‘Herdenken we de terreur in Zaventem met het terughalen van jihadbruiden?’

‘Wat is er intussen veranderd’, vraagt Jean-Marie Dedecker vijf jaar na de aanslagen in Zaventem en Brussel.

Een paar maanden terug zat er tussen de inflatie aan jaaroverzichten, die per definitie verslagen zijn van hoop en wanhoop, van droefheid en opluchting, en van weemoed en tristesse, ook een verhaal van een kerstekindje. Een negenjarig jongetje werd eind vorig jaar door Child Focus teruggehaald uit het gevangenkamp Roj in Noordoost-Syrië. Hij was in 2014 door zijn geradicaliseerde moeder “ontvoerd” naar Raqqa in de Islamitische Staat. De kersverse Jihadbruid ging daar nog een tweede religieus huwelijk aan met de broer van haar vriendin, huwde nog een derde keer met een Zwitsers jihadmonster en zette nog twee bloedjes op de wereld. De islamitische heilstaat wordt immers opgebouwd via de baarmoeder. Als dit niet volstaat, zoals in de Afrikaanse Sahel, specialiseren Islamitische gezelligheidsverenigingen zoals Boko Haram en Al Shabaab zich ook nog in ontvoeringen en verkrachtingen van schoolmeisjes.

Volgens de Ocad zitten er nu nog zo’n zestigtal Belgische bloedjes in de Syrische kampen. Vol-, half- of kwartbloedjes, de link met de nationaliteit van de vaders, allen gewetenloze terroristen, is immers onduidelijk. In kalifaatgezinnen dient de vrouw als zoontjesfabriek voor de heilige oorlog, en hebben broertjes en zusjes dikwijls verschillende vaders. Er zou vorige maand een missie van twee artsen en evenveel psychologen naar het Syrische kamp Al Hol afreizen om via DNA-stalen de eventuele Belgische bloedlijn te identificeren van de terroristen-moeder Nora Verhoeven. Het hoeft niet meer. De Koerden, verraden door het Westen in hun strijd tegen IS, hebben de poorten van het onbeheersbaar minikalifaat open gezet, en velen zijn op de loop. De regering heeft nu toch de deur op een kier gezet om ook IS-moeders uit Syrië terug te halen.

Herdenken we de terreur in Zaventem met het terughalen van jihadbruiden?

Het is opvallend hoe we telkens gemasseerd worden om medelijden te vertonen met die moeders, en om te vergeten dat deze broedmachines van het kalifaat gruwelijke monsters en minstens medeplichtige beulen zijn, geen slachtoffers, maar oorlogsmisdadigers. De echte slachtoffers worden buiten beeld gehouden. Dit zijn de vrouwen die als slaven werden verkocht, verkracht en gemarteld, van Yezidi’s tot Koerden, en waarvan de echtgenoten, zoons en vaders gruwelijk werden vermoord, gekeeld, onthoofd, gekruisigd of levend op de brandstapel gegooid. Nu het narratief van mededogen collectief is ingepeperd, klinkt de roep steeds luider om alle kinderen te repatriëren. Op het eerste zicht een humanitaire daad, maar een delegatie van Child Focus werd bij haar bezoek aan Al-Hol door kinderen met stenen bekogeld en uit het kamp gejaagd. Alhoewel velen met de moedermelk de haat tegen het Westen ingelepeld kregen, en van kindsbeen opgevoed werden als de jeugdkolonne van de Profeet, zijn kinderen niet verantwoordelijk voor het wangedrag van hun ouders.

Maar tussen droom en daad staan ook wankele wetten in de weg en vooral veiligheidsbezwaren. Dat laat de situatie in Nederland alvast zien: wanneer hun kind gerepatrieerd wordt, vinden jihadouders al snel de weg naar advocaten die – op basis van de gezinsherenigingsclausule van het VN-Kinderrechtenverdrag – zullen pleiten voor een terugkeer naar het land dat ze met terroristische aanslagen bestookt hebben. Ze beseffen dat het hier dan juridisch moeilijk wordt om hun oorlogsmisdaden van ginderachter te bewijzen, en dat ze kunnen rekenen op roedels zwarte toga’s uit het zogenaamde mensenrechtencircuit om hun straf te ontlopen.

‘Op lange termijn lopen ze hier terug vrij rond en gaan hun kinderen naar school naast die van ons, en heeft het gezwel dat extremistische gewelddadige moordzuchtige islam heet zich nog steviger in de samenleving genesteld, in plaats van het eruit gesneden’, schrijft de Nederlands-Turkse columniste Ebru Umar eind vorig jaar nog.

Begin deze maand trok bij ons de Vilvoordse burgemeester Hans Bonte nog aan de alarmbel. ‘Terroristen die hun straf uitgezeten hebben, verdwijnen van de radar’, zei hij in De Standaard. ‘Als ze hun straf volledig uit­zitten, worden ze na hun vrijlating door geen enkele veiligheidsdienst meer opgevolgd. We merken dat nu al.’

Op een parlementaire vraag van Theo Francken antwoordde justitieminister Vincent Van Quickenborne dat 80% procent of 403 personen van de sedert 2016 in ons land veroordeelde jihadisten vandaag al terug op vrije voeten rondloopt.

‘Als je kinderen daar laat, in een kamp waar IS de plak zwaait, worden die kinderen de terroristen van morgen’, verrechtvaardigt premier De Croo de repatriëring door de Belgische staat. Hij vergeet er echter bij te vertellen dat veel van die monsterlijke IS-ouders in onze steden opgegroeid en gepamperd zijn, en bij terugkeer in dezelfde getto’s onderduiken. Is er ondertussen iets veranderd?

Volgens de Nederlands-Turkse Lale Gül niet. In haar autobiografie ‘Ik ga leven’ schrijft ze: ‘Moet ik leven als een kamerplant? Moet ik in een huwelijk treden waar alle seks uit is geramd nog voordat het begonnen is, omdat mijn verwekkers een volstrekt humorloze, bloedeloze en Koranvaste lul voor mij hebben uitgekozen? En dan veranderen in een broedkip zoals alle vrouwen om me heen?’

Terwijl men in Frankrijk een paar maanden terug treurde om de onthoofding van de leraar Samuel Paty voor een Mohammedcartoon, ontstond er in de Karel De Grote Hogeschool van Antwerpen ophef over een islamcartoon, en werd er in een Molenbeekse gemeenteschool van de Moureaux-dynastie een leraar een tijd geschorst, omdat hij een spotprent van een naakte Mohammed aan zijn leerlingen liet zien.

In veel Brusselse gemeenten is de islam de correct religieuze zuil die godsdienstige dogma’s boven democratische wetten en reglementen stelt. Het Brusselse kanaalgetto is één van onze stedelijke enclaves waar de westerse vrijheden verdonkermaand worden onder de noemer “respect voor andere culturen”. Maar langs de ene kant lijken het vooral schriftgeleerden te zijn die het eetgedrag van de kinderen bepalen. Terwijl aan de andere kant een linkse wisselmeerderheid onder leiding van raadslid Rajae Maouane, covoorzitter van Ecolo, in september vorig jaar het arbeidsreglement wijzigde om hoofddoeken in openbare functies toe te laten.

Ondertussen blijft het werk van Charles Darwin taboe in de lessen levensbeschouwing. En in verschillende koranscholen jagen imams en islamleerkrachten jonge moslimkinderen angst aan. Voor een boterham met hesp zullen ze branden in de hel en wie luistert naar westerse muziek zal er bij zijn haren opgehangen worden.

In 2014 al kaartten onderzoekers van UCL aan dat thema’s als de evolutieleer en homoseksualiteit gemeden worden in het Brussels onderwijs. Het groeiend religieus fanatisme blijft er woekeren van de wieg tot in het graf. Of hoe Lale Gül het verwoordt: ‘Muziek mag niet, daten is verboden, het hebben van vrienden van het andere geslacht is onwettig, je leuk kleden en opmaken is ongepast, ’s avonds buiten zijn is niet geoorloofd…het vieren van verjaardagen of andere heidense feesten mag niet, werken met mannen kan niet…’

De demografie heeft altijd gelijk. Eenmaal er een kritische grens wordt overschreden, waardoor zonder de steun van een groep de politieke partijen niet meer aan de macht kunnen komen, is het terug naar af. Vrijheid en verworvenheden worden dan bepaald in functie van die groep. Autochtone onschuldige tradities worden bij het huisvuil gezet. Hoe toleranter men zich opstelt voor een ideologie die gebaseerd is op onderwerping, hoe intoleranter ze wordt.

Door ons zwak op te stellen versterken we de islamistische ideologie. Jihadisten doden niet omdat ze worden geprovoceerd maar om wat wij denken en wat wij zijn. ‘Voor mij staat zogenaamd links in België voor wegkijken. Ik weet niet wat daar progressief aan is. Want als je wegkijkt van je problemen, geef je eigenlijk niets om je medemens’, zegt Marion Van San over de toestand in Brussel. Een wijze vrouw, die Nederlanse sociologe.

Bij de islamistische terreuraanslagen in Zaventem en Maalbeek vielen er 31 doden, 270 gewonden en 1.572 officieel erkende slachtoffers. Ze werden tot nu toe amper vergoed. Van de voorziene 1,2 miljard euro bij de verzekeraars is er amper 27 miljoen uitgekeerd. Als verjaardagscadeau krijgen ze van onze regering nu twee speciale coaches, een Nederlands- en een Franstalige, en een blik jihadbruiden. Ik heb last van plaatsvervangende schaamte.

Het volk vergeet blijkbaar vlugger dan Onze Lieve Heer kan denken, zo is de geschiedenis gedoemd om zichzelf te herhalen. Vorige maand werden er vier jongeren opgepakt die de intentie hadden om een terreuraanslag te plegen

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content