‘Het is hoog tijd om aantal heilige huisjes te slopen en dat elkeen betaalt voor zijn eigen God’

‘God is liefde maar zijn volgelingen geven er een ruime invulling aan’, schrijft Jean-Marie Dedecker.

Eigenlijk had ik besloten om niet meer over seksueel getinte of aangebrande onderwerpen te schrijven. Op 30 oktober nog was de hele twitterbrigade gealarmeerd na een sarcastisch tweetje over voorbehoedsmiddelen en mondmaskers.

Terstond kreeg ik het ganse twitterende trollenleger over me heen. Er bestaan geen soa’s meer die me nog niet toegewenst zijn, van gonorroe tot syfilis. Ironie in 280 tekens, zeker over een vals gevoel van veiligheid bij overspel, het is een gevaarlijke bezigheidstherapie. Er zitten immers nogal wat frustraten met de herseninhoud van het blauwe vogeltje in het dameskapsalon van Twitter.

Ondertussen is zelfs mijn schunnig kattenbelletje al achterhaald. We moeten nu àltijd een mondkapje op en een pasje in de hand hebben: met smetvrees spot je blijkbaar niet. Voor alle zekerheid draag ik nu zelfs een rubbertje als muilkorf. Maar zie, Gods wegen zijn ondoorgrondelijk. Chassez le naturel, il revient au galop.

Volgende week kent Bart De Pauw zijn straf voor zijn sms’ende sm-gedrag. Als De Pauw zou gevonnist worden door Brusselse scherprechters zou hij niets te vrezen hebben. Zes groepsverkrachters van een minderjarig meisje werden zopas niet naar de cel gestuurd, maar door een aantal zwarte toga’s enkel “voorwaardelijk” veroordeeld. Ze kregen voorwaarden opgelegd, en kwamen weg met het schrijven van een opstelletje over “gelijkheid en respect”. Bronstige Bart zou volgens hetzelfde referentiekader dan hoogstens wellicht een paar kruiswoordraadsels moeten oplossen. Maar macho Bart is een witte autochtone cisgender, en dan gelden andere #MeToo-wetten en usances.

Met Allerheiligen heeft een geile bok op het altaar van de Sint-Michielskerk in Bree zijn speeltje ‘achterwaarts in de poes genaaid’ (sorry voor het taalgebruik, maar de terminologie hier is vrij ontleend aan Herman Brusselmans). Altaarporno onder het kruis. Waarschijnlijk zocht de heiligschenner een spannende afwisseling voor de geeuwende routinewipjes met zijn roodharig engeltje op de keukentafel. Maar de pastoor was in zijn kruis getast door zoveel blasfemie, en onze pakkemannen hebben de geilaard dan maar bij zijn kraag gepakt. Het koppeltje kreeg een standje. Het moest als straf een vormingscursus volgen en een verzoeningsgesprek hebben met de kerkraad.

De omgekeerde wereld, want de zeloten van de kerkraden zijn minder kieskeurig als het om hun eigen bronstige smeerkezen en pedo’s gaat. Pater Piet (what’s in a name) een geile viespeuk van 100 lentes jong, stond afgelopen week bijvoorbeeld weerom voor de Brusselse rechter. In 2015 werd hij nog gelauwerd als oudste en populairste speelpleinmonitor van ’t land, maar in 2018 kreeg hij twaalf maanden cel om dat hij aan een 16-jarige jongen had gezeten. Hij werd door zijn orde prompt verbannen naar een andere congregatie, waar hij verondersteld werd in isolatie te bidden en te knielen voor zijn zondig crimineel gedrag. Maar het schijnheilig paterken kon het lonken en betasten niet laten.

Ik ben benieuwd of hij er zich ook uit zal kunnen lullen als hij straks bij Petrus aankomt voor de eeuwigheid. Zal die Hemelportier ook een Rooms oogje dichtknijpen voor die kinderlikker, of zal hij durven zeggen dat de pederast moet opflikkeren richting hel? In de kerk werden immers eeuwenlang miljoenen mantels der liefde over evenveel doofpotten gespreid. Door Justitie werden de aanklachten evenveel keer geseponeerd. De clerus was niet zelden een asielcentrum voor pedofielen, en – tegen beter weten in – kregen ze door het celibaat ook nog verkeerdelijk het aureool van zielenpoten, van eenzaten met nobele motieven, terwijl sommigen in wezen perverse seksuele roofdieren waren die scharrelden met onze meest kwetsbaren, onze kinderen. ‘Zelf doen ze de meest belachelijke jurken aan, hijsen zich in sneue kazuifels, wapperen op hoogtijdagen naar elkaar, en geselen af en toe zichzelf. Dat moeten ze allemaal zelf weten, maar blijf met je vieze vingers van kinderen af.’ Een wijze raad van cabaretier Youp van ’t Hek. ‘Het zaad druipt waar het niet gaan kan.’ Verlos daarom de priesters van hun kruis, het celibaat, en laat ze genieten van het mooiste wat God de mens gegeven heeft: vrijen… het bevrijdt.

Pater Piet, die Roomse potente eeuweling met losse handjes, deed me prompt denken aan die andere Brugse jurkbisschop in ballingschap: Monseigneur Vangheluwe. Die kinderlokker ging straffeloos en met een gouden handdruk de kerkdeur uit. Hij resideert nu, met behoud van zijn aarsbisschoppelijke titel en van zijn royaal pensioen (betaald door ons ministerie van Justitie) in het klooster van het Franse Solesmes, met Michael Jackson in de cd-speler in plaats van Gregoriaanse muziek, en met God weet wat op de kijkbuis. Er ligt meer smeerlapperij opgesloten in zijn Brugse biechtstoel dan op het altaar in Bree. Het katholieke pedoprobleem is universeel.

In Canadees British Columbia werden dit jaar in de tuin van rooms-katholieke internaten al drie kerkhoven met honderden kinderlijkjes blootgelegd. Een culturele genocide op de inheemse bevolking door perverse zwartrokken. Er kan daarvoor echter nog altijd geen schuldbekentenisje af bij die Argentijnse opperkazuifel in Rome, enkel oppervlakkige excuses.

Vorige maand kwam de Commission indépendante sur l’abus sexuels dans l’église in Frankrijk nog met een 2.500 pagina’s dik en onthutsend rapport. Niet minder dan 2.900 tot 3.200 Franse geestelijken maakten zich sinds 1950 schuldig aan pedofilie met meer dan 200.000 kinderen. Kardinaal Philippe Barbarin die het deksel op de doofpot hield ging – net zoals hier te lande – vrijuit wegens gebrek aan bewijs en verjaring. Grâce à Dieu, maar God is soms gewoon een heel wrede eikel. In het oerkatholieke Portugal hebben de bisschoppen vorige week eindelijk besloten ‘de sluier van de stilte op te heffen’ die al decennialang gedrapeerd ligt over het historisch seksueel misbruik van kinderen.

Ondertussen lopen onze 4.296 rooms-katholieke kerken leeg (en de moskeeën vol). In mijn gemeente staan er twaalf kerken, evenveel als er apostelen waren, verspreid over negen deelgemeenten. Maar aangezien er maar één priester meer rest om de erediensten te celebreren, worden er nauwelijks nog drie van die twaalf gebedshuizen gebruikt. De clerus is een uitstervend ras, de seminaries verloederen en de kerken staan te verkommeren of wachten op een verdienstelijke invulling, maar daarvoor is zelfs de toestemming nodig van de prelaten met hun pastoraal plan. Kerkfabrieken en kerkraden vol leken op prostaatleeftijd beheren immers de gebouwen. De parochies staan in voor het religieuze. Ze fusioneren niet onderling tussen de deelgemeenten, want als er eentje winst maakt mogen ze de centen in hun offerblok steken, en bij verlies moet de gemeentekas het gat dichten. Meer zelfs, alle onkosten voor onderhoud, herstelling of verbouwing van het kerkelijk onroerend goed moeten door de belastingbetaler opgehoest worden.

De lusten worden goddelijk geprivatiseerd en de lasten gesocialiseerd. In Vlaanderen is dat jaarlijks goed voor zo’n 127 miljoen euro, en de clerus staat bovendien ook nog op de loonlijst van het ministerie van Justitie. De Katholieke Kerk is één van de grootste grond- en gebouweneigenaars van ons land (van sacrale en openbare gebouwen tot feestzalen en appartementen), een vastgoedvennootschap met goddelijke en politieke bescherming. Een wettelijk restant van het Napoleontisch regime dat angstvallig in stand gehouden werd en wordt door meer dan een halve eeuw CVP- CD&V-regimes met machtige katholieke tentakels in alle geledingen van de maatschappij.

Het is hoog tijd om die heilige huisjes letterlijk en figuurlijk te slopen. Tijd dat elk betaalt voor zijn eigen God. De sacristie is geen swingerclub, maar dat een zwartrokkeninstituut dat tienduizenden misdienaartjes en koorknaapjes ontmaagde, ontheiligde en verminkte voor het leven, nu een vormingscursus durft eisen van een liefhebbend paartje…daar zakt mijn broek van af.