Peter Casteels

‘Hoe moet het zijn om een vader te hebben die meerijdt in de Vrijheidsbrigade?’

Zoals je je ouders door de jaren heen stilletjes ziet veranderen, komt het bij kinderen met schokken en verrassingen.

Ik probeerde me vorig weekend voor te stellen hoe het moet zijn om een vader te hebben die meerijdt in een Vrijheidskonvooi. Zou hij ons, zijn kinderen, dan in de familie-Whatsapp op de hoogte houden van zijn vorderingen op de weg? We hadden waarschijnlijk al jaren niet meer over politiek gesproken met hem, en niemand durfde nog te vragen op welke partij hij stemde. Maar door de kleine, misnoegde opmerkingen die hij soms maakte, die telkens beantwoord werden met een korte stilte, zou niemand daar echt aan twijfelen.

Misschien zegt hij op voorhand tegen een krantenjournalist: ‘De CST-pas betekent het einde van de democratie.’ En wil hij, net als de andere deelnemers, niet dat zijn achternaam wordt afgedrukt – maar zijn voornaam en een korte beschrijving zijn natuurlijk al genoeg voor ons om hem te herkennen. Als een dickpic waarop het streepje interieur op de achtergrond genoeg is voor de familie om te weten wie de foto heeft gemaakt. Trots als hij is op de eerste keer dat hij in zijn leven tot actie overgaat, appt hij onderweg de details van zijn tocht. Met hoeveel hij denkt dat ze zijn, waar ze worden tegengehouden door de politie, en hoe vaak andere mensen goedkeurend claxonneren. Alleen onze moeder reageert erop.

Hoe moet het zijn om een vader te hebben die meerijdt in de Vrijheidsbrigade?

Ik beeldde me – in een winterzonnetje, achter glas – evengoed in dat ik een tienerzoon heb die het al tot voorzitter van de Vlaamse Jeugdraad schopte. Daar is elke ouder trots op, zeker als hem dat zelfs voor zijn twintigste al een column in Knack oplevert. In de eerste die van zijn hand verschijnt, zegt hij meteen en zonder veel voorbehoud zijn vertrouwen in dé politiek op. ‘Get your shit together’, wil hij in 2024 blijkbaar, in drukletters, op zijn stembiljet schrijven. Het zal dan de eerste keer zijn dat hij oud genoeg is om te mogen stemmen.

Zoals je je ouders door de jaren heen stilletjes ziet veranderen, komt het bij kinderen met schokken en verrassingen. Ik was al wat geschrokken toen mijn zoon het Wintermanifest ondertekende, maar dit is nog van een andere orde. Bij verkiezingen heeft iedereen aan één politicus genoeg. Van eentje hoef je maar het bolletje in te kleuren of aan te tikken. Blijkbaar is geen enkele politicus mijn zoons stem nog waard. De zwartgalligheid beneemt me de adem, vooraleer ik de pagina uitscheur om te bewaren. Als ik hem ’s avonds op televisie zie, en hij wordt over zijn column ondervraagd door Bart Schols, moet ik er alweer een beetje om lachen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content