Het volstaat dat een groepje vrouwen de borstjes toont en het wordt wereldnieuws

Borstenjournalistiek.

Wat is nieuws? Hetgeen de twittertjes haalt, de sms-jes, de “breaking news”-items op website, het radio- en tv- journaal, de eerste pagina’s van de krant en de herkauwers van de talkshows. Dat is nieuws. Op de voorpagina’s van DS, GVA, HLN, DT en DM: Binnenschippersstaking (2x), Vlaamse economie, 123 doden in Bangladesh, sp-a en Aalst (2x), islamradicalisme, de snelste studentenclub, Sinksenfoorkramers, Champions League, onderwijshervorming, resultaten lingeriefabrikant, en kosten drankmisbruik.

“Breaking news” leidt tot een opbod van feitelijkheidjes, vaak enkel omdat een eindredacteur vreest dat “de concurrent” er anders mee weg is; “making news” zou over kwalitatieve criteria kunnen gaan, zoals over wat ons heden bepaalt en onze toekomst voorbereidt of hypothekeert. Eerlijk is eerlijk, dat komt ook voor. Maar hetgeen aandacht trekt is niet dàt, hetgeen aandacht wegzuigt, is een panoplie van kleine zorgen. Syrië? Vandaag even niet. Mali? Was dat niet twee maanden geleden? De euro? Vorig weekeinde. Irak? Zes weken geleden nog aan bod gekomen. Klimaat? Nog pas behandeld rond de kerst. Jobs? Dat was vorige week. Bedrijfssluitingen? Een trimester geleden. De staatsschuld? Vorige maand. Oud. Geen nieuws. Morgen … misschien.

Het blijft armworstelen op redacties met de toevloed van pietluttigheden, feitjes en feiten uit alle hoeken van de wereld, 24 uur op 24 en 7 dagen op 7. Armworstelen met al wat op smartphones en tablets gedurende de dag binnenrolt – en waarnaar men lieden in academische zittingen, lessen of vergaderingen ziet staren. Dus wordt er geselecteerd en geprioritiseerd. Redacties doen dat niet veel beter of slechter dan bedrijven, overheden, verenigingen of instellingen die eindeloos hun prioriteiten herbekijken. Vroeger voor 5 jaar, vandaag voor 5 maanden.

Moderne journalistiek legt een selectieritme op per dag, of per uur, of per minuut. Dat is een dodelijk ritme voor de handhaving van selectiecriteria en het overzicht van een behoorlijk proces van redactioneel beraad. Daar is geen gemakkelijke oplossing voor. “Slow journalism” is aantrekkelijk maar schaars. Overwegend is de keuze nog voor de snelheid en neemt men de onvermijdelijke oppervlakkigheid erbij; uitzonderlijk – maar toch meer dan men denkt – worden goede journalistieke pareltjes aangeboden, doch dat aanbod staat wat weggedrukt temidden van een brede stroom van mediocriteit. De voorpagina’s, journaals en talkshows worstelen daar fors mee. De stukjes van 60 lijntjes, met daarin nog een kop, een eyecatcher, een samenvatting en een reminder; de items van 120-seconden van het tv-journaal, met een stoepinterview van een passant die het ook niet weet of “onze reporter ter plaatse” die niets toevoegt.

Voeding van de illusie dat dié dingen belangrijk waren vandaag, en dat u er pal op zat of toch minstens vlakbij was; dat er ook nog iemand ergens is die het voor u volgt. Recent nog – allemachtig! – onze madam in Argentinië toen de nieuwe paus daarvandaan bleek te komen, tja…

Belangrijk en belangwekkend hoort nieuws te zijn, dat lees je toch vaak. Dan is journalistiek zelden zo geridiculiseerd dan door een nieuwe meidengroep: géén thema, géén debat, géén argument, enkel verstoren, roepen en gramstorige blikken. Daar bereik je toch niets mee. Nee? Het volstaat dat zulk groepje de borstjes toont, en het wordt wereldnieuws: alle redacties door de knieën voor tierend vrouwvolk zonder bloesje. Inhoudelijk nihilisme van een voorbije generatie. Maar wél nieuws.

Zowel de borstjes als de journalistieke keizer waren naakt.