Het protest van Marjolijn Vandenbussche: de vrouw die aan de brug ging hangen

Marjolijn Vandenbussche: 'Ze wilden me een boete aansmeren voor kwaadwillige belemmering van het verkeer. Maar hoe kan dat nu? Ik hing aan de brug.' © Saskia Vanderstichele
Stijn Tormans

Marjolijn Vandenbussche ging dit jaar aan de Kruispoortbrug in Brugge hangen.

Kleine helden

Stijn Tormans zocht in het diepe Vlaanderen verhalen om te koesteren.

Ze is altijd een beetje a rebel with a cause geweest, zegt ze. Die middag in augustus was het niet anders.

Elke dag fietst Marjolijn Vandenbussche naar haar werk in de Brugse binnenstad. Ver is dat niet: vijf minuten of zo. Tenzij de Kruispoortbrug opengaat: dan staat ze soms twintig minuten te koekeloeren voor de brug. ‘Ik ben niet de enige Bruggeling die zich daar blauw aan ergert. En dan moeten al die toeristen op hun plezierboten ook nog eens zwaaien.

Die middag had ze genoeg teruggezwaaid. Ze liet haar fiets achter en klom op de openstaande brug. ‘Het was een zotte ingeving, maar niet helemaal.’ Als kind had ze in De Droomfabriek van Bart Peeters een stadsgenoot hetzelfde zien doen.

Nu ze de dertig gepasseerd is, werd het de hoogste tijd om haar droomfabriek waar te maken. Hoe hoger ze klom, hoe meer adrenaline ze kreeg. Een beetje zoals King Kong, toen hij de Empire State Building aanviel. De filmmuziek van Hans Zimmer in haar hoofdtelefoon was de soundtrack van haar film.

Toen ze boven was, keek ze achterom. Op de oever waren een paar Braziliaanse toeristen haar klimpartij aan het filmen met hun smartphone. ‘Are you crazy?’ riepen ze.

Ze wilden me een boete aansmeren voor kwaadwillige belemmering van het verkeer. Maar hoe kan dat nu? Ik hing aan de brug.

‘Altijd geweest’, riep ze terug. ‘Meestal denk ik niet lang na over de gevolgen van mijn daden.’ Ook dit keer niet. In geen tijd stond haar klimpartij op Facebook. ‘Dan schrik je wel. Sommige reacties waren negatief – mijn ouders, bijvoorbeeld, keurden het niet goed. Maar mijn vrienden vonden het fantastisch. “Typisch jij”, zeiden ze. Eindelijk eens iemand die de bruggenproblematiek aanklaagt.’

Zoals elke Bruggeling is Marjolijn ervaringsdeskundige: ze heeft leren leven met de bruggen. ‘Alle begrip dat ze af en toe omhooggaan: het vrachtverkeer moet passeren. Ik erger me ook aan mensen die naast de luchthaven gaan wonen en dan klagen over de vliegtuigen. Het probleem is dat er na die vrachtschepen nog eens acht of negen plezierboten volgen. Er zijn gewoon te veel toeristen in Brugge.’

Zwijgrecht

Later liep Marjolijn nog vertraging op: ze moest zich gaan verantwoorden op het politiekantoor. ‘Heel vreemd, want ze hadden het niet eens gezien. Zij stonden aan de andere kant van de brug.’

Voor de eerste keer in haar leven deed ze een beroep op haar zwijgrecht. ‘Niet mijn sterkste kant’, geeft ze toe. De agenten wisten ook niet goed wat ze haar precies konden aanwrijven. Uiteindelijk werd het ‘kwaadwillige belemmering van het verkeer’. ‘Compleet absurd. Met mijn actie wilde ik net aanklagen dat het verkeer daar veel te lang stilstaat. Ik kón het verkeer trouwens niet hinderen, want ik hing aan de brug. Een paar maanden later is de boete gelukkig geseponeerd.’

We wandelen terug naar de Kruisbrug. Onze fotografe wil Marjolijn vereeuwigen aan de openstaande brug. Plots geroep. We kijken opzij. Een ziedende bruggenwachter. ‘Wat kom jij hier doen?’ schreeuwt hij tegen Marjolijn. ‘Ga je wéér op de brug klimmen? Maak dat je hier zo snel mogelijk wegkomt.’

Fotosessie afgelopen. Het brave Brugge heeft haar daad van burgerlijke ongehoorzaamheid nog niet verwerkt.

Marjolijn weet niet of ze ooit een bisnummer zal doen. Toen ze daar hing, die dag in augustus, twijfelde ze wel. ‘Ik keek naar het water onder me. Ik ben dan wel sportief en ben zelden bang, maar het is echt gevaarlijk.’ Ze dacht ook aan haar kinderen, aan haar vrienden, aan het leven. En toch was het onvergetelijk, grijnst ze. Even King Kong zijn.

Partner Content