Happy man, sleeping baby

Peter Terrin in de volle natuur met zoonlief terwijl hij aan YouTube denkt en zijn onverwoestbare tikmachine.

Ik wandelde tussen weiden en akkers en dacht aan YouTube. De hemel was na vijven helemaal opgeklaard, blauw als de ogen van mijn zes maanden oude zoon, die ik in zijn wandelwagen voor mij uit duwde. Net buiten de bebouwing werden wij begroet door pluizende distels. Er stond een stevige bries, en van het braakliggende stuk grond, tot de bermen gevuld met het heuphoge onkruid, steeg een sneeuwwolk op. Ik heb geen iPhone of smartphone, ik kon geen opname maken van deze sneeuwstorm in augustus. Ermiddenin ging ik vanzelf breed glimlachen, al voelde ik natuurlijk niets van de miljoenen zaadpluizen; had ik mijn ogen gesloten, was ik blind, ik had er niets van gemerkt.

Voorbij de sneeuwstorm viel mijn zoon in slaap, sabbelend op zijn rammelaar. Knipperende ogen die plots niet meer opengaan. Ik dwong mezelf over YouTube na te denken, voor een column. De populaire site viert inmiddels een half jaar haar eerste lustrum, ik was rijkelijk laat. Ik dacht dat ik de column zou kunnen beginnen met de dramatische mededeling dat YouTube mijn leven heeft veranderd. Niet dat ik door eindeloos bekende popnummers mee te zingen een vet contract heb weten te versieren bij een Amerikaanse platenmaatschappij. Op een heel andere, onopvallende manier. Alledaagser. Bijvoorbeeld: hoe ik dankzij YouTube mijn oude, witte MacBook weer wit heb kunnen krijgen. (Vlakgom. – Tik: ‘How to clean a white MacBook.)

Aangekomen bij het kleine, verborgen vijvertje, halfweg de wandeling, parkeerde ik mijn zoon en ging zitten. Uit het donkergroene water, een paar meter van de oever, stak de bovenste helft van een winkelwagen. In de winkelwagen dobberde een waterhoen, vredig, zonder angst. Haar vrije keuze. Het was geen spectaculair beeld, toch kon ik niet ophouden met kijken naar de waterhoen in de winkelwagen in het vijvertje. Als om mij te vergewissen dat ik niet droomde, wendde ik even mijn blik af, naar de verre, onschuldige wolken aan de rand van de hemel. Door een onzichtbare luchtlaag hadden zij een platte onderkant. Allemaal. Onderaan waren zij perfect horizontaal. Waterpas. Ik keek zeker vijf minuten, vond geen andere wolk. Toen ik mij terug omdraaide, keek de waterhoen mij door de tralies van de winkelwagen met een scheef kopje aan.

Ongeveer zo, bedacht ik, weer wandelend tussen twee meter hoge mais aan de ene kant, suikerbieten aan de andere, zoals het waterhoentje moet ik gekeken hebben toen ik de ‘unboxing’-filmpjes op YouTube ontdekte. Mensen die hun aankopen, doorgaans elektronische apparaten, voor het oog van de camera stapsgewijs uit de verpakking halen. Waarom? Misschien is er een praktische, instructieve kant: anderen weten door het filmpje wat zij kunnen verwachten. Maar ik vermoed dat het uitpakken ervaren wordt als het opwindende begin van een nieuw leven (met dit product), opwinding die men delen wil.

Ik bleef staan onder een rij hoge populieren. De wind raasde door het bladerdak, het geluid van de zee, van de branding. Met mijn hoofd in mijn nek herinnerde ik me het prachtige beeld dat W.F. Hermans in mijn hersenen had geëtst, ik denk in ‘Onder professoren’, van duizenden en duizenden aan hun pootjes vastgebonden, fladderende vogeltjes.

Hoeveel views zou een filmpje over ruisende, nijgende populieren scoren? Hoeveel views een clipje van mijn slapende zoon in zijn wandelwagen in het Vlaamse platteland? Welke trefwoorden zou ik moeten gebruiken – in het Engels, natuurlijk? Happy? Child? Sleeping baby?

Ik voelde een verlangen opwellen naar mijn bureau, een tintelen in mijn vingertoppen dat pas gestild zou kunnen worden door ze hard op de glazen toetsen van mijn nieuwe Royal Arrow te slaan, een machine die ik onlangs had gekocht van een wat stugge vrouw in Overijse. Haar grootvader had de Arrow in 1948 aangeschaft, omdat hij, na de gebeurtenissen van WOII, niet langer kon zwijgen, wilde getuigen voor zijn familie, en een boek schreef over zijn leven in WOI.

Op weg naar huis gingen de ogen van mijn zoon gewoon, plots, weer open, blauw als de hemel op deze augustusavond. Wie zou dit willen zien, dit moment van onachtzaam ontwaken? Links van ons een beweging, een haas die over het weiland spurtte. Toen ik halthield, stopte de haas pal onder een grazende koe. Opmerkelijk, was dat.

Peter Terrin