Louis Ide (N-VA)

‘Het republikeins karakter van N-VA is helemaal nog niet verdwenen’

Louis Ide (N-VA) Algemeen Secretaris van N-VA en arts.

‘Het N-VA-beleid staat op het eerste gezicht mijlenver af van het pacifisme van de Volksunie’, schrijft Louis Ide (N-VA). De verschillen tussen toen en nu wijt hij aan een veranderde context.

Een column is een column. Het genre is soms wat beperkend, alleen al de limiet op het aantal tekens en letters speelt een mens soms parten. Het blijft ‘een kolom’. Vandaar dat ik – tegen alle regels in – even door ga op het bewuste vergeelde boekje dat ik op zolder vond. Zie hier een tweede kolom, eentje die ik al in gedachten had bij het schrijven van die van vorige week. (Lees hier: ‘N-VA mag terecht de ideologische erfenis claimen van de Volksunie.)

Politicoloog Bram Wauters (UGent) was eigenlijk de enige die met sociologische cijfers wat tegengas gaf aan mijn conclusie.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Het komt er volgens hem op neer dat de N-VA-leden meer Vlaamsgezind zijn, rechtser zijn, ethisch progressiever zijn en kritischer zijn voor migratie dan de VU’ers van indertijd. Mijn buikgevoel zegt me dat hij gelijk heeft. Alleen kan je een programma, een manifest of congresteksten niet afmeten tegenover wat de leden, of zelfs de kiezers, denken. Toch denk ik ook dat onze partijstandpunten inderdaad wat opgeschoven zijn. Dit is ook niet meer dan normaal. We leven nu in een andere context dan toen. De tijdsgeest is veranderd.

Pacifistisch karakter

De standpunten van de VU dateren van toen de Berlijnse Muur net gevallen was. De koude oorlog was nog niet vergeten en bijgevolg staat er een warm pleidooi in dat boekje om alle kernkoppen uit ons land te verbannen. De zeer visibele vijand was verdwenen. Eerlijk is eerlijk, het pacifistisch karakter van de VU werd veel meer in de verf gezet dan dat van de N-VA nu. Alleen is vandaag de context grondig veranderd. Na de val van de Muur scheen elke dreiging weg te zijn. Waarom nog kernkoppen? Waarom nog een leger? Zelfs de inval van de VS in Koeweit -live te volgen op CNN- leek eerder een playstation game dan een echte oorlog. De Westerse wereld leefde in een roes van veiligheid.

Zo meende men niet meer in defensie te moeten investeren. 9/11 en de aanslagen op de WTC-torens hebben dat idee grondig doorheen geschud. En wat toen nog ver leek (New York), kwam onlangs akelig dichtbij (Parijs en Brussel). We moeten leren omgaan met terreur en de aanslagen op onze way of life door een vijand die minder visibel en concreet is dan de vijand tijdens de koude oorlog.

‘Het republikeins karakter van N-VA is helemaal nog niet verdwenen’

Dergelijke (internationale) scharnierpunten hebben hun invloed op mensen, op kiezers, op de leden van partijen en op de partijen zelf. Vandaar dat het N-VA-beleid op het eerste gezicht mijlen ver staat van het pacifisme van destijds. De bevoegdheden van haar ministers liggen nu eenmaal bij de veiligheidsdepartementen en de geopolitieke situatie is omgeslagen van een koude oorlog naar terreur.

Desondanks blijft de pacifistische factor doorwegen bij N-VA. De minister-president van Vlaanderen waakt vandaag bijzonder nauwlettend over de wapenvergunningen, geheel in traditie met de aanklacht die hij formuleerde op het startcongres te Gent tegen het leveren van wapens aan Nepal.

‘De VU pleitte er voor dat iedereen zich verkiesbaar kon stellen bij de sociale verkiezingen (los van de vakbonden). Een leuk idee dat we als N-VA misschien eens terug op tafel moeten leggen.’

Een aantal zaken in het boekje zijn ook achterhaald omdat ze gewoonweg gerealiseerd zijn. Zo is er geen Vlaamse Raad meer, maar een volwaardig Vlaams Parlement waar de decreten op een gelijk niveau als een wet staan. Andere zaken zijn achterhaald omdat de realiteit de voorstellen inhaalde. De bescherming van de persoonlijke levenssfeer begin de jaren ’90 is van een iets andere orde dan die van vandaag. De digitale revolutie en internet zijn hier grotendeels voor verantwoordelijk.

Andere dingen zijn echter nog niet gerealiseerd. Het boekje bevat nog wat leuke ideeën, maar ook -opnieuw- een aantal recepten die vandaag nog doorwerken in het beleid. De VU pleitte er voor dat iedereen zich verkiesbaar kon stellen bij de sociale verkiezingen (los van de vakbonden).

Een leuk idee dat we als N-VA misschien eens terug op tafel moeten leggen. Al bestaat het gevaar dat het opnieuw afgeschilderd zou worden als asociaal, tegen de kleine man en tegen het middenveld. De strijd tegen de verzuiling zet zich onverkort voort en uit zich nu in de besparingen bij de ziekenfondsen, het Arco-dossier en het in vraag stellen van een aanvullende ziekteverzekering die je een gratis saunabeurt aanbiedt.

Legitieme ideologische opvolger

Tot slot blijft de stelling mijns inziens overeind: de N-VA is de legitieme ideologische opvolger van de VU. Over alle domeinen heen zijn er voldoende argumenten om dat aan te tonen. Dat de partij veranderde is niet meer dan logisch. Het is niet omdat de eerste burger van het land -dik tegen zijn goesting- koninklijke plichtplegingen heeft uit te voeren, dat het republikeinse karakter van de partij verdwenen zou zijn. In tegendeel.

Wie daar niet van overtuigd is, leest straks best eens het boek van Hendrik Vuye over de monarchie. Zo adapteerde de partij zich aan de vele mensen die de partij maken tot wat ze is. Die mensen leven allen binnen een (internationale) context waar geen ontsnappen aan is. Dit vormt mens en partij én bijgevolg het beleid.

Partner Content