-VA congresteksten geraakte wat ondergesneeuwd in de media, behalve als het ging over een gemeenteraadslid uit Lovendegem, die de teksten niet sociaal genoeg vond. Ondertussen nam de man dan toch weer wat gas terug… Tot daar hét sociale aspect van de teksten die in de media doorsijpelde? Ergens is het ook logisch dat zo’n lawine aan inhoud niet compleet de media haalt. Maar het is dus een risico. Als ook maar één N-VA lid de teksten niet sociaal genoeg vindt, dan rijdt de partij in het defensief en kan ze niet meer sociaal zijn?

Inhoudelijk werd er in de media vooral gefocust, voor wat het sociale luik betreft, op een kortere werkloosheidsduur (zoals dit in andere landen al langer het geval is). Veel minder werd er gefocust op andere elementen zoals pakweg een toegankelijke gezondheidszorg en een versterking van de eerste pensioenpijler (iets wat de socialisten al in februari 2010 lieten varen). Ook werd er veel minder gefocust op ‘wat na de werkloosheidsuitkering’ of ‘welke effecten genereert dit’.

Uit de teksten blijkt namelijk dat de werkloosheidsuitkering in eerste instantie hoger zal zijn en dat men pas nadien in een soort activeringsuitkering terecht komt alvorens men terug valt op de bijstand. Men vergeet (en dat vooral) dat werken ook van belang is voor de menselijke eigenwaarde, naast het pure inkomen. Ten slotte financiert iedereen die werkt de sociale zekerheid en doen er bijgevolg ook minder mensen beroep op de sociale zekerheid. Ik kan dan ook best Inge Vervotte citeren die op de Toekomstverkenningen Richard Celis (12/10/2013) voor 500 man te Antwerpen verklaarde dat de cliënten van de Emmaüsgroep geen ‘zinvolle bezigheden willen’, maar een echte job… een job betekent namelijk ook een (re-)integratie in de maatschappij.

Het terugdringen van de werkloosheid en het activeren van iedereen zal, naast het saneren van het staatsbestel, de inkomsten leveren die nodig zijn. Met dien verstande dat er bijgevolg geïnvesteerd moet worden in re-integratiediensten (via ons Huis van het Werk) en dat ook werkgevers moeten nadenken hoe ze een oudere werknemer een aangepaste job kunnen aanbieden rekening houdende met zijn leeftijd en fysieke capaciteiten. Ten slotte moeten we beseffen dat sommigen onder ons echt niet kunnen werken…. Verwoordingen als “snoeien in de sociale zekerheid” of “harde liberale koers” zijn dan ook compleet onterecht. Er zal ook binnen de overheidsuitgaven geschoven kunnen worden met budgetten, een terechte bezorgdheid die prof. Maus uitte in De Morgen (29/10/2013). Op die manier zal het voor pakweg de gezondheidszorg, zoals congresvoorzitter Weyts duidelijk meegaf op Radio 1 (28/10/2013), mogelijk worden verder te investeren in innovatie, de vergrijzing en chronische zorg op te vangen, de bijzonder dure zesde staatshervorming te financieren (ouderenzorg is de bad bank van de gezondheidszorg) en het gedeelte dat de patiënt uit eigen zak betaalt langzaam terug te dringen. Dit zijn namelijk 4 fenomenale uitdagingen voor de komende 20 jaar.

Deze efficiëntie-oefeningen zullen onder andere een antwoord bieden op de uitdagingen die dezer dagen breed in de pers worden uitgesmeerd. Door bijvoorbeeld de verplichte aanvullende ziekteverzekering af te schaffen vloeit alvast om en bij de 700 miljoen euro terug naar de modale Belg. Dit is alvast een eerste kleine stap in het terug dringen van het out-of-pocket gedeelte. Verder zit nog veel vet op de soep in de gezondheidszorg. Zonder aan kwaliteit in te boeten kunnen gemakkelijk vele honderden miljoenen euro’s gevonden worden, die opnieuw geïnvesteerd kunnen worden in de 4 uitdagingen waar we voor staan. Die oefeningen zullen ook leiden tot een terugverdieneffect (wat wetenschappelijk gestaafd is).

Dat N-VA conservatief is, mag men gerust poneren. Sinds Bart De Wever in 2003 in zijn essay over Burke ook duiding gegeven heeft over dat conservatisme, heeft het ook een andere connotatie gekregen en is het los gekomen van het pejoratieve. Gemeenschapsvorming is dan ook sterk aanwezig in de congresteksten en dit staat in schril contrast met het liberalisme dat enkel en alleen vertrekt van het individu. Dan rest er de vraag of de socio-economische thema’s in de congresteksten de N-VA “de Open VLD langs rechts voorbij steken”. De zogenaamde liberale recepten van belastingverlaging kunnen bezwaarlijk liberaal genoemd worden aangezien de belastingdruk voor iedereen alleen maar is toegenomen en dat met liberalen in de federale regering. Belastingen verlagen geeft zuurstof aan ondernemers en gezinnen, waardoor er weer geïnvesteerd en gewerkt wordt en daardoor de sociale zekerheid weer zeker wordt. De discussie voeren hoe liberaal of sociaal de N-VA is een zinloze discussie. Men moet alle maatregelen nemen om te zien of dit het recept voor de toekomst is, zodat welvaart en welzijn gegarandeerd wordt. Men stopt dus beter met pogingen van etikettering en focust zich beter op de totale inhoud.