De filosofie achter het M-decreet is uitstekend, schreef Bieke Verlinden, SP.A-schepen in Leuven. Maar in de praktijk raken steeds meer kinderen verstikt.
Wat hebben de scherpste opiniestukken op Knack.be teweeggebracht? Knack vroeg het aan de auteurs.
Lees hier het opiniestuk van Bieke Verlinden van 26 oktober 2017: ‘M-decreet: Hoe erg moet een kind dag in dag uit vechten voor het ‘erg genoeg’ wordt om te helpen?’
U hebt dit jaar twee opiniestukken over het M-decreet geschreven.
Bieke Verlinden: Eind juni heb ik al een eindrapport over het decreet geschreven, samen met een OCMW-raadslid en een moeder van zorgenkindjes. En toen de situatie dit schooljaar nog geen haar beter bleek, ben ik opnieuw in mijn pen gekropen. Begrijp me niet verkeerd: ik sta helemaal achter een inclusieve school en samenleving. Maar er moet ook ruimte zijn om van elkaar te verschillen.
Is die ruimte er nu niet?
Verlinden: De ondersteuning die bij het M-decreet hoort, is vooral gericht op de leerkracht en de klas. Er is amper handicapspecifieke hulp. En veel leerkrachten branden ook op: stel je maar eens voor dat je 27 leerlingen hebt, allemaal met hun eigen noden, en daarbovenop nog eens specifieke zorgvragen.
Hebt u reactie gekregen van minister van Onderwijs Hilde Crevits?
Verlinden: Nee, dat niet. Maar los daarvan heb ik nog nooit zo’n storm aan reacties gekregen: van ouders, leerkrachten en directeurs. Dat bewijst nog eens hoezeer deze situatie op hen weegt. Daarom: het moet maar eens gedaan zijn met het riedeltje over schaarse tijden. We moeten investeren in de fundamenten van onze samenleving, anders dreigt er instortingsgevaar.
De druk op leerlingen met een beperking om mee te draaien met de rest is groot. Je hebt er nu zo veel die voelen dat ze falen en daardoor schoolmoe worden. Doordat ze op school amper of geen ondersteuning krijgen, hebben ze daarbuiten extra therapie nodig. Tot ze, gemiddeld drie jaar later, toch terugkeren naar het buitengewoon onderwijs. Compleet opgebrand. Het moet net ons doel zijn om kinderen succeservaringen te bieden, zodat ze hun talenten kunnen ontdekken. In het buitengewoon onderwijs hebben leerkrachten daar ruimte, tijd en specifieke skills voor.
Wat is dan de oplossing? Moeten we opnieuw naar gesegregeerd onderwijs?
Verlinden: Nee, ik pleit ervoor om álle scholen buitengewoon te maken. Dat gaat veel verder dan brede deuren die toegankelijk zijn voor rolstoelen. Er moet bijvoorbeeld ook aangepast lesmateriaal zijn. Er is een complete omwenteling nodig. Dat vraagt natuurlijk een enorme investering, maar dat zou een bewuste politieke keuze moeten zijn. Want nu moet je als ouder al sterk in je schoenen staan om je kind in het buitengewoon onderwijs te laten starten, met de begeleiding die het verdient. Vaak zijn daarvoor attesten en evaluaties door psychiaters of therapeuten nodig: voor kwetsbare ouders is dat niet vanzelfsprekend. Daardoor ligt de vrije schoolkeuze onder vuur.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
