‘Het is een publiek geheim dat Tinne Van der Straeten een hologram van zichzelf naar televisiestudio’s stuurt’

Het politieke interview bestaat nog steeds, maar politici maken het soms wel heel erg moeilijk. Ze verschijnen niet meer zelf, of ze willen per se het allerlaatste woord.

Jaren geleden werd het politieke interview op de pagina’s van dit weekblad doodverklaard. De herinnering eraan overvalt me soms – af en toe zelfs terwijl ik zo’n interview aan het afnemen ben – waarbij me het angstzweet terstond uitbreekt. Mijn broodwinning staat hier namelijk op het spel. Ik blijf dan ook dappere pogingen ondernemen om het tegendeel te bewijzen. Waarom zou een politicus trouwens zoveel minder interessant zijn dan – ik roep het eerste dat in me opkomt – een vermogensbeheerder, of een topadvocaat? Helaas zijn er ook politici die wel heel actief zélf pogingen ondernemen om het laatste leven dat er in een interview met henzelf zit dood te knijpen.

Het is, bijvoorbeeld, een publiek geheim dat Tinne Van der Straeten zelf allang niet meer naar televisiestudio’s gaat als ze daar wordt uitgenodigd voor een interview. Haar kabinet stuurt een hologram, dat de woordvoerder met behulp van artificiële intelligentie op voorhand zo fijn mogelijk probeert af te stellen. Het was vorige week ook weer moeilijk om het niet te zien, toen Van der Straeten in Het Journaal zogezegd het energieakkoord kwam verdedigen. Voor elk antwoord dat ze geeft, wordt er een armgebaartje voorgeprogrammeerd om de boodschap van de minister kracht bij te zetten. Heel vernuftig gedaan is dat. Maar geregeld worden de vragen van de interviewer niet geregistreerd en geeft de minister exact hetzelfde antwoord als op de vorige vraag. Met hetzelfde gebaartje dan ook. Het heeft voor de journalist op zo’n moment geen enkele zin om de vraag nog eens te herhalen. Duidelijk dat dit hologram ook nog niet klaar is om met Zuhal Demir in debat te gaan in een televisiestudio.

Vorige week vroeg ik een andere politicus voor een interview. Bij monde van zijn woordvoerder had ook hij het niet langer begrepen op het genre zoals het oorspronkelijk is geconcipieerd. Ik mocht weliswaar langskomen, maar ik moest de afspraak beschouwen als een ‘informele babbel’. ‘We zullen achteraf dan wel zien of het de moeite is om er iets over te publiceren’, zei de woordvoerder. Ik kon alleen maar instemmen en voor de zekerheid nog eens vragen in welk pand aan de Antwerpse Grote Markt de politicus ook alweer kantoor hield. Pas toen ik de telefoon had neergelegd, rolde ik met mijn ogen zoals in Vlaanderen enkel de allerbeste politicus van zijn generatie dat kan. Een interview waarvan pas achteraf door de geïnterviewde zelf wordt bepaald of het een echt interview was? Hoewel ik me ondertussen vooral afvraag waarom politici niet veel éérder op dat idee zijn gekomen, heb ik toch maar afgezegd.