Hoe lang kan België nog standhouden?

‘Na de politieke verwikkelingen van de afgelopen dagen, rijst de vraag hoe lang België nog kan standhouden’, schrijft politiek essayist Jules Gheude. Eén ding is zeker : indien de Zweedse coalitie een vroege dood sterft, zal het Vlaams-nationalisme nog meer vooruitgang boeken en de vorming van een nieuwe regering onmogelijk maken.

Wie kan er na de politieke verwikkelingen van de afgelopen dagen denken dat België nog lang kan standhouden?

We schreven het eerder al, de Staten Generaal van Wallonië keurde het akkoord van de Zweedse coalitie goed omdat het de economische en budgettaire situatie kan herstellen en tegelijkertijd over het behoud van de fundamentele sociale aspecten van ons land waakt. Hoewel de vakbondsorganisaties al hebben beslist de ganse machine te verlammen.

Het regeringsakkoord focust op het sociaal overleg. Maar zoals Patrick Dewael (Open VLD) het echter opportuun herhaalde op 15 oktober in de Kamer, is het aan de regering om een knoop door te hakken als het overleg er niet uitgeraakt. Dat laatste beletten ondermijnt de grondslag van de democratie.

Jambon en Francken: Opgeblazen polemiek door Franstalige oppositie

Dit gezegd zijnde, moeten we terugkomen op de heisa rond de houding van twee N-VA-leden van de nieuwe coalitie. De polemiek werd opgeblazen door de Franstalige oppositie om de debatten in de Kamer tijdens de lezing en de analyse van de regeringsverklaring te verstoren.

Jan Jambon, de minister van Binnenlandse zaken en Theo Francken, de Staatssecretaris voor Asiel en Migratie, hebben inderdaad deelgenomen aan vergaderingen met een link naar de collaboratie in de Tweede Wereldoorlog. Het gaat hier over een uiterst gevoelige materie waarover het Noorden en het Zuiden van ons land totaal verschillende visies hebben.

In het midden van de negentiende eeuw begon de Vlaamse Beweging zich te organiseren. Van oorsprong cultureel werd de beweging ook politiek om Vlaanderen in een staat die voornamelijk onder Franstalige invloed stond meer macht te geven.

Harde repressie

Tijdens de twee Wereldoorlogen zocht die Vlaamse Beweging contact met de bezetter omdat het dacht dat Duitsland dankzij de Germaanse genen van de Vlamingen, Vlaanderen sneller een politieke autonomie zou geven. Denk maar aan de bevrijding van Vlaamse krijgsgevangenen vanaf het begin van de Tweede Wereldoorlog.

In hun geest hebben de Vlaamse collaborateurs dus uit ideaal voor hun regio gehandeld. “Alles voor Vlaanderen, Vlaanderen voor Christus”. De harde repressie die ze na de oorlog te verduren kregen werd dan ook zeer slecht onthaald in het Noorden. In de daaropvolgende decennia werden een groot aantal Vlaamse wetontwerpen ingediend om de amnestie te verkrijgen.

Léon Degrelle

Wallonië werd natuurlijk ook niet gespaard van collaboratie, maar de zaak Léon Degrelle vond in een totaal verschillende context plaats. Guido Fonteyn merkt dat verschil terecht op in zijn boek “Les Wallons” uit 1979: “Er vond inderdaad collaboratie plaats in Wallonië en in Vlaanderen. Maar terwijl de collaboratie in zeker mate binnen de Vlaamse Beweging plaats vond was dat niet het geval in de Waalse beweging. Tijdens de oorlog volgde de Waalse beweging enkel de lijn van het Verzet”.

We willen de Vlaamse collaboratie absoluut niet rechtvaardigen, we willen enkel de redenen ervan in herinnering brengen.

Verschillende planeten

Bart De Wever heeft op een dag gezegd Vlamingen en Walen op verschillende planeten leefden, en de recente gebeurtenissen bevestigen dat eens te meer.

In 1983 wijdde het weekblad Knack een reeks artikels aan het Vlaanderen van de jaren 1940-1980. In de inleiding kon je het volgende lezen: in het begin was er de oorlog, de collaboratie en de repressie. “Er is geen enkele kroniek over het huidige Vlaanderen mogelijk zonder terug te blikken naar die onrustige periode. Het overgrote deel van de politieke generatie die macht en bekendheid geniet in het huidige Vlaanderen heeft al zijn daden en ideeën met de gebeurtenissen van bijna vijftig jaar geleden moeten confronteren”.

Eén ding is zeker : indien de Zweedse coalitie een vroege dood sterft, zal het Vlaams-nationalisme nog meer vooruitgang boeken en de vorming van een nieuwe regering onmogelijk maken.